ο θάνατος είναι το ταίρι του έρωτα ( Σίγκ. Φρόϊντ )

    Μια εβδομάδα μετά την μεταμφιεσμένη * αυτοκτονία της γιαγιάς ερωτεύτηκα παράφορα. Όχι πριν. Εκείνον τον ( κακό μου τον ) καιρό ακροβατούσα ανάμεσα στην επιθυμία για έρωτα και την επιθυμία για θάνατο. Είχα μια υποψία ότι ο θάνατος δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Θέλω να πω, άλλο να τον λες και άλλο να τον ...κάνεις. Και μετά συνέβη εμπρός μου, τόσο απλά, σαν ένα ενδιάμεσο γεύμα… είδα αυτή τη γυναίκα ν' αναγγέλλει την αναχώρησή της στο χειρούργο :
  - Γιατρέ, δε χρειάζεται καμιά τέλεια δουλειά, κράτα την τέχνη για τη νιότη ! 
     Η εγχείρηση πήγε άψογα. Εκείνη, μετά, το βράδυ, αποχώρησε. Το ξέραμε. Όλοι. Ότι αποχώρησε οικειοθελώς μωρέ. Τι άλλο ; 
     Αυτό το περιστατικό έγειρε το δίλημμα υπέρ του έρωτα. Ο θάνατος ξάφνου μου φαινόταν εύκολη δουλειά. Απλούστατη. Ο θάνατος δεν είναι πολύπλοκος ! Έχουμε απλά μεγαλοποιήσει αυτό που λέγεται υστεροφημία. Ακόμα και αν επιστρέψεις για να δεις τι σου σέρνουν μετά θάνατον, το πιθανότερο είναι ότι τζάμπα θα συγχυστείς. Εγώ θα επιστρέψω κουφός. 
      Αλλά ο έρωτας ;
      Ένα πορτοκαλί δειλινό, στα παγκάκια της πρώτης θέσης, καθώς καταλόγιζα στη φύση τις γνωστές υπερφίαλες συμπεριφορές, μου ξέφυγε μια παραγγελιά :
-       Χοντρέ χρειάζομαι ένα περιστατικό master piece… Είμαι ώριμος, θέλω να πω, διατεθειμένος .
Ο παιδοβούβαλος με το τόξο και τα βέλη με κοίταξε με καχύποπτο ύφος .
-    Έχω ρεπό. Από βδομάδα !   μου είπε.
     Δε ξέρω τι έκανε. Αλλά έκανε τότες παστρική δουλειά. Καλή της ώρα. Της δουλειάς...
   Ο έρωτας. Δεν μπορείς έτσι απλά να τον πεις και να τον ..κάνεις. Είναι απείρως πολυπλοκότερος από τον θάνατο. Κατ’ αρχήν στον έρωτα δεν δίνεις δεκάρα όχι μόνον για την υστεροφημία σου αλλά ούτε για τις τρέχουσες εντυπώσεις. Τρίβεις στα μούτρα ολονώνε την επίσκεψή του. Και όσο για τα δικά σου ( τα μούτρα, ντε ) τα κάνει υπέροχα. Ο έρωτας ανακοινώνεται πάραυτα. Η γιορτή μεταδίδεται ζωντανά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη γύρω σου. Και κανείς δε μπορεί να αλλάξει κανάλι. Πρέπει να σε φάνε έτσι, χαζό και χαρωπό, στη μάπα, με την ευχή να σου περάσει χωρίς αντιβίωση.  Έπειτα, πώς να το πω… ο έρωτας είναι πιο ατίθασος από το θάνατο. Παίρνει διαρκώς πρωτοβουλίες. Αυτό, να αυτό ακριβώς το κουσούρι του, φοβούνται οι "κότες". Καλύτερα μόνη παρά πληγωμένη διατείνεται η άλλη… Ε… κάτσε μόνη. Έρωτας να μην υπάρχει "ο άλλος" δεν υπάρχει. Ακόμα χειρότερα που ενίοτε ο "άλλος" ...ΔΕΝ υπάρχει ! Να κάθεσαι μόνη σου είναι μια δίαιτα που δε σε ομορφαίνει. Αβιταμίνωση. Γιατί ;Θέλω να πω... ποιός ο λόγος ;
      Είμαστε εδώ, από τη γέννηση ως το θάνατο για να βιώσουμε πράματα και θάματα. Ο έρωτας είναι εκεί έξω συνεχώς. Μέσα μας σηκώνουμε οδοφράγματα. Μπορώ τώρα δα να σου αραδιάσω εξήντα ονόματα ανθρώπων που αυτό το μήνα δε θα ερωτευτούν. Ο Στάθης. Η Μαρίνα. Η Κική από πάνω. Ο Νώντας με τη μηχανή. Χίλια τοις εκατό. Αφού τους βλέπω ! Αποκλείονται. Τον έρωτα τον καλείς. Τον αναγγέλλεις. Τον προστάζεις, κάποτες, κι ας είναι ρίσκο. Στο φινάλε πρόκειται για μάχη. Όλα εδώ ..πληγώνονται.
     Ο Σίγκμουντ φάκιν Φρόϊντ δεν είναι της σχολής Κοέλο. Το σπούδασε το πράμα.  Ο έρωτας είναι το ταίρι του θανάτου, λέει. Μαζί κυβερνούν τον κόσμο. Δε ξέρω για τον κόσμο τον υπόλοιπο αλλά εμένανε, το λέω. Τον περισσότερο καιρό κατά την νυχτερινή μου ενδοσκόπηση αρχίζω με την φθορά ( όπως συνηθίζω να φωνάζω τον θάνατο για να μην κρυώνουνε οι δίπλα μου ) και καταλήγω στον έρωτα. Κάθε φορά. Τελειωμένα πράματα. Και κοιμάμαι καλά στο φινάλε. Αν δεν τα καταφέρω ;  Με τριγυρίζει ο άλλος. Και τα πόδια του... πως να το πω... μυρίζουν.
     Ποιος θέλει να κοιμάται στην ποδαρίλα ;

*  Κάθε θάνατος είναι μία μεταμφιεσμένη αυτοκτονία ( Σ. Φρόϊντ στον Τ.Σ. Βίρεκ το 1930 )