Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27

το κατώφλι της ελευθερίας

   Τι να σου ευχηθώ τώρα για του χρόνου ; Ε ; Δε ξέρω και τον πήχυ σου.. πόσο ψηλά ήταν φέτος ;
Θέλεις να σου συμβούν γεγονότα ; Θέλεις ;
   Ο προσωπικός σου πήχυς είναι μια πικρή ιστορία : Δεν τον τοποθετείς τελικά με πλήρη συνείδηση... όχι. Σου συστήνεται ! Στην αρχή διακριτικά, όπως μια πρώτη συστάδα δέντρων, που όμως την ακολουθεί το δάσος, που οδηγεί σ' έναν δρυμό και καταλήγει σε ολάκερη καταπράσινη οροσειρά. Αν είχες βαλθεί να μετρήσεις δέντρα , ξέχασέ το. Θέλω να πω, με την πρώτη ματιά δείχνει οικείος , στα μέτρα σου. Ο πήχυς σου, σχεδόν σαν να τον είχες σχεδιάσει, υποβάλλει και εγκρίνει ο ίδιος. Παινεύεσαι μάλιστα για το ύψος του σαν ψηλώνει. Κι ας φωνάζει η Νατάσσα ότι πονάει... Τα πράγματα που σε αφορούν ωστόσο δεν τον ακολουθούνε...δεν υπακούουν... δεν ανταποκρίνονται στο νέο ύψος .
   Και τότε χάνεις το παιχνίδι. Οτιδήποτε περνάει από κάτω του είναι ΜΗ ΓΕΓΟΝΟΣ ! Ανήμπορος, σταματάς να ξεδιψάς από νερό που για τον πήχυ σου δεν είναι νερό, σταματάς να χορταίνεις από τροφή που για τον πήχυ σου δεν είναι τροφή, σταματάς να εξελίσσεσαι από νίκες που για τον πήχυ σου δεν είναι νίκες...
   Σταδιακά ο πήχυς σου έχει αρχίσει να βαθμολογεί και να κόβει φιλίες, καριέρες, αλλαγές, ρήξεις, συντρόφους, συγγενείς, ομορφιές κι ασχήμιες, παρουσίες κι απουσίες, ερήμην σου ! Και εσύ πλέον  απλώς υπογράφεις, σαν ένας δημόσιος υπάλληλος που με το ζόρι έβγαλε γυμνάσιο, εγκυκλίους στην καθαρεύουσα, που σου βάζουν εμπρός στα χέρια, της πιο σκληρής διανόησής σου οι κλητήρες, χωρίς ούτε μια ελπίδα, ότι κάποτες τουλάχιστον θα σωθεί απ' το στυλό σου το μελάνι.  
   Μετά, δε συμβαίνει τίποτα. Περνάει μια χρονιά και δε θυμάσαι κάτι αξιοσημείωτο.  Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις. Είσαι σε κρίσιμο σημείο...Μισο αναίσθητος... Σαν ένα πουλί που χτύπησε στο μπαρμπρίζ. Κρίνεται τότες το μέλλον σου :  ή ξαναπετάς , ή ψοφάς.
   Άκου....
   Μπορείς να κατεβάσεις τον πήχυ σου ;  Μπορείς να το διαχειριστείς αυτό; Θα σου φανεί σαν μια ένδεια προόδου στην αρχή. Μερικοί λέγουν όμως πως είναι το κατώφλι της αληθινής ελευθερίας ! Όποιος έχει ελαφρύτερο δισάκι σκαρφαλώνει πιο άνετα στο βουνό. Μήπως πήρες μαζί, πολλά ;
   Θέλω να πω, παρατηρώ ανθρώπους που περνούν κάτω απ' τον πήχυ κι ούτε που ιδρώνει το μουστάκι τους. Μερικοί από δαύτους είναι ιδιαιτέρως ήρεμοι. Και μερικοί από αυτούς τους ιδιαιτέρως ήρεμους ανθρώπους νομίζω μου απευθύνουν ένα πονηρό βλέμμα. Εσένα ;
  


  

1 σχόλιο:

  1. Ετοιμάζω δισάκι βαρύ, κι όσο αντέξω. Έχω την εναλλακτική, να πετάξω "σαβούρα" στο δρόμο.
    Από τα πριν, δε γνωρίζω βλέπεις τη σαβούρα, στο δρόμο αποκαλύπτει την αχρηστία και το βάρος της.
    Κυνηγώ λοιπόν μεγάλες κατακτήσεις και απολαμβάνω πιότερο τις μικρές νίκες.
    Αν δεν κυνηγούσα τα μεγάλα, φοβάμαι, πως ούτε τα μικρά δε θα πλησίαζα...
    Κι έτσι, στους απολογισμούς δεν καταρρέω. Αρκούμαι να κοιτάζω βλέμματα ανθρώπων που αγαπώ
    χωρίς ντροπή. Και έτσι, ασυναίσθητα, φέρνω στα μέτρα μου τον πήχυ... Ο πονηρός..!

    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

εντυπώσεις ;