- Αδελφέ μου, πατέρα, γιέ μου, φίλε μου καλέ... τι κάνεις ;
- Κουβαλάω το σταυρό μου, τι να κάνω ;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί καθιερώθηκε η σταύρωση σαν το σύμβολο του υπέρτατου μαρτυρίου σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο και τι αναγωγές μπορούμε να κάνουμε με τις ρέουσες πραγματικότητές μας. Ουσιαστικά πρόκειται για την καθήλωση ενός πλάσματος σε μια αδυναμία κινήσεων με μόνη ελπίδα να επέλθει γρήγορα το τέλος. Δεν υπάρχει προηγούμενο ανθρώπου που ξεκαρφώθηκε μονάχος και συνέχισε τη ζωή του. Κι έτσι μου φαίνεται ότι κάτι δε πάει καλά εδώ...
Χρησιμοποιούμε πολύ στις μέρες μας την φράση "ο σταυρός που κουβαλάω" και πολλές άλλες παρόμοιας συναισθηματικής υπερβολής. Ωστόσο, από την εποχή του θεανθρώπου και στα 2020 χρόνια που μετράμε όλοι με την προσθήκη Μετά Χριστόν... έχουμε αποκτήσει κι άλλα εργαλεία σκέψης και δράσης ενάντια σε κάθε είδους γενικευμένη καθήλωση. Έχουν γίνει παρόμοιες σε ηθικό ανάστημα επαναστάσεις ιδεών και ανατροπές καθεστώτων για τις οποίες το σύμβολο που "τους πρέπει" θα ήταν ένα ζευγάρι φτερά... Τόσες πολλές και τόσο μεγάλες ( διαφωτισμός, γαλλική επανάσταση, απελευθερωτικοί αγώνες, ταξικές ανατροπές) που δεν θεωρεί κανένας υπερβολή να τις συγκρίνει με την καθιέρωση της θρησκείας μας. Με ελάχιστο ρίσκο μπορεί κανείς να πει σήμερα ότι η πλειονότητα των σταυρωμένων ανθρώπων βολεύεται ελαφρώς με τον μύθο ότι παράγοντες ανωτέρας βίας τούς κρατούν σε ακινησία.
Θυμάμαι που ρώτησα έναν ψυχολόγο αν πρέπει να συνεχίσω να παρεμβαίνω στις θερμές συζητήσεις (αναμετρήσεις επιχειρημάτων) των γονιών μου που για μένα δείχνουν σημάδια σύγκρουσης.. Είσαι χαζός ; αναφώνησε... οι άνθρωποι κουράστηκαν πολύ να βρούν ένα ταίρι να μαλώνουν όμορφα όλη μέρα, τι στο διάολο πάς να χωθείς στη βολή τους ;
Κοιτάξτε αυτήν την υπέροχη φωτογραφία. Έχει δυο περιοχές. Στη σκιά, στο σκότος, εκεί που δε πιάνει η ζωογόνος δύναμη του ήλιου, θα ορκιζόσουν ότι βλέπεις ένα πλάσμα που περιμένει το τέλος του. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή, το φως ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Είμαστε όμορφα φτιαγμένα πλάσματα, δε μας λείπει κανένα εργαλείο για να εκτιναχθούμε προς την ελευθερία. Μπορούμε να βγάλουμε δηλαδή τα καρφιά μονάχοι μας.
Είναι παρωχημένο σύμβολο η σταύρωση ; Κάθε άλλο. Εκατομμύρια άνθρωποι σε χιλιάδες μέρη του πλανήτη βρίσκονται σε μια συνθήκη που θέλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να την νικήσουν. Πιο κοντά μας ο άστεγος της γωνίας, πιο μακριά μας ο Νοτιοαφρικανός σκλάβος στο ορυχείο διαμαντιών. Άλλο θέλω να πω...
Δε μας πρέπει, στον δυτικό κόσμο, να χρησιμοποιούμε την περιγραφή του έπους για όλες τις δραστηριότητές μας, είναι μια συνήθης αντίδραση που παραπέμπει σε drama kings & queens. Η υπερβολή τούτη δε μας αφήνει να ζήσουμε στο πραγματικό τους μέγεθος τα πράγματα. Οι δικές μας νίκες είναι σκαλοπάτια προς τη δική μας ελευθερία και το κυριότερο σε τίποτε δεν μας βοηθά να τις παρουσιάζουμε με σπουδή στο ακροατήριό μας για να μαζέψουμε likes. Θα περάσει η ζωή μας περιμένοντας την αναγνώριση και την αποθέωση από τους γύρω μας η οποία δε θα έλθει ποτές. Γιατί, ακόμα κι αν ανακάλυψες τον τροχό, μπορείς να είσαι εντελώς καθηλωμένος άνθρωπος, δυστυχισμένος, που ζει ένα δράμα περιμένοντας να του απονεμηθεί ένα βραβείο Νόμπελ. Ενώ η φύση σου είναι να δουλεύεις σιγοτραγουδώντας την επόμενη ιδέα σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από την κυνική παραδοχή ότι η τύχη μας δεν εξαρτάται από τα χέρια και το μυαλό μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι συγκρότηση και επιμονή. Εχθρούς θα έχεις γύρω σου συνέχεια. Το ζήτημα είναι να μη πορεύεται ο καθένας μας με τον προσωπικό του εχθρό. Με την αυταπάτη ότι ένας, ένας άλλος, μας καθόρισε και τελικά μας χαντάκωσε τη ζωή. Το έκανα το λάθος, το έκανα και μου πήρε χρόνια να το αναγνωρίσω. Και ήτανε τα καλύτερά μου χρόνια, γαμώτο !!! Αλλά ότι έγινε έγινε.. έχω πιθανώς ακόμη χρόνια να ζήσω, όχι ένα έπος αλλά τις μικρές μου νίκες και τη γλύκα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;