Τότε το αποφάσισα. Να ασχοληθώ με το πιο υγιές κομμάτι μου. Με το σκεύος. Με το όχημα. Με το ενδιάμεσον. Με το hardware. Με το .... αυτό μου ρε παιδί μου. Με το τομάρι !
Όρμισα έξω από την πόρτα τόσο απότομα που έμεινε μέσα το σώμα μου. Έτρεχα σε όλες τις σκάλες σαν μανιασμένος, πηδώντας στον κάθε όροφο τα τελευταία τρία σκαλιά. Βγήκα από την εξώπορτα και με είδα στο μπαλκόνι έτοιμο να πηδήξω να με πιάσω. Έστριψα στην αλέα και την διέσχισα σα σίφουνας. Άλλαξα δυό φορές κατεύθυνση και χώθηκα σε ένα σκιερό στενό, Μέσα από δυό πυλωτές έκοψα δρόμο προς τη λεωφόρο. Και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά ξάπλωσα ανάμεσα στις ρόδες του αστικού. Μέχρι να έλθω να ενωθώ με το μυαλό εκείνο είχε γίνει μαρμελάδα πάνω σε μια ανυπόφαρα κρύα άσφαλτο. Κι έτσι, εκείνη τη μέρα κατάφερα να μείνω μονάχα το σκεύος.
Χέρια με σήκωσαν και μου λέγανε παράξενα πράγματα. Αν είμαι καλά, τι ζητάω ξαπλωμένος με το σώβρακο στο δρόμο, μπορεί να με πατήσουνε και τέτοια πράματα. Εγώ τους έκανα καθησυχαστικά νοήματα και γύρισα σπίτι. Έκανα μερικές ώρες να βρώ τα πατήματά μου και μερικές μέρες για να καταφέρω να αυτοεξυπηρετηθώ. Έτσι κατέληξα εγώ που με ξέρεις. Ένας άνθρωπος κορμί. Πώς λέμε χαμένο μυαλό ή χαμένο κορμί ; Εγώ είμαι από το πρώτο.
Έχω τα θεματάκια μου. Ναι..ότι τα έχω , τα έχω !
Κατ' αρχήν ασχολούμαι μονάχα με ένα πράγμα τη φορά. Χάθηκε όλη η μαγευτική πολυπλοκότητα που με χαρακτήριζε. Αν με ρωτήσεις πετάω την προφανή απάντηση κατάμουτρα. Χωρίς να σκεφτώ μήπως δεν είσαι έτοιμη να την υποδεχτείς. Ούτε αν σε σένα πρέπει να απαντήσω κοντά και σε άλλον ψηλότερα. Ούτε αν η απάντηση με δεσμεύει και θα βρεθώ μετά εκτεθειμένος. Ούτε μήπως έκανες την ερώτηση γιατί έρχεται μετά η καταιγίδα. Εγώ πετάω την απάντηση νέτα σκέτα. Και τα μπλέκω. Θέλω να πω, έχω δει παλιούς δημόσιους υπάλληλους, πιο εύκολα δίνουν κατοστάρικο παρά μια ξεκάθαρη απάντηση. Εγώ το ανάποδο.
Ύστερα, πως να στο πω... άμα βρω φαϊ τρώω, δροσερό νερό πίνω, γλυκό μουνί το χώνω και ζεστό κρεβάτι στρώνομαι. Ε... έχω θέματα, αφού, μετά. Που να στα εξηγήσω τώρα. Σκέψου. Με λένε όλοι ότι έχω θέματα. Με το φαϊ, με τη τεμπελιά, με το σεξ και με τη δίψα για ζωή που τρέχει.
Μετά, πάλι, το άλλο...το χειρότερο... Δεν προγραμματίζω ! Που πάω ; χωρίς να προγραμματίζω ; Δηλαδή ποιός πηγαινοέρχεται, έτσι, χωρίς να είναι μέρος ενός ταπεινού πλην όμως απαράβατου masterplan ; Δεν προετοιμάζω, τι θα τρώω τι θα πίνω άμα γίνω εξήντα εφτά και τελικά δεν θεμελιώσω δικαίωμα, δεν κάνω ούτε μια εξέταση προστάτη πενήντα χρόνων άνθρωπος, αφού κατουράω καλά είμαι, δε βάζω στο ψυγείο βοβλβούς τουλίπας το χειμώνα, δε βγάζω τα σουβλάκια να ξεπαγώσουν από βραδύς γιατί τι θα φάμε αύριο, δεν αφήνω ούτε ένα σημείωμα στην εξώπορτα, να πάρω φίλτρα καφέ γιατί έμειναν δυό και το ένα τσαλακωμένο. Τίποτα. Χαμένο μυαλό. Παρα κείμενο κορμί.
Έχω όμως και τα καλά μου. Άμα ξεκινήσω να κάνω κάτι, το κάνω, είναι μέχρι να ξεκινήσω. Δεν μπερδεύομαι στο δρόμο με το ένα και με το άλλο. Πάω να ταϊσω το σκύλο, ταϊζω το σκύλο και γυρίζω. Σα στρατιώτης. Ούτε ρίχνω λίγο νερό στα λουλούδια και μετά να πατήσει ο σκύλος και να τα φέρει μέσα και μετά να πάρω ένα πανί τα νερά, και μετά να τραβήξω λίγο το μπαούλο για να περάσει η μάπα από πίσω και μετά να δω μια φωτογραφία που έψαχνα, και μετά να ανοίξω το άλμπουμ να τη βάλω και μετά να ταχτοποιήσω το ντουλάπι με τα άλμπουμ και μετά να με βρεί δώδεκα. Όχι. Ποτές.
Το ίδο, το αποτελεσματικό αυτό σύστημα με ακολουθεί σε όλα μου. Να, προχθές που κάναμε ένα τσιγαράκι, δυό χαμένα μυαλά, βλέπουμε ένα χαμένο κορμί να κάνει κύκλους στο πάρκο. Την τρίτη φορά που πέρασε από μπροστά μας τον ρωτάμε :
- Είσαι ο ίδιος, ο προηγούμενος ;
Γυρίζει και μας λέει :
- Γιατί ούτσκα στην πλάτη σας με έχετε ;
Του απαντάμε :
- Όχι, όχι, κάνε δουλειά σου...
και κοιταζόμαστε με νόημα.
Οκτώ φορές έκανε τονμ κύκλο του πάρκου. Μετά έφυγε.
Εντάξει.
Τι να πω...όλα για τους ανθρώπους είναι.
Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πάντα ξεχνώ το μυαλό μου στο σπίτι
Ρεμάλι με λένε γιατί όπου κι αν πάω
χωρίς το κορμί, το μυαλό κουβαλάω...
Στις διχασμένες ψυχές! Στη υγειά τους. Στη μαγκιά τους!