Τα δεκαοχτάχρονα περνάνε στα πανεπιστήμια με το πρώτο μπούχτισμα να είναι μέχρι εκεί πάνω. Έχουν υποστεί πολλαπλό βιασμό της λογικής τους, ήδη. Θέλουν απλώς να δείξουν παντού τα μόρια και ένα γαμημένο πάσο ΑΕΙ που θα τους κατατάξει στους επαρκείς τελειόφοιτους ή κόρες και γιούς ή εγγόνια ή ανηψιούς κομπλεξικών ενηλίκων. Το πρώτο που περιμένουν είναι να κλείσει αυτός ο γελοίος κύκλος τηλεφωνημάτων και συζητήσεων για το αν και που θα περάσουν ο κανακάρης και η κόρη ελπίδα της οικογένειας για περαιτέρω κοινωνική αποδοχή.
Το σύστημα επιλογής τους και το Λύκειο ιδιαιτέρως στις δυο τελευταίες τάξεις είναι ένα κάτεργο το οποίο χρήζει εκ βάθρων αναπροσανατολισμό. Πρέπει να απαλλαγεί από την κουλτούρα της προπόνησης υποψηφίων. Δεν την θέλουν οι καθηγητές, δε τη θέλουν τα παιδιά, την επιβάλλει η μανία της κοινωνίας που είναι το μεταπολεμικό της σύνδρομο.
Τα δεκαοχτάχρονα κατά κανόνα προσέρχονται με σεβασμό στους πανεπιστημιακούς χώρους. Έχουν μια τεράστια όρεξη να γνωρίσουν συνομηλίκους και να αλληλεπιδράσουν σπουδάζοντας ένα φρέσκο αντικείμενο γνώσης που δεν είναι ο γνωστός τριετής κύκλος ιστορίας μαθηματικών και γλώσσας με τον οποίο συμπορεύτηκαν τις τελευταίες 3 τριετίες τους από τα 8 ως τα 18 τους χρόνια. Δεν έχουν πρεμούρα να πετάνε καφέδες σε καθαρά μάρμαρα ή να περπατάνε πάνω σε φρέσκα γρασίδια, δεν είναι τραμπούκοι. Βρίσκουν τα γρασίδια και τα μάρμαρα σε ελεεινή κατάσταση και ένας πεταμένος καφές δείχνει φυσιολογικός χάμω.
Τα κτιριακά συγκροτήματα πρέπει να αναβαθμιστούν και να προφυλαχτούν ώστε μερικές φουρνιές επιτυχόντων να τα βρούν όμορφα και το ζήτημα της απαξίωσης θα γίνει παρελθόν. Με πέντε κηπουρούς και δυό ηλεκτρικά τραχτεράκια να κυκλοφορούν ασταμάτητα και να περισυλλέγουν σκουπίδια στις ώρες αιχμής κάθε μέρα, ο περιβάλλων χώρος θα αστράφτει. Οι ίδιοι οι φοιτητές θα αναλάβουν αυτονόητα την περιφρούρηση μόλις εδραιωθεί η κουλτούρα του όμορφου πανεπιστημίου.
Το παρα-εμπόριο και τα βαποράκια πρέπει να τα μαζεύει η αστυνομία με μια τακτική οργανωμένη έφοδο μια στις δεκαπέντε μέρες στις ώρες που ανθίζει η παραβατικότητα και σε λίγους μήνες αυτοί που σπρώχνουν ουσίες και κάνουν ριφιφί στους εξοπλισμούς θα διαλέξουν άλλους χώρους του αστικού ιστού για να οργανωθούν. Το άσυλο για αυτούς είναι γελοίο. Αν στη τσάντα ενός δεκαοχτάχρονου βρεθεί χασισάκι ας προσαχθεί και ας κληθεί η μάνα και ο πατέρας του να δώσουν πεντακόσια ευρώ και να τον πάρουν σπίτι με το μητρώο του γκρί. Αυτόν τον ρόλο δεν μπορεί, δεν τον έπαιξε και ποτέ δε θα τον παίξει ένας πρύτανης.
Οι πρυτανικές αρχές δεν εκλέγονται για να φωτογραφίζονται με την τήβεννο. Είναι οι καθ' ύλην υπεύθυνες να επιβλέπουν και να αξιολογούν το διδακτικό προσωπικό ώστε να μην κοροϊδεύει την νεολαία μέσα στα μούτρα της. Οι καθηγητές πρέπει να διδάσκουν από έδρας και να μην μοιράζουν δεξιά και αριστερά σε βοηθούς και ευνοούμενους το διδακτικό και το εξεταστικό τους έργο. Οι κουρασμένοι και οι με κάθε κομπίνα αδειούχοι να μαζευτούν πίσω και να ιδρώσουν τις έδρες τους. Οι εποπτεύοντες να κάνουν ουσιαστικές συνεντεύξεις στα παιδιά που είναι ερευνητές και οι βαθμολογούντες να κάνουν ουσιαστικές αξιολογήσεις στα γραπτά τους. Ο μόνος πόνος των πανεπιστημιακών εδώ και πολλά χρόνια είναι μέσα από πυραμίδες φίλων να εξασφαλίζουν βολικές ηγεσίες που δε θα τους απειλήσουν το ραχάτι. Τα πανεπιστήμια ζητούν αυτοδιοίκηση αλλά εννοούν ομερτά. Ούτε πειθαρχικά ούτε υπηρεσιακά παραπτώματα αντιμετωπίζονται με ουσιαστικές επιπτώσεις. Είναι μια κουλτούρα ανώτερου πολίτη που διέπει έναν καθηγητή πανεπιστημίου και δεν κατακτήθηκε λόγω διάνοιας αλλά με τον τρόπο που κατακτιούνται στη χώρα μας τα προνόμια. Με γνωριμίες και σπρώξιμο.
Οι σπουδάζουσα νεολαία είτε είναι το παιδί του οικοδόμου είτε του Ωνάση, πρέπει με ένα τρόπο να καταλάβει ότι εκεί, στη σχολή, περνάει την δωρεάν ενηλικίωση με τίμημα να είναι επαρκής στην σπουδαστική ακολουθία. Ανατομία ένα , την διαβάζεις , την περνάς, ώστε να έχεις την άδεια να παρακολουθήσεις ανατομία δύο. Την έχασες μια, δυό, τρείς, φεύγεις και πας να σπουδάσεις αλλού. Από πίσω έρχονται επόμενοι και δικαιούνται να τους δοθεί η φροντίδα ενός καθηγητή με 80 στο έτος και όχι με 1380 αιώνιους περιφερόμενους. Να ξέρει πρόσωπα ονόματα και χαρακτήρες ο καθηγητής, αλλιώς περνάει σαν τον νερουλά στις κερκίδες του γηπέδου και δεν τον νοιάζει παρά να τελειώσει το ματσάκι με τη τσέπη βαριά.
Υπάρχει μια κουλτούρα αποφυγής της ενηλικίωσης από τα 25χρονα και την τροφοδοτεί η απεριόριστη θαλπωρή της μεσογειακής οικογένειας και η έλλειψη επιπτώσεων στους χώρους όπου ισχυρίζονται ότι απασχολούνται. Λίγο οι γονείς λίγο ένα θεσμικό πλαίσιο πρέπει να συμβάλλουμε να εδραιωθεί η βεβαιότητα ότι σπουδάζεις από τα 18 ως τα 25 και μετά μπαίνεις στο μεροκάματο. Τα δάκρυα της Καρέζη και ο πόνος του Παπαμιχαήλ δεν αρμόζουν σε νέους 25 ετών ότι υπήρξανε θύματα ατυχιών, στην ελληνική πραγματικότητα εδώ και 50 χρόνια ένα παιδί με στόχο και σφρίγος κάπου φτάνει. Εγκαίρως.
Όλα αυτά είναι τόσο αυτονόητα που τζάμπα τα ξαναλέμε. Η βουλευτής του ΚΙΝΑΛ από την Καβάλα είπε μέσες άκρες αυτά στη βουλή χθες : Κυρίες και κύριοι , μπορεί να μας φαίνεται ότι η δεξιά κυβέρνηση το πάει στα άκρα με το μαχαίρι στην παιδεία, που το πάει... αλλά, έτη, δεκαετίες αδράνειας και ο περίτεχνος τρόπος που κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας έφερε την κοινωνία σε θέση να συναινεί σιωπηλά σε οποιονδήποτε βάλει πλέον νυστέρι στο απόστημα. Λέμε ψέματα. Ανεβαίνουμε στο βήμα και απευθυνόμαστε όλοι μας στους λίγους ψηφοφόρους μας, όχι στην νεολαία που δε μας νοιάζει αν μείνει ξύλο απελέκητο. Είναι τώρα, χθες, προχθές η ώρα για αλλαγή κουλτούρας. Και τότε θα αχρηστευτεί εξ αντικειμένου κάθε αντισυνταγματική επίθεση στα ιδεώδη και τις παραδόσεις της ανώτατης εκπαίδευσης. Κύριοι της κυβέρνησης φτιάξτε ένα Λύκειο πρώτα που να παράγει πολίτες 18 ετών. Κύριοι της αντιπολίτευσης κατεβάστε από το βάθρο τα τοτέμ σας. Αντικρίστε την αλήθεια, ελάτε να κάνουμε ένα διαχρονικό συναινετικό αφήγημα για την παιδεία μας και μην πετροβολάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;