το αρκουδάκι

      Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Το ‘χω ξεχάσει to έρμο... Το τελευταίο πράγμα που θα αντικρύσω λέω να είναι η λούτρινη πατούσα του στη μύτη μου. Να του δαγκώσω λίγο και το αυτί. Να το στριμώξω μεσ’ στον κόρφο μου. Σκέψη μηδέν.Μονάχα θαλπωρή και ασφάλεια.
    Απόψε δε θ’ αφήσω λύκους γύρω μου. Αγέλες μοχθηρών και λαίμαργων και αδίστακτων θηρευτών δε θα επιτρέψω, θεριά ανήμερα που ετοιμάζουν το καρτέρι με τους οίκους αξιολόγησης, ορμάνε σε θηράματα λαούς όλοι μαζί, απ’ όλες τις μεριές και αφήνουν πίσω μόνον σάρκες, να τις γευτούν τα όρνια, οι μικροεπενδυτές και οι παρατρεχάμενοι με τις γραβάτες, οι ύαινες και οι καινοφανείς οι βασιλείς των ζώων.
   Απόψε δε θ’ αφήσω τα σκυλιά, μέσα στα αυτιά μου να αλυχτήσουν, τους φύλακες τεχνοκρατών καναλαρχών και ηγετών, των ισχυρών τα ντόπερμαν, που με την τρίχα σηκωμένη αραδιασμένα στο γυαλί τρόμο μου σπέρνουν, κάθε βράδυ, Πρετεντέρηδες Μητρόπουλοι και Μπάμπηδες, χολή και φόβο,  το μαρτύριο της σταγόνας, ώστε μέσα στο καβούκι μου εγώ να παραμείνω, μη τυχόν διανοηθώ και ξεμυτίσω, ενστάσεις να σκεφτώ και να ψελλίσω.
    Απόψε δε θ’ αφήσω, ορδές από ακρίδες  ιμπεριαλιστές, Ατλαντιστές και Bricks και τρελαμένους Άραβες, και ντόπιους τοπικούς εντεταλμένους, να με βάλουν πάνω στο κλαδί και όλη νύχτα με τα νύχια τον κορμό να γκρατζουνάνε, της χώρας μου, του τόπου που γεννήθηκα τις ρίζες να τραβάνε, μία μία, ώσπου να πέσει, να μπορέσουν να με φάνε.
    Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Πιράνχας χέλια και αδηφάγα ντόπια ζώα που ακύρωσαν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, εξέλιξης και προοδευτισμού, σε τούτο το εύφορο κομμάτι του πλανήτη, και το κατάντησαν γατί, βρεγμένο, με κομμένη την ουρά και τρία πόδια, να εκλιπαρεί για τα αποφάγια γουρουνιών, θα τους αφήσω στης ιστορίας την κριτική και των παιδιών την χλεύη, των παιδιών που ζουν στις καταλήψεις με σκισμένα τζην και πίνουνε ζουμιά αντί για γάλα, της μάνας τους της λαίμαργης και τιποτένιας αποκυήματα που, στα διαλείμματα από το μπρούσκο τα θυμάται και σιχαίνεται που τα ‘χει !
     Απόψε δε θα αφήσω τίποτες να με ταράξει. Θα γίνω ένας θαλάσσιος ελέφαντας. Σε πάγους θα ξαπλώσω και τις σκέψεις μου θα τις ναρκώσω. Δε θα κοπιάσουν καρχαρίες, μαστρωποί κι εγκληματίες, σε όλα τα σχήματα, σε G7 και σε μεγάλους κυβερνητικούς και μη οργανισμούς, με «ενδιαφέρον», για τους υπανάπτυκτους, τους ξεχασμένους, να τους μάθουν εξουσία, νομίσματα, εμπόριο, ανάπτυξη, καταναλωτισμό, απ’ την ανέχεια της φτώχειας να τους παραλάβουν και στην ανέχεια του μη αρκετού, του μη εφικτού, της ολοένα και πιο μάταιης επάρκειας να τους ρίξουν, ως να τους πνίξουν. Και μετά, μνημόσυνα να κάνουν, πορείες αγκαζέ μαύρων λευκών εβραίων και κινέζων, μασόνων και ακροδεξιών σκυλιών, πορείες σιωπηλές με έντεκα χιλιάδες μηχανές να τους τραβάνε, θλιμμένους για 11.000: Τους πνιγμένους στη Μεσόγειο, στη Σρι Λάνκα και την Καραϊβική, στον Έβρο και τη Λαμπετούσα.
    Απόψε φίδια ούτε που θα αφήσω να με ζώσουν. Είμαι σε χέρια σίγουρα. Άλλαξα την κυβέρνηση και έβαλα καινούργια ζώα να φυλάνε. Μπορώ να κοιμηθώ, αν κρίνω από την ησυχία έξω στη φύση. Ησυχία δεν είναι ; Μήπως είν’ κουφόβραση ; Μπααα ησυχία το λέω εγώ. Τηλεόραση δεν άνοιξα. Εφημερίδα σήμερα δεν πήρα. Θεωρώ ότι λειτουργεί το αυτονόητο. Η Δημοκρατία. Η λογική. Η αυταπάρνηση. Η δίψα για καλή υστεροφημία. Η αξιοσύνη και η αξιοκρατία. Και η τάξη των πραγμάτων. Γι αυτό… Τι διάολο να συμβεί ; Από έναν ύπνο ωραίο και βαθύ ; Θα τον τολμήσω .
    Απόψε λέω με το αρκουδάκι μου να κοιμηθώ. Και αύριο μέρα θα’ ναι. Ε ; Δε θα 'ναι ; Κι αν απογοητευτώ, εδώ είμαι πάλι. Να τους φτύσω.