αν το διαβάζεις, θα πει πως δεν τα καταφέραμε

               Με το που έσκασε μύτη ο ήλιος η τρικυμία κόπασε. Μοσχοβόλησαν τα βότσαλα από την ολονύκτια καταιγίδα και η θάλασσα, χορτάτο κτήνος, ξαναφορώντας αθωότητα, πρόσθεσε τις τελευταίες μακριές πινελιές στον καμβά της αμμουδιάς. Γύρισα και κοίταξα τα ίχνη μου, όσο έφτανε το μάτι. Το έκανα πάντα αυτό στην ακροθαλασσιά, εννοώ να θαυμάζω τα πατήματά μου, πράγμα που θα ήταν φυσικά αστείο να επιχειρήσω πάνω στα τσιμέντα της πόλης. Στην πόλη είναι ο κανόνας, όλοι να κοιτάζουν μπροστά. Έτσι πηγαίνει λίγο παρακάτω το πράγμα, μέρα με τη μέρα, μέσα σε μια βολική για την παραγωγικότητα λήθη. Τα μεγάλα και τα δύσκολα είναι μοναχά για τα ρεπορτάζ. Ποιός ασχολείται πρωί πρωί με τα δεινά ένα γύρω στον κόσμο ;
      Υπήρχε ένα καινούργιο αντικείμενο εκεί πίσω, που διέκοπτε την ακολουθία με τις νωπές πατούσες. Πλησίασα και σήκωσα στα χέρια μου αυτόν τον εισβολέα. Τράβηξα το φελλό και έβγαλα το λευκό χαρτί. 'Ηταν μια φωτογραφία. Ενός τσούρμου νεαρών που πόζαραν μπροστά από μια εξαθλιωμένη μπάλλα ποδοσφαίρου. Πίσω τους ερείπια πόλης και σκουπιδαριό, πεταμένες προκυρήξεις και υπολλείμματα από μια πρώην εστία για τερματοφύλακα. Οι φάτσες όμως χαρούμενες, γεμάτες θράσσος και αλητεία. Είναι το τίμημα φαίνεται, για να ξυπνήσει μια γεννιά πρέπει να πατήσει στα γκρέμια της προηγούμενης. Γύρω τους... πουθενά τσιμέντα. Λάσπες και πατημασιές. Καμία ευκαιρία για λήθη. Στις αραβικές μεγαλουπόλεις το να ξεχνάς κάθε μέρα θα ήταν βλάσφημο...
    Κοίταξα τη φωτό με νοσταλγία. Υπήρξα χωριατόπαιδο και είχα την τύχη να κάνω αρκετές προσωπικές επιλογές. Ξεκολώθηκα να διαβάζω όμως, δε μου χαρίστηκε τίποτα ; Μετά γύρισα το φωτο και διάβασα το κακογραμμένο κείμενο :
    Dear friend,  if you hold this, its obvious we didn't make it. Do not forget please. We can't swim, never did this before, though.... we didn't had a better choise than this..a promising seashore. Try for a chance for the next..
    Ο ήλιος ανέβηκε κι άλλο και πήρε την πρωτοβουλία. Τώρα η θάλλασα έπεσε για ένα πρωϊνό υπνάκο. Οι μόνες επιπόλαιες ρυτίδες ήταν από το παιχνίδι που έκαναν μικρές ομάδες σπαράκια του αφρόνερου. Οι γλάροι έπαιζαν με το μπλέ φτιάχνοντας πανδαισίες. Για λίγο επέτρεψα στο κορμί μου να ξαπλώσει ανάσκελα. Ήταν ωραία γαμώτο, σκέφτηκα, ήταν ωραία, να ήταν εδώ και η Τζούλια. Έστειλα ένα αγαπησιάρικο sms και έκλεισα τα μάτια γελώντας με τη φάτσα της. Έκανα το μπουκάλι πιο εκεί με το πόδι. Εγώ για να πούμε την αλήθεια ποτέ δε θα έπεφτα σε μια θάλασσα χωρίς να ξέρω κολύμπι. Σηκώθηκα κι έφυγα. Έπρεπε να γυρίσω στην πόλη. Είχα τα δικά μου εγώ, δεν ήμουν τεμπέλαρος.
    Η φωτογραφία έμεινε μισοθαμένη στην άμμο. Και οι μετανάστες επίσης. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει έκτακτη σύνοδος της ΕΟΚ. Ας φροντίσουν εκείνοι.