two mails plus an sms

(  Ελληνιστί :  Δυο επιστολές ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κι ένα τηλεφωνικό μήνυμα.)

    Aγαπημένε μου αυτόχειρα

    δε ξεχωρίζω πια με τι είσαι δεσμευμένος. Με σένανε, με μένανε ή με την εικόνα μας μαζί. Μέσα σε πρόβες εξαντλητικές και αναθεωρήσεις στείρες, το έργο μας τελειώνει. Ανακαλώ τις πρόσφατες βραδιές : Τελευταίες παραστάσεις κι ένα θέατρο χωρίς καλοριφέρ. Δε θα πουλήσουμε άλλα εισιτήρια Αντώνη. Και τι φινάλε !!!

    Είσαι ξεχωριστός. Μαγεύτηκα στα πρώτα. Ύστερα ήρθαν τα "αντίδωρα", η άλλη σου η πλευρά. Κατέληξε μια αέναη προσπάθεια, και ξέρεις ότι δε διαλέγω βιαστικά τις λέξεις, να σε χειρίζομαι, να σε προσέχω, να αποστηθίσω όλες τις σωστές ατάκες. Αυτές που δε θα σε «μικρήνουν» , εκείνες που δε γειώνουνε τον «μύθο σου», τις άλλες που «αρμόζουν σε γυναίκα σαν εμένα», ώσπου να : ΕΣΚΑΣΑ !  Το χειρότερο απ’ όλα, είναι που μου 'γραψες εχθές με συγκατάβαση. Για μένανε σημαίνει : Σε μετρώ κι ίσα που βγαίνεις επαρκής. Για κανένανε δεν ονειρεύτηκα, να γίνω «μόλις επαρκής».

    Σε βλέπω στο όνειρό μου με τα δάχτυλα των δυο χεριών σου να νεύουν δυο εισαγωγικά, τόσο πολύπλοκο ζήτημα έγινες στις εξετάσεις μου. Και ποιος ανόητος θέλει κάθε μέρα ένα διαγώνισμα ; Η σφαίρα της αυτοχειρίας σου, ξεστράτισε, και λάβωσε μονάχα το μαζί.  

    Έφυγα ξαφνικά. Με συγχωρείς. Δε δημιούργησα ένα θόρυβο, να με προβλέψεις. Έτσι είμαι εγώ. Ξυπνώ μια μέρα και είναι όλα στραβά ; Λύνω κάβους και ..την κάνω . -

   Νατάσσα

                                                        { s e n d )

    Αγαπημένη μου,

    αδικείς τον εαυτό σου, εμένανε και το μαζί. Δεν είναι εξετάσεις, είναι η ζωή. Απαιτήσεις στρώνει και στοιχήματα κι όποιος ανταποκρίνεται επιβιώνει. Εσύ, εγώ, εμείς. Ξεστράτισε ο νους σου, όχι η σφαίρα. Όποιος αγαπά, καδράρει στα καλά, νετάρει αλλιώς και ξεδιαλέγει. Οι δυνάμεις μας πάντοτε ήτανε, πάνω απ’ το μέσο όρο. Κι εσύ είσαι ιδιαίτερη. Και εγώ για σένα, φράσεις, λέξεις, ξεδιαλέγω. Μόνο που εσύ, πώς να το πω… μαζεύεις μέσα σου αντιρρήσεις και πληγές κι ούτε που βλέπω τα σημάδια. Μπορώ να χειριστώ πολλά, μα, να τα βλέπω. Και τα ξεσπάσματα, είναι τα νεύρα ανθρώπου που τραβάει μπροστά κουπί και βλέπει  παραπέρα. Δεν είναι κάτι που αλλάζει, το καβαλάς και πας.

    Σε βλέπω στο όνειρό μου με τα δάχτυλα των δυο χεριών σου να μου νεύουν μια καρδούλα. Έτσι με κέρδισες, έτσι επιλέγω να σε βλέπω. Ξέφυγαν πράξεις και κουβέντες. Δεν ήμουν σίγουρος την άλλη μέρα το πρωί, αν γίνανε όλα αυτά τα σκηνικά στα αλήθεια. Δεν ήμασταν εμείς, αυτό. Ήταν μια καταιγίδα.

   Σε περιμένω. Έρχεται άνοιξη έξω, και ...χωρίς, δε με μπορώ.

Αντώνης

                                                     ( s e n d )

      Σημαντικό προσόν ομολογώ, να επιλέγεις και στον ύπνο σου τι βλέπεις.  Αντώνη :
      Η μαρτυρία μου ασαφής. Τι υπεκφυγές, τι συγκαλύψεις...σε λόγια, σε γραφτά και σε φερσίματα…Αλλά, πώς να τα πω και φαντασίας καμώματα όλα αυτά ; Και τα σημάδια ; Και τα ερείπια ; Της φαντασίας κι αυτά;
     Δε γίνεται.

                                                   ( c l i c k )