πονάω, σα δω σβησμένα μάτια

     Πρώτα γερνάνε τα πόδια μας. Έχουνε υποστεί την περισσότερη ματαιότητα απ’ όλα τα κομμάτια μας. Καθώς γυρίζω άπρακτος από κάπου, το μυαλό μου, ήδη, τρέχει αλλού. Εκείνα όμως πρέπει να τελειώσουν τη δουλειά. Να με γυρίσουν στην αφετηρία.

      Μετά, αμέσως μετά, η ηλικία μας φαίνεται από τα μάτια. Έχω δει τρομερά περιποιημένες γυναίκες, σκέτες γαζέλες, ένα όνειρο μέχρι την ώρα που ανταμώθηκαν οι ματιές μας. Η σβηστή ματιά είναι τα γεράματα της καρδιάς. Πονάω, σαν δω σβησμένα μάτια. Αισθάνομαι ένοχος.

      Δε μπορούμε να κάνουμε και σπουδαία πράματα. Με τα πόδια εννοώ. Ενώ, με τα μάτια, μπορούμε ! Κι αν δε μπορούμε μόνοι μας καλά, υπάρχει τρόπος. Να αναθέσουμε κάπου τη δουλειά. Αλήθεια λέω. Αλλά κάπου καλά. Σε ένα άτομο με γερό βιογραφικό. Κατάλαβες ;

      Που να βρεις άτομα με γερό βιογραφικό ; Εκεί που τα πράγματα δεν είναι αστεία. Εκεί που λυσσομανάει ο ακήρυκτος  πόλεμος. Εκεί που δίνονται μάχες επιβίωσης. Μην τα ψάξεις στις νευρικές ανταύγειες μιας οθόνης. Ούτε στις καφετέριες. Να τα ψάξεις στο λεωφορείο της γραμμής, εκεί να πας να ψάξεις. Να τα ψάξεις στην αγορά καθώς πασχίζουν να πλασάρουν πράμα. Να τα ψάξεις στη λαϊκή της γειτονιάς. Να τα ψάξεις στους πάγκους με τα βιβλία. Να τα ψάξεις σε αίθουσες αναμονής νοσοκομείων. Εκεί θα βρεις άτομα με δυνατό βιογραφικό. Άμε και θα δεις.

     Πρώτα γερνάνε τα πόδια μας. Καμιά φορά αρνούνται να μας τριγυρνάνε μόνο και μόνο για να ψάχνουμε. Και έτσι μένουμε στις νευρικές ανταύγειες μιας οθόνης. Αλλά δε μας φταίει και κανείς !

     Μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράματα, για τα μάτια μας. Πρέπει λιγουλάκι να πιέσουμε τα πόδια μας. Αυτό είναι όλο.

     Κλείνω τώρα. Πάω για περπάτημα. Καλή αντάμωση.