το χάσμα & το νόημα

 

 Κι αν, ήξερα ποιο είναι , το νόημα ;

 

   Αν η εξιλέωση για κάθε προσπάθεια, μου προσφέρονταν ευθύς αμέσως στο πιάτο, να τη γευθώ με όλες τις αισθήσεις μου ;

 

   Αν η λαχτάρα μου για κάθε πλάσμα τ' ονείρου, ανταμοίβονταν με μια ισοδύναμη λαχτάρα του για μένα ; 

 

   Αν την κάθε μου στέρηση διαδεχόταν μια ίση ποσότητα ηθικής κατάκτησης ;

   Αν κάθε κάθε φορά που ορθώνονταν εμπρός μου ένα εμπόδιο , γνώριζα ποιός το έχει χτίσει για να τον μεμφθώ ; Για να τον εχθρεύομαι ;

 

   Αν κάθε φορά που ο φόβος με παρέλυε , έβλεπα ένα τέρας όρθιο εμπρός μου,  με σάρκα και οστά ;

 

   Αν τέλος ο χρόνος, αυτός ο σατράπης, μου φανέρωνε την έκβαση, με τη βεβαιότητα που έχω, ότι η 29 Φλεβάρη του 2024 θα παραληφθεί ;

  

   Θα είχα άραγε τότες, αρκετές από τις απαντήσεις για να συγκροτηθώ και να συνεχίσω ;

 

   Δε νομίζω. Τι θα με ξεχώριζε σε τούτη την περίπτωση, από ένα βλαστάρι στην κλιματαριά που γνωρίζει την εξέλιξή του μέχρι τη σταφίδα ;

 

   Αυτό το κενό που με οδηγεί σε αγωνία, σε μια ατέρμονη εσωτερική πάλη, κάποτε στη ματαίωση κι ενίοτε στην απόγνωση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οχύρωσης της ατομικής μου ελευθερίας ! 

 

   Τούτη η άγνοια, προστατεύει τον ορίζοντά μου, με τραβάει από τη σπηλιά και με σπρώχνει στο πέλαγο.

   Κι ο καλοθελητής, εκείνος που θα 'λθει με τις απαντήσεις, δεν θα προσβλέπει στο δικό μου όφελος, αφού σε όποιο στρατό της βεβαιότητας με προσκαλέσει να ενταχθώ, θα με βάλει να υπογράψω για τους όρους της μόνιμης κράτησης. Τους παραδείσους , πιο ζωηρά, τους περιγράφουν οι έμποροι ... 

   Ναι έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου. Ένα χάσμα στα σπλάχνα. Είναι μια συνθήκη :

   

   Είμαι μονάχος, αλλά ποτέ δεν ξέρω, τι μεγέθους συντροφιά, θα ξεμυτίσει από τις σκιές, αύριο.

 

   Είμαι ηττημένος, αλλά ποτέ δεν αποκλείω, η οδύνη να ετοιμάζει το έδαφος για μια επερχόμενη γαλήνη.

 

   Είμαι σε άνιση μάχη, όμως, ποτέ δε ξέρω, τι είδους μαχητής ετοιμάζεται, μέσα στο σώμα μου. 

 

   Είμαι σε ανάβαση. Έτσι είναι όλα τα ελεύθερα άτομα. Πορεύονται εν αγνοία.

 

 "Έτσι επιβιώνουν σάρκα και οστά. Οι σκάλες. Αυτά είναι τα μόνα αντικείμενα"

 

   Σαμιουελ Μπέκετ / περί αγωνίας