Κάθεται εκεί και ισορροπεί τα πράματα και προσδοκά φροντίζει προστατεύει προλαμβάνει κι αγαπά. Σα μωρομάνα. Πράμα δε ζητά. Αλλά για κάμε πως την αψηφάς ! Για κάμε..
Η μουριά του κήπου είναι, δε βρίσκω εξήγηση άλλη. Γιατί άμα πει και ρίξει μιά τη σκιά της ; Από κάτω ούτε τσουκνίδα δε φτουρά. Πάππου προς πάππου τη μιλούν. Όϊ την ψυχή, για τη μουριά μιλάω. Κι εγώ νομίζω ότι τζάμπα τη μιλούν την κακομοίρα ! Οι γιαγιάδες είναι που της θύμωναν. Που λέκιαζε όπου έριχνε τα μούρα. Και οι λεκέδες ; Μόνιμοι, να πω, επιμονικοί. Οι παππούδες όχι ότι δεν ήθελαν το δέντρο, το μόνο που τους έσκιαζε ήταν μη φορτώσουν οι γυναίκες τους με νεύρα. Ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Ξέρανε αυτοί. Δεν ξέρανε ; Έτσι νομίζω εγώ τώρα. Ωστόσο η μουριά ποσώς με καίει. Ο Θεός και η ψυχή μου είναι ο καημός μου. Απ' αλλού την περιμένω κι από αλλού με σέρνει ! Να τώρα που λιγάκι ήρθε στη θέση της, λιβάδι. Τι παπαρούνες και τι χρώματα, τι μέλισσες και πόσες μαργαρίτες. Τι χόρτο πράσινο σκληρό και φρέσκο, εκεί, να κυλιστείς. Κι ο ήλιος να ζεστάνει το κορμί. Να τα ξεχάσεις όλα.
Υ.Γ. Τη μουριά στην Κρήτη την ελένε μουρνιά. Υπάρχουν και οι Μουρνιές των Χανίων, τόπος γιομάτος σκιές και με λεκέδες στο έδαφος ολούθε.. Θέλει προσοχή που βάζεις τα ποδάρια . Στην Κρήτη αυτό. Εκεί οι θρύλοι έχουνε και ρίζες. Όπου υπάρχει καπνός ; Ναααα μια φωτιά από πίσω. Στην Κίνα πάλι και την Άπω Ανατολή αυλή χωρίς μουριά δε βρίσκεις. Μυστήρια πράγματα. Δε ξέρω άλλο, ότι από εκεί προέρχεται μονάχα λέγεται. Και το δέντρο και η βαθύτερη θεωρία για την ψυχή. Αν πάγω θα ρωτήσω. Και θα σας πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;