Σε βλέπω, στο πίσω παρμπρίζ λεωφορείων, με την παλάμη στο τζάμι. Σε βλέπω κάτω
από μια χαλασμένη ομπρέλα, να αρνείσαι κάθε βοήθεια. Σε σκουντάω στην ουρά των ΕΛΤΑ που
κρατάς το νούμερο, περιμένοντας στωικά να την πληρώσεις. Σε παρατηρώ να
κοντοστέκεσαι στις αφίσες των σινεμάδων, κι εύχεσαι κάποιος να σου ζητήσει να καθίσει δίπλα σου, μήπως ταιριάξουν μετά στο σκοτάδι οι παλάμες σας, ανάμεσα στα καθίσματα απ' το φθαρμένο βελούδο. Σε φωτογραφίζω με όλη
τη δύναμη των ματιών μου. Να περνάς βιαστικά με τα κόκκινα χείλια, πράσινα
φανάρια. Περιμένω να ανάψουν τα κόκκινα, να φωτίσουν κι άλλο τα χείλια σου, αχ
αυτά τα χείλια, που ποτέ δεν αλλάζουνε χρώμα. Θέλω να τα φιλήσω. Να σου τα φιλήσω
αργά, απαλά, περιμένοντας σε να ζητήσεις
μια παύση, ημίχρονο, όχι λήξη, ημίχρονο μωρό μου για να πάρεις εκείνη την γαμημένη… τη
βαθειά την ανάσα. Πόσο καιρό ;
Και μετά, τίποτα.
Μονάχα να στα φιλήσω θέλω. Κακό είναι ; Δηλαδή ποιος θα δώσει σε εμάς μια
σπρωξιά για να πάμε πιο κάτω ; Εμάς που στον έρωτα βλάψιμο βλέπουμε μηδέν ;
Μοναχά μεταξύ μας μπορούμε να ψάξουμε ανάσες. Γι αυτό σου το λέω. Σε βλέπω. Εσύ ;
Όταν βρεθούμε, ξανά, εγώ με τούτα τα μάτια, εσύ με τούτα τα χείλια, μην με
απωθήσεις. Κλείσε μονάχα τα βλέφαρα. Θα είμαι καλός, σχεδόν αγαθός. Αλλά άντρας.
Σε βλέπω, γυναίκα. Σε ζωγραφίζω. Σε κορνιζώνω. Και σε ακουμπάω στο κομοδίνο μου τις νύχτες, δίπλα στο σελιδοδείχτη της κρυφής αγαπημένης μου σελίδας. Να το ξέρεις... Για να μη νομίζεις ούτε στιγμή, ότι δε σε βλέπει κανείς, με εκείνα τα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;