- Να το ξανακάνουμε αυτό το τεκίλα πέσιγκ... είπε.- Δε με βρίσκεις αντίθετο, απάντησε.
- Πως σου φάνηκε η Μυρτώ ; ρώτησε ο Νικόλας κλείνοντας το μάτι .
- Δύσκολη περίπτωση, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε... απεφάνθη ο Δημήτρης .
- Ποτέ δε θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία ...
- ..για μια πρώτη εντύπωση... ξέρω ξέρω... τα σεμινάρια ε ; Ε.. ναι. Κάηκε.
- Μήπως βιάζεσαι λίγο ; Θέλω να πω.. όλοι στην πρεμιέρα μας παίζουμε ρόλους και, μα τα χίλια σφηνάκια, σε έχω δει να γίνεσαι πολύ κρετίνος πλασσάροντας τα μούτρα σου σε καινούργιες γκόμενες... It happens..
- Θες να ακούσεις αυτό που θες να ακούσεις ; Αφού σου λέω, δεν. Δεν ! Η κοπέλλα ΔΕ - ΜΟΥ - ΛΕ - ΕΙ .
- Στην υγειά των χαμένων ψυχών λοιπόν, έκλεισε ο Νικόλας.
- Στην υγειά μας, λοιπόν... συμφώνησε ο Δημήτρης μασώντας μια φέτα λεμόνι. Το ξινό στο στόμα του προκάλεσε ένα επιπόλαιο δάκρυ. Στην υγειά των χαμένων κορμιών, ξανα σκέφτηκε από μέσα του. Και κατέβασε την υπόλοιπη τεκίλα.
Ενάμισυ χρόνο μετά ο Νικόλας λαμβάνει μια πρόσκληση για "δείπνο στου Δημήτρη και της Μυρτώς". Κοιτάζει σα χαζός το e-mail για πέντε λεπτά...Ορμάει στο κινητό.
- Τι έγινε ρε μαλάκα ;
- Την βρήκα σε ένα καταφύγιο στο ξεκούδουνο. Χιόνιζε. Πέσαμε στο κρεβάτι λιγάκι ζαλισμένοι, περισσότερο για να ζεσταθούμε. Προσδοκίες ΒΒ -. Standard poors. Το πρωί είμασταν τέρμα ερωτευμένοι. Κόντρα στον Coelo εμείς οι δυό έχουμε γίνει από αχώνευτοι, αχώριστοι ! Είμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Τελικά όταν κάτι δεν το θες, το σύμπαν συνομωτεί ακόμα χειρότερα... Έλα, έρχεται, κλείνεις. Ένα σου λέω.. Α+. Α+.
- Τι να σου πω, νομίζω ότι ζηλεύω. Θα τα πούμε από κοντά. Φέρνω ξινόμαυρο. Φιλιά. Ρε τη Μυρτώ... ρε τη Μυρτώ !
Δευτέρα βράδυ στο σαλόνι των παιδιών τα κεριά είναι όλα αναμμένα και μια στυλάτη κουλ τζαζ ξεχύνεται από ένα χαζό ράδιο. Ο Νικόλας κρυφοκοιτάζει τον Δημήτρη που παρακολουθεί όλες τις κινήσεις της Μυρτώς, όπως ένα λιοντάρι μιας γαζέλας.
Η Μυρτώ πάλι, η Μυρτώ... είναι ένα άλλο πλάσμα. Θαρρείς και της πήρανε εκατό κιλά σαβούρα από τις πλάτες. Κάθε επιτήδευση έχει αξαφανιστεί. Στραβό φούτερ, χοντρές κάλτσες ότι κι ότι και ολοένα να γλείφει τα δάχτυλά της κλέβοντας μπουκιές από τα πιάτα που φέρνει. Τα μαλλιά της ένας κότσος με αφέλειες και ο λαιμός της έδεσμα.
- Νικόλα εσύ δεν είχες κάνει τις συστάσεις στο Groove's πέρυσι ; Το περίμενες αυτό εδώ το χάλι ; λέει παιχνιδιάρικα εκείνη, κλωτσώντας μαλακά το καλάμι του Δημήτρη.
- Όρτσα, Μακεδονία.... κάνει πως γκρινιάζει εκείνος.
- Δεν το περίμενα. Δηλαδή, δεν το περιμέναμε για να πω το κρίμα μας, λέει ο Νικόλας.
- Αχά ! Σου είπε κανένα απόφθεγμα από εκείνα τα χοντρά ; Ε ; Μόλις γύρισα την πλάτη ; Μολόγα...
- Δε το περίμενα γιατί δεν δείξατε κανέναν ηλεκτρισμό, εκείνο ξέρεις που ...
- Ξέρω ξέρω... έρωτας με την πρώτη ματιά και λοιπά γλυκερά. Εμένα ποτέ δεν ...
- Οπότε, παρακαλώ, γεμίστε μου το ποτήρι και εξηγείστε μου. Είναι θέμα μεταφοράς τεχνογνωσίας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, καρδιές, αν με πιάνει ο φίλος μου με τόσο οινόπνευμα που κατέβασε απόψε.
- Μυρτούλα θα τα πεις εσύ που δε τρώς ; Γιατί αυτή τη πατατοσαλάτα θα την πάρω στο κρεβάτι... μούμχ...
- Βουαλά, λοιπόν... Ο Δημήτρης ξανασυναντάει τη Μυρτώ. Καθίστε πάλι πίσω και προσέξ...προσδεθείτε :
Η Μυρτώ σηκώνεται και κάνει μα πιρουέτα. Μετά αγκαλιάζεται πολύ με τα χέρια της. Κάνει πως τρέμει από κρύο. Μπρρρρ
- Είμαι ένα παγωμένο κορίτσι, χωρίς τα σπίρτα, πάνω στο χιόνι. Μπαίνω με συμπτώματα κρυοπαγημάτων στο σαλέ της Βίγλας, ονειρεύομαι ένα σκαμπώ αριστερά στο τζάκι, εκείνο το μέρος που αν είχε εκατό σκαμπώ θα είχε κι άλλους όρθιους. Με κυαλάρουν όλοι και με λυπούνται γιατί δε πέφτει καρφίτσα. Και ο τύπος με την πατατοσαλάτα από εδώ πρώτη του φορά αισθάνεται κάτι σε ιπποτισμό, ένα συναίσθημα των παλιών κανονικών αντρών, παλιά, πολύ παλιά, πριν αρχίσει η αντίστροφη εξέλιξη προς τον ουρακοτάγκο.
- Καλά το πήγαινες.... αντιπαρέρχομαι...πετάγεται ο πατάτας.
- Κάνει το κωλομέρι του αριστερά και με κοιτάει χαμογελώντας σαν ταμίας στα Goodies. Διστάζω. Το σκαμπώ μικρό κι ο άντρας λιγούρης. Κρυώνω. Δε διστάζω πια. Τρέχω και στρώνομαι πατώντας τον και λίγο και ζητάω συγγνώμη. Με την άκρη του παγωμένου μου αυτιού νομίζω πως ακούω παρακαλώ Μυρτώ ! Γυρίζω να δω ποιός ξέρει το όνομά μου και εκείνος έχει γυρίσει επίσης προς το μέρος μου. Οι μύτες μας ακουμπάνε και τέλος.
- Δηλαδή τον φίλησες μέσα στο κόσμο !
- Προτρέχεις. Απλά πέρασαν τα volt. Γειά σου Δημήτρη, νομίζω ... του λέω.
- Γειά σου και σένανε που κάτι σου θυμίζω, μου λέει. Αυτά. Και τέλος.
- Εντάξει, εντάξει. Αυτά τα έχω δει και στην TV. Εσείς οι δυό μαζί... Τι παίζει ; Σταμάτα ρε μαλάκα να χλαπακιάζεις και μίλα... κάνει ο Νικόλας και βουτάει το μπωλ από τα χέρια του Δημήτρη.
- Με αφήνει να ζήσω, που πάει να πει, αυτό το κορίτσι με αφήνει να ζήσω. Να είμαι εγώ. Μπορεί να βρεθείς με εκατό συντρόφια στη ζωή σου και πάντοτε, μα το ξυνόμαυρο σου λέω, πάντοτε να παίζεις ρόλους. Και μετά να είσαι ξαφνικά με κάποιον και να μη θέλεις η φωνή σου να ακουστεί. Αυτό το πλάσμα δε μου προκαλεί ερεθίσματα για να γίνω μαλάκας. Δε κορδώνομαι το πρωί στο καθρέφτη, δεν κρατιέμαι στο σεξ, δε δοκιμάζω τη φωνή μου πριν μιλήσω, δεν αλλάζω τις ατάκες μου όταν μπαίνει στο δωμάτιο, δεν προετοιμάζομαι καν πριν έρθει. Αυτό το πράγμα πρώτη μου φορά. Και αν θες, ξέρω τι νάρκισσος είμαι. Μου το έχετε όλοι εξηγήσει. Μαζί της λειτουργώ με τα μάτια προς αυτή. Όχι με τα μάτια στον καθρέφτη. Μου έκανε μάγια.
- Ναι, ναι του έκανα μάγια, στον ύπνο του, δεν ήταν εκεί και η μανούλα του και πάει το παλικάρι !
- Μου έκανε μάγια. Γιατί δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Απλά με κάνει αυτομάτως να αισθάνομαι ο άντρας και είναι επίσης ξεκάθαρο ότι εκείνη είναι η γυναίκα στο δωμάτιο. Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις επ' αυτού. Κουράστηκα τις απεγνωσμένες απόπειρες ανδρισμού από τις στρατιές με τις κακιωμένες. Και κουράστηκα και έδωσα όσα είχα να δώσω βρε αδελφέ. Πόλεμος τέλος. Χρειάζεται κάποια στιγμή και μια γαλήνη. Η ζωή, το αρσενικό και το θηλυκό. Και μικρά καυγαδάκια για αλατοπίπερο. Γιατί να ξεσκιζόμαστε ;
- Ωραία, πήγαινε τώρα να πλύνεις τα πιάτα σαν καλό αρσενικό και να πω κι εγώ τα υπόλοιπα.
- Γαμιέσαι, τώρα ρε μωρό... λέει ο Δημήτρης και σηκώνεται να πάει. Να την αλλάξω τη τζαζ ;
- Να τη δυναμώσεις λίγο, του κάνει ο Νικόλας. Για λέγε κι εσύ...Μυρτώ ;
- Ξέρεις, πως να το πω, ξέρεις, δεν είμουν και λίγο, ταλαιπωρημένη. Έτσι όταν άρχισε να ξεδιπλώνει αυτά, αυτά που τον κάνουν ιδιαίτερο τον Δημήτρη, ΜΗ ΚΡΥΦΑΚΟΥΣ, ΔΟΥΛΕΥΕ ! , μαγεύτηκα. Δηλαδή, δεν φανταζόμουνα ότι μπορώ να ανοίγω και να ανοίγω σελίδες και εκφάνσεις του και η μια να αποδεικνύεται πιο ενδιαφέρουσα από την άλλη. Δε το είχα ξανασυναντήσει. Απλά είχα κάνει το αγροτικό μου και είχα γράψει μέσα από το καφάλι μου με ΠΗΧΙΑΙΟΥΣ τίτλους : ΜΗΝ ΟΡΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΑΣΕ ΤΟΝ ΝΑ ΑΠΛΩΣΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΗΡΕΜΑ ΟΛΗ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ. Αυτός εδώ ο άντρας έρχεται με νέα από εκεί έξω κάθε μέρα. Είναι σε δημιουργική φάση, τρελαμένος με αυτό που κάνει και χαίρεσαι να τον σπρώχνεις εμπρός. Το μόνο που κάνω είναι να ακούω τα θέλω του. Αν μπορώ χώνομαι να βοηθήσω, αν δεν εγκρίνω του δίνω χώρο. Παλιότερα όλους τους δοκίμαζα κάθε μέρα. Αν τους επηρρεάζω αρκετά, αν είναι ολάκεροι στραμμένοι προς τα εμένα. Έτσι ζύγιζα τις σχέσεις. Αυτό το τριπάκι ήτανε ένα αδιέξοδο. Άσε που κρατούσα κι αποστάσεις. Αποφάσιζα εγώ για όλα. Πόσο θα παραβιάσει ο άλλος τον ζωτικό μου χώρο... δεν υπήρχε περίπτωση να παραχωρήσω δικαιοδοσία. Ξέρεις η ατάκα μου του Βαλεντίνου ήταν πάντα καλύτερα μόνη παρά πληγωμένη. Μέχρι που με είδα στο καθρέφτη. Και μόνη και πληγωμένη. Και είπα... πάρτο αλλιώς ρε φιλενάδα. Δίψασα...
Πϊνει με όρεξη το κατακάθι από το κρασί και κοιτά χαιρέκακα το άδειο μπουκάλι... :
- Ξέρεις Νικόλα, πως να το πω, ξέρεις έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αφήσεις να κοιτάξουν μέσα σου γιατί δεν έχεις και πολλά ακόμη περιθώρια. Αυτό είναι ένα βήμα που ή το κάνεις εγκαίρως ή ποτέ. Με την πανοπλία που τριγύριζα δεν έβγαζε ο κόσμος άκρη. Και αφέθηκα σε τούτον τον άντρα. Να με ψάξει έως μέσα. Στα απόκρυφα που δεν είναι μοναχά τα κάτω από τα εσώρουχα. Είναι κάτω από τα εσώψυχα. Κι όταν μου έκανε κάτι που με συγκλόνιζε, αφηνόμουν να δείχνω απλά συγκλονισμένη. Κι όταν με πείραζε πολύ τσίριζα αυτομάτως. Δεν το έπαιξα με τούτον politically corect.
Κοιτάζει το ποτήρι που όσο και να το στραγγίσεις, έχει στο βάθος μια επίμονη μπορντώ κηλίδα...
- Του έδωσα να δοκιμάσει τις κηλίδες μου. Πήρα ρίσκο. Αν στοιχημάτιζα τις νύχτες ; Σαν τζάνκι. Πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα και αυτομασιγώματα. Παλιά ήμουν όμως με το ζόρι κυνική. Και δε μου τό' χα. Άφησα πλέον ό,τι θεωρούμε φρουρό της υστεροφημίας μας, να σχολάσει. Ξέρεις, κάθησα και είπα στον εαυτό μου μια ημέρα στο μπαλκόνι εκεί στην άκρη άκρη...έχεις κάτσει στο μπαλκόνι άκρη άκρη ε ; Είπα... Μυρτώ για να σε νοιάζει η υστεροφημία σου, πρέπει και να έχεις σκοπό να τελειώσεις ωραία. Αλλιώς δε γαμιέται ;
- Μυρτώ μου ; Δεν το έχω κάνει ακόμα αυτό. Χρειάζεται ένα μινιμουμ ανταπόκρισης. Εκείνος ; Θέλω να πω, κατάλαβε ότι κάτι διαφορετικό παίζει ;
- Εκείνος ήταν θετικός. Ήμουν για μια φορά κωλόφαρδη...Μου 'κατσε στο λευκό. Εκείνος απλώθηκε μπροστά μου χαλαρός, σε ώρες ξεκούδουνες και τι να σου πω... μεταξύ μας, ο τύπος θάμπωνε ! Ένας άντρας που αφήνει το αντριλίκι και περνάει στην επόμενη πίστα. Μπρός στα μάτια μου. Έκλαιγε στο σινεμά, έβγαζε φωτογραφίες τις στιγμές μου και μετά ξεχνούσε ότι υπάρχω. Έμενε στη γλύκα των πραγμάτων σαν ναρκωμανής. Καθόταν τη νύχτα και έγραφε και έγραφε και το πρωί κοιμόταν πάντοτε προς το πλευρό μου. Δεν έχω δει την πλάτη του στο κρεβάτι. Αν έχω δει πλάτες στη ζωή μου Νικόλα... Οι παλάμες του έψαχναν το χέρι μου και το καταβρόχθιζαν σαν αρπαχτικά. Σε δυό μήνες άλλαξε σπίτι και δουλειά. Έγινε δημοσιογράφος στα σαρράντα εφτά. Στην αρχή νόμισα ότι βουτάει στο κενό. Μετά κατάλαβα ότι τώρα μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει. Γύρισε ένας διακόπτης μέσα του. Και επιμένει ότι το χέρι που τον γύρισε είμαι εγώ. Εγώ πιστεύω ότι ωρίμασε. Δεν έχω λόγια. Ρώτα τον. Πάω στην τουαλέτα.
Ο Νικόλας μάζεψε τα ποτήρια και τα πήγε στον πάγκο.
- Δημήτρη να φεύγω σιγά σιγά. Είμαι χαρούμενος που σε βλέπω έτσι. Απόφθεγμα ;
- Να μη φύγεις. Να πας κάτω και να πάρεις από το καπνοπωλείο άλλο ένα κόκκινο. Έχει Sirah, Αντωνόπουλο πάρε. Αργά αρχίζει η καλή εξομολόγηση, αυτή που έπρεπε να γίνεται στις μπάρες.
- Όχι, όχι, σοβαρά, θα σας αφήσω. Δε θέλω να αποτελειωθώ, Τρίτη αύριο, αλλά πες.
Ο Δημήτρης γυρίζει και κοιτάζει την πόρτα που κρύβει τη Μυρτώ. Σκέφτεται λίγο...
- Ευλογημένη να 'ναι. Έκανε την απλότητα ευαγγέλιο και με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια. Ξέρεις Νικόλα ; Δεν είναι και καμιά Θεά. Είχα πιο όμορφες. Δεν είναι σούπερ τάλεντ, δεν είναι το φαινόμενο του σεξ. Είναι απλά συμβατή ! Έχει αυτή την εποχή μια ωριμότητα, όση χρειάζεται για να διεκδικεί τα απολύτως απαραίτητα για την συναισθηματική της επιβίωση. Και όπως μου τα στρώνει εμπρός, απλά, σταράτα, γίνονται κατανοητά και τα υπηρετώ με όρεξη μεγάλη. Με βουλιμία. Γιατί δε ψάχνω τα κουμπιά της. Είναι εκεί. Εγώ τα βλέπω. Εκείνη είναι σίγουρη ότι θέλει να της πατηθούν. Και όλα παίρνουνε το δρόμο τους. Είναι καιρός, που ξέχασα εκείνο το συναίσθημα που έχεις, όταν, ό,τι και να κάνεις είσαι λάθος. Τι τρέλα !!! Τι τρέλα έχουμε περάσει με πολλές. Αυτήν εδώ τώρα θα παλέψω και θα διεκδικήσω να την κρατήσω. Θα σκουπίσεις κανά ποτήρι ρε μαλάκα ή θα με καμαρώνεις ;
Η Μυρτώ χτυπάει την πόρτα του μπάνιου τρεις φορές και άλλη μια από μέσα. Ανοίγει :
- Αντράκια βγαίνω κι όποιον βρίσκω φτύνω. Για που το 'βαλες μικρέ ; .. κάνει στον Νίκο.
- Φεύγω κοριτσάρα μου. Να τον χαίρεσαι. Τελευταία φορά που τα ήπιαμε ήτανε ..κοντά στην ημερομηνία λήξης. Τώρα τον βρίσκω εδώ φρέσκο. Μπουκιά και συγχώριο.... για τις πατάτες με το μάραθο λέω, μπουκιά και συγχώριο. Σας αφήνω, ναι ;
- Επιμένεις ; Δε θα τα βάψουμε και μαύρα, λέει η Μυρτώ. Και κλωτσάει τον Δημήτρη. Εκείνος αμολάει ένα πονεμένο γαμώτο και την πιτσιλάει με σαπουνάδες από το νεροχύτι. Ο Νικόλας φοράει τα γάντια γελώντας.
Και ο Δημήτρης γυρίζει και, κοιτώντας τη Μυρτώ, του λέει :
- Θυμάμαι το βράδυ στο Groove's και την απογοήτευση. Σου είχα πει για τη Μυρτώ.... χαμένη περίπτωση. Εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα παρά μια βιτρίνα. Φύγε και σκέψου απόψε, φίλε.. τι θα γινόταν αν δίναμε λίγο χρόνο στις παλιές μας γνωριμίες ; Κόντρα στη μόδα χτυπάω και φεύγω, κόντρα στον αγώνα ταχύτητας των ημερών μας. Στο κάτω κάτω εκείνος που θα συζήσεις δεν είναι στοίχημα σε πρακτορείο. Θέλει λίγο παραπάνω σκέψη.
Καλό σου βράδυ. Ευχαριστούμε που μας έκανες παρέα. Τα λέμε στο Groove's...
Θυμάσαι μια φράση από τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα ρε φίλε ; Λέει ο Νικόλας στην πόρτα...
"Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια εντελλώς ανεξερεύνητη πλευρά" Θυμάμαι... Bruckner ... κι εσύ να το θυμάσαι μικρέ.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια εντελλώς αναξιοποίητη πλευρά λέω εγώ. Κρίμα κι άδικο να καταλήγει στον κουβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;