" Ζούσα μέσα στη χαρά, αλλά μόνο μέσα από φοβερές οδύνες και από την απελπισία μπορείς να ενωθείς με το Θεό." Eric Vuillard "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ" σελίδα 8 εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Θαρρείς και οι παλάμες μου δεν έχουν πια δάχτυλα, θαρρείς μετά τις καραντίνες ότι τελειώνουν σε 'κείνους τους πειρατικούς γάντζους . Νιώθεις κι εσύ έτσι ; Σαν να μη δουλεύουν το ίδιο τα δάχτυλα ;
Όταν τελειώσει αυτό θα αγκαλιαζόμαστε πάλι, ..δεν είναι ; Εγώ το θέλω πολύ.Πως γίνεται να σε συναντώ και να μην ;
Θα απλώνω τα χέρια μου αυθόρμητα, είναι έμφυτη ανάγκη, εντάξει, με τρόπο, να μην πληγώσουν οι γάντζοι την πλάτη σου, να μη σε τρομάξω με την κίνηση που δεν είναι πλέον κι η πιο ευπρόσδεκτη, αλλά εγώ θα σε παίρνω αγκαλιά. Θες δε θες. Δε τη γλυτώνεις.
Θα ψαχουλευόμαστε λίγο, εκείνα τα λίγα δεύτερα που θες παραπάνω από μια αγκαλιά και λιγότερο από κάτι απρεπές και, πιστεύω, θα βρίσκουμε ικμάδες γλύκας και οι δύο.
Θα κάνουμε μια ανάσα πίσω και θα αναζητούμε ξανά 'κείνη ΤΗΝ ματιά. Μια κάποια λίγο ανώτερη της διεκπεραιωτικής , την ματιά που ρωτάει την βασική ερώτηση. Είσαι εντάξει ;
Θα αφήνουμε μετά τα χέρια να πέσουν, πιο πεινασμένοι από πριν, πριν την αγκαλιά εννοώ, πιο χορτάτοι από τώρα που δεν αγγιζόμαστε όμως. Μια δεύτερη σκέψη θα περνάει αέρας πανί. Δε θα βρίσκει να σκαλώσει. Η εμβάθυνση είναι ο εχθρός της μικρής χαράς.
Μετά θα λέμε τα ελαφριά δέοντα καθώς θα πισωπατούμε προς το καβούκι μας.
Θα ανεβαίνουμε ο καθένας στο δικό του όστρακο και θα βολευόμαστε προσεχτικά, μη χαλάσει η τσάκιση. Θα έχουμε μάθει πλέον πώς να φαινόμαστε σχετικώς ισορροπημένοι. Όχι για το εγώ μας, αλλά γιατί κανένας δεν θα έχει χώρο να ρωτήσει σε κανέναν την άλλη ερώτηση : την παλεύεις ;
Θα σταυρώνουμε τα χέρια στα γόνατα και θα γέρνουμε λίγο από την απογοήτευση, εγώ γέρνω δεξιά γιατί βάζω από κάτω το δεξί χέρι, λίγο τόσο λίγο ώστε να μη θιχτεί ο μύθος μας.
Τα βράδια θα κλείνουμε την μπουκαπόρτα από το φρούριο και χαϊδεύοντας την τρυφερή του εσωτερική πλευρά, που θα 'ναι στρωμένη με ό,τι απόμεινε από εκείνες τις λευκές μνήμες, θα προσπαθούμε να εκσπερματώσουμε. Αυτό θα είναι το καλύτερο εφικτό σεξ.
Το πρωί, οι μπουκαπόρτες θα ανοίγουν με τρίξιμο ολοένα και πιο οικείο ώστε στο τέλος θα το μπερδεύουμε με τις καλημέρες των αηδονιών.
Εαν χρειάζεται, θα κατεβαίνουμε να κάνουμε πράγματα, αλλιώς όχι. Τα περισσότερα εξάλλου θα είναι εφικτά με ένα tablet. Οι δικοί μας αχινοί θα είναι 5G.
Όταν τελειώσει αυτό θα αγκαλιαζόμαστε πάλι, ..δεν είναι ; Το θες ; Ή δεν το θες ;
YΓ : ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Ντουλματζή που κρέμασε τούτο το εκπληκτικό εικαστικό ερέθισμα και με "ανάγκασε" να το ντύσω με λέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;