η αυτοεπινόηση

   Έχω περάσει πολλές φάσεις αλλά αυτή εδώ είναι η πιο γαμάτη. Κάθε πρωί κοιτιέμαι και με φτύνω να μη με ματιάξω.Δυόμιση χιλιάδες και ένας followers.

    Παλιά, αυτοκαθοριζόμουν από τα πεπραγμένα μου. Καλά , ε ; Κόλαση ! Από τις ανεκπλήρωτες προσπάθειές μου δεν κρατούσα τίποτες. Νούλα. Nothing. Με είχε καταλάβει ένας τόσο ανηλεής πραγματισμός που ο ίδιος ο Σάρτρ θα τον έβρισκε υπερβολικό. Το μαστίγωμα πήγαινε σύννεφο. Δεν ήμουν οι προθέσεις μου. Δεν ήμουν ούτε καν των αγώνων μου το υποκείμενο. Ήμουν το σκατό μου. Πάνω πάνω στο κομοδίνο το αγαπημένο μου βιβλίο ήτανε ετούτο : «Φάε το βάτραχό σου».

    Πιο πρόσφατα, είχα περάσει στη φάση της δημιουργικής ασάφειας (μακριά από μένα πολιτικοί υπαινιγμοί). Έβλεπα το μισοτελειωμένο και του έβαζα μια άλλη υπόσταση. Έδινα στα πράγματα την επιείκεια που δίνει η νηπιαγωγός σε μωρά που κερδίζουν τάξη. Αγαπούσα το λάθος μου. Δεν τα έβαζα ούτε με ανάδρομους ούτε με μαύρες γάτες. Ο Κοέλο θα είχε στρίψει όλη τη καριέρα του αν με είχε προλάβει. Οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για να υποδεχθούν την μεγαλοφυΐα μου. Απεταξάμην την αυτοκριτικήν. Πάνω πάνω στο κομοδίνο μου το αγαπημένο μου βιβλίο έγινε ετούτο : « Καλά, ε, εσύ ήρθες νωρίς»

    Τώρα πια ωρίμασα. Εντάξει δηλαδή, τι θες ; Μου πήρε λιγάκι παραπάνω. Τι τριάντα, τι σαράντα ,τι πενήντα. Το θέμα είναι ότι ωρίμασα. Δε περιμένω ψυχολόγους, διαλογιστές και γιόγκι να μου περάσουν τη σαντιγύ. Είμαι εγώ, ο προσωπικός μου σεφ. Πιάνω πρωί πρωί τη φάτσα μου και τη μακιγιάρω. Όταν βγαίνω εκεί όξω είμαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου που δε σηκώνω συζήτηση. Ούτε πεταμένο πενηντόευρο δε σηκώνω, όχι κουβέντα !

    Σήμερα το πρωί με έφτιαξα winner. Χθες ήμουν ο οικολόγος της γειτονιάς. Προχθές φιλόστοργος. Τη Δευτέρα killer και αυτή τη Δευτέρα, αυτή που έρχεται ντε… λέω να φορέσω το Καζανόβας. Δεν υπάρχει λόγος χρυσό μου να φορτώνομαι στη πλάτη Έναν προορισμό, ένα project, μια ισόβια ποινή. Αφού μπορώ να είμαι συνεχώς στο φως. Ηθοποιός.     

    Κατά βάθος το ξέρεις και εσύ. Δεν είχες ποτές ακουμπήσει πενήντα την ώρα για να ξύνεσαι και να μιλάει ο γκουρού σου ;  Όλες τις παθογεννείς καταστάσεις τις προσκαλείς να έρθουν πάνω σου. Αν ένα σπυράκι το φοβηθείς μπορεί να το κάνεις καρκίνο. Αυτό παθαίνει τώρα ο Αλέξης. Το είδα χθες στο μάτι του. Άρχισε να φοβάται και γρήγορα θα περάσει στη φάση που θα δαιμονοποιεί. Μετά οι δαίμονές του θα πέσουν να τον ξεσκίσουν ( μακριά από μένα πολιτικοί υπαινιγμοί). Όχι χρυσό μου. Όχι. Θα ξυπνήσεις το πρωί, θα πας στο καθρέφτη και θα πεις. Εγώ δεν είμαι αποτυχημένος. Θα τον κοιτάξεις στα μάτια με πειθώ, ( αυτόν λέω δηλαδή εμένα λέω) , μέχρι εκείνος ο άθλιος να τα κατεβάσει. Και τα μάτια και τα βρακιά, αν μου επιτρέπεις την έκφραση. Θα τον νι-κή-σεις. Χρεωκοπημένος είμαι ; Ε, όχι ρε μεγάλε, δεν είμαι. Είμαι στη φάση του αιλουροειδούς, λίγο πριν την εκτίναξη. Αποτυχημένος συναισθηματικά είμαι, ε ; Όχι ρε φίλε… όχι. Σύντομα όλοι θα κρεμαστούν από τα αρ, εχμ τα χείλια μου. Δε θα σας περιμένω εγώ να με κατανοήσετε. Εγώ ο ίδιος είμαι ζωντανό σεμινάριο. Θα με πληρώνετε για να με παρατηρείτε. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι αυτό που γράφουν τώρα οι ακόλουθοί μου στο facebook : «Νέα Αγία Γραφή».

    Στη λέξη ακόλουθος είναι όλο το ζουμί. Θυμάστε κάτι ξερακιανούς που στη ζωή τους δεν είδανε ολάκερο κομμάτι τούρτα, το Γκάντι, το Χριστό και τη Τερέζα ; Νομίζετε ότι δεν είχαν απολαβές ; Είχανε ! Είχαν ακόλουθους.

    Η αυτοεπινόηση ως μέθοδος επιβίωσης είναι το έσχατο μέσο μου. Σήμερα που ξύπνησα πήγα και είπα στα μούτρα μου κατάμουτρα. Είσαι Θεός.  
    Και, ξέρεις κάτι ; 
    Μ' έπιασε.