one last breath

     Ξημέρωσε.

       Έξι του Μάη, κι εγώ  σηκώθηκα κατά λάθος. Ήσουν για τις εφτά. Άμα σηκωθώ εγώ, δε , μετά δεν !

      Έψησα χακί καφέ σε μπρίκι μπλε. Σκέτο. Αντρικό. 

       Στην αρχή είπα θα έρθεις. Τίποτα. Τζαζ έχεις γίνει. Κάνεις καλή πίπα όμως, αλλιώς ήξερα εγώ.

       Άκουγα τις σκουπιδιάρες να τα καταπίνουν με αηδία. Τι να κάνουν ; Στο τέλος της μέρας πάνε και ξερνάνε.  

       Ο καφές δε με διόρθωνε από χθες. Είχα στο στόμα εκείνη την σκέτη πίκρα. Και στη ψυχή.  

       Πρέπει να αλλάξω το τελευταίο πράγμα που βάζω στο στόμα μου το βράδυ, σκέφτηκα. Τι, μόνο εσύ ;

       Έβαλα το ράδιο. Μετά κάθισα να σου γράψω. « Έξι του Μάη.. και τέτοιες παπαριές…»

       Δε τα διαβάζεις, αφού, τι τα γράφω ; Μαλακία δεν είναι ;

       Το ‘κλεισα για να ησυχάσω. Βγήκα όξω με ανοιχτά μαγαζιά. Όλες με κοιτούσανε. Οι βιτρίνες αρέσουν στις σουσουράδες. Τα έκλεισα για να ησυχάσω. Τα άλλα μαγαζιά ένα ένα ανοίγανε. Τζάμπα.

       Ήσουν για τις εφτά γιατί στι σέξυ είχες άλλα. Εγώ ήμουν σέξυ στις έξι. Αυτό το λένε κακό συγχρονισμό. 

        Ο Μάης, ξες τώρα, ως συνήθως... Ανυπόφορος στο στόμα. Σαδιστής στο σώμα. Μύθος στο στρώμα.

       Ήμουν σηκωμένος. Κατά λάθος.

        Σε πήρα. Στο τηλέφωνο. Που να σε πάρω ;

        "Αφήστε μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό γδούπο".

        Άφησα μήνυμα.

       Μετά, το χαρακτηριστικό στ ήχο.

Σου το λέω όλα κι όλα, άδικα έφυγες καριόλα.
      One last breath.
        Να δούμε τώρα τι θα γίνει…