Εκείνο που θα είναι το ίδιο αύριο το πρωί για όλους είναι ότι ο καθένας μας θα είναι και πάλι υπεύθυνος για το πως θα διαχειριστεί τον εαυτό του, το υπόλοιπο της προσδοκώμενης ζωής του και τους κοντινούς του ανθρώπους.
Μέχρι στιγμής φαίνεται πως τα έχουμε λίγο χαμένα. Μένος που απευθύνεται όπου να 'ναι, κυνισμός με προεκτάσεις αυτοκαταστροφής, απώθηση των ελπιδοφόρων σκέψεων και ανεύθυνη, αντικοινωνική συμπεριφορά εμποδίζουν την ηλιαχτίδα που οπωσδήποτε ενυπάρχει σε κάθε σημείο μηδέν της συλλογικής ψυχολογίας. Υπήρχε κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπήρχε και μέσα στα στρατόπεδα.
Ας οριοθετήσουμε την ηλιαχτίδα. Είναι οι πιθανότητες να προκύψουν πιο αποφασισμένοι- μαχητές πολίτες, πιο δυναμικά παγκόσμια οικολογικά αντανακλαστικά, περισσότερη και πιο πρακτική ατομική εν συναίσθηση, επαναφορά εν υπνώσει-εκτοπισμένου αξιακού αποθέματος, σοσιαλιστικότερες κυβερνητικές επιλογές, μια στροφή στη γλύκα των μικρών πραγμάτων και μια αναθεώρηση του μοντέλου καταναλωτισμού. Αντιθέτως, ενισχυμένη θα βγεί η αίσθηση, καλή ή κακή της παγκοσμιοποίησης η οποία είναι πλέον συνθήκη και δε μαζεύεται πίσω.
Παρ΄όλο που φαίνονται ρομαντικά, υπάρχουν μετρημένοι οικονομοτεχνικοί δείκτες που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω. Η παγκόσμια αποταμίευση μεγαλώνει, η καχυποψία προς τα παγκόσμια καταναλωτικά υπερπροϊόντα κλονίζεται, κυβερνήσεις στρέφονται με οργή εναντίον των κολοσσών της πληροφορικής και απολαμβάνουν την λαϊκή συναίνεση προς την κατεύθυνση της οριοθέτησης , ενός νέου κανονιστικού πλαισίου. Κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεφυτρώνουν μέσα σε αποχαυνωμένες κοινωνίες και οι υπερηγέτες, ιδιαιτέρως οι λαίκιστές, υποχωρούν υπό την κατακραυγή των βεβαιοτήτων που έταξαν.
Φαίνεται ότι ο άνθρωπος του αύριο ίσως απαιτήσει να ελέγχει περισσότερο τις τύχες του και δεν πρέπει να σταθούμε φοβικά για τις επιπτώσεις τούτης της νέας συνειδητοποίησης. Καμία καταστολή δεν μπορεί να επιβραδύνει για πολύ στιβαρές & ώριμες κοινωνικές απαιτήσεις.
Οπότε, ας επιλέξουμε ποιες είναι, ποιες είναι κατά προτεραιότητα οι κρίσιμες απαιτήσεις μας για την αυριανή μέρα - μας παρακολουθούν και τα παιδιά μας. Και ας χρησιμοποιήσουμε το απόθεμα ενέργειάς μας προς την στοίχισή μας σε μικρά ή μεγαλύτερα σύνολα διεκδίκησης. Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να ξυπνάς το πρωί και να αναλώνεσαι σε μύδρους. Το μένος που εξαπολύεται δεν μας αποδίδει ξελαφρωμένους, οι διαπιστώσεις μιας κατάντιας δεν μας βοηθούν παρά μόνο ως αφετηρία διανοητικής δράσης, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να τις μηρυκάζουμε. Υπάρχει λόγος να ξυπνάμε το πρωί και να συλλέγουμε συν αγωνιστές, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθείς μας, προβάλλοντας ένα ρεαλιστικό αφήγημα για την επόμενη μέρα.
Πολλοί λένε ότι και σε τούτη την δυστοπία ότι έχει χαθεί ο Θεός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε μόνοι μας. Οπότε ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε. Μόνοι μας. Για πολύ.
" Γύρω μας ίσχυε το φιλοσοφικό αξίωμα ότι ο κόσμος είναι μια (ζοφερή τότε) αντικειμενική πραγματικότητα η οποία υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς. Εγώ αντιθέτως μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα του 1955 συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια και μόνη πραγματικότητα- και αυτή η πραγματικότητα είμαι εγώ ο ίδιος, η ζωή μου, αυτό το εύθραυστο δώρο που μου δόθηκε για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, που κατασχέθηκε από άγνωστες ξένες δυνάμεις και που έπρεπε να το πάρω πίσω από την λεγόμενη ιστορία, αυτόν τον τρομερό Μολώχ, επειδή ανήκει μονάχα σε μένα και επειδή έπρεπε να το μεταχειριστώ αναλόγως. " Imre Kertesz 2002 ομιλία κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, Ούγγρος & Εβραίος που επέζησε σε δυο άγριες δυστοπίες, το Ολοκαύτωμα και την Σταλινική επιβολή στην Ουγγαρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;