Δε ξέρω, εσύ... Εγώ, όταν "λατρέψω" ένα απόσπασμα εφημερίδας το κόβω και το βάζω με πινέζα δίπλα από το γραφείο μου, με μαγνητάκι στο ψυγείο μου, με σελοτέϊπ στον καθρέφτη, μετά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τυχαίο το μέρος που το φύλαξα, ήταν πάντοτε πετυχημένο. Επανέρχομαι και το καμαρώνω με την ησυχία μου και το δείχνω σε φίλους με περηφάνια. Η εφημερίδες κρύβουν πάντοτε αυτoύς τους μικρούς θησαυρούς που δεν έχουν καμία τύχη στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κι εγώ δε χορταίνω να τους ψάχνω.
Αλλά δεν είναι, ο λόγος αυτός, ο μοναδικός...
Προτιμώ την εφημερίδα επειδή απευθύνεται με πιο τίμιο τρόπο στο μυαλό μου. Οι λέξεις είναι αραδιασμένες και επιμελημένες επαρκώς, δεν είναι μεταφορά προφορικού λόγου σε κείμενο. Μου δίνει την αίσθηση ότι ο συντάκτης έχει σκεφτεί δυο και τρεις φορές εάν θα δεσμεύσει το κύρος του με μια παράγραφο. Οι λέξεις χτίζουν ήρεμα αράδες, οι σκέψεις αναδύονται και οι έννοιες προλαβαίνουν να σχηματιστούν και να επιδράσουν σε όλα μου τα συναισθήματα για όσο διάστημα τους δώσω εγώ την ευκαιρία. Δεν με διακόπτει ο ήχος δραματικής μουσικής όπως συμβαίνει στις ειδήσεις, όπου όλα τα εγκλήματα τα συνοδεύει ήχος θρίλερ και τις κακοκαιρίες εμβατήριο...αντιθέτως μπορώ να ακούω vivaldi και να διαβάζω για τη δημοκρατία στη Βραζιλία. Δεν αποσύρεται το κείμενο από εμπρός μου σε δευτερόλεπτα όπως γίνεται στα social media, με τις λεγόμενες ιστορίες, δεν ανοίγουν κυλιόμενα μενού με άνετες παντόφλες για να μου κρύψουν το μισό κείμενο από τις πιο κρίσιμες ειδήσεις και εαν θυμώσω μπορώ να σκίσω μια σελίδα στα δύο, στα τέσσερα, στο οκτώ και κάθε φορά να ακούω εκείνον τον ήχο της εξουσίας μου, σκριτς, σκρατς, εγώ έχω την πολυτέλεια να συγχυστώ και το άρθρο θα κάτσει εκεί να το κάνω λωρίδες.
Αλλά δεν είναι, ούτε αυτός ο λόγος, ο σημαντικότερος...
Προτιμώ την εφημερίδα γιατί δεν μου διατίθεται δήθεν δωρεάν. Γιατί με το ευρώ που δίνω διατηρώ στην εργασία του ένα επιτελείο μόνιμων συντακτών που έχουν πάρει το κολάι στον τομέα ευθύνης τους και συνήθως η άποψή τους , παρ' όλο το χτένισμά της από την ιδιοκτησία του έντυπου μέσου, διατηρεί στοιχεία της κατάρτισης και της προσωπικότητάς των που τα αναγνωρίζω. Συχνά, γράφουν υπό πίεση, δεν παραλείπουν ποτέ ωστόσο, με μια αποστροφή, με μια λέξη κλειδί, να μου κλείσουν συνωμοτικά το μάτι. Αντιθέτως στις ειδήσεις, δεν έχουμε συντάκτες στην οθόνη, μας κοιτάζουν και μας απευθύνουν το κείμενο καλοχτενισμένες ντίβες και μορφονιοί χωρίς να μπορούν να παραλείψουν ούτε τελεία. Ποιός υπογράφει τις ειδήσεις ; Ποιός ; Έχεις ποτέ διαβάσει από κάτω ονοματεπώνυμο ;
Αλλά δεν είναι, ούτε και τούτος ο λόγος , που προτιμώ την εφημερίδα μου.
Είναι η μυρωδιά. Δεν ξέρω για σένα. Ποτέ η μυρωδιά της εφημερίδας δε θα σταματήσει να μου φέρνει γαλήνη. Νομίζω ότι αν καταργηθούν, εγώ θα πηγαίνω έξω από τυπογραφεία για να την αναζητώ. Είμαι εθισμένος με τη μυρωδιά του χαρτιού που τυπώνεται, κάθε φορά με την έκτη μου αίσθηση μυρίζω την αγωνία εκατό ανθρώπων που περιμένουν να βγεί από τον κύλινδρο το πρώτο φύλλο και να το κρατήσουν με τρεμάμενα χέρια όρθιο να στεγνώσει. Να ανατρέξουν με πρεμούρα μέχρι το κομμάτι που συνέταξαν και να το καμαρώσουν έτοιμο να απλωθεί, με φορτηγά και νυχτερινούς εργάτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Είναι η μυρωδιά της έκθεσης, της ευθύνης, της αλληλεπίδρασης που επίκειται, της υπογραφής στην ιστορία του τόπου, της απόδειξης ότι ήμουνα κι εγώ εκεί, ενός συναισθήματος που πάντοτε θα μοιράζεται μεταξύ συντακτών και αναγνωστών σαν το περιεχόμενο μιας υπομονετικά και δροσερά παλαιωμένης μπουκάλας κόκκινου κρασιού.
Τούτος είναι ο λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;