ποιός κατασκευάζει τις λέξεις ;

   ΘΕΜΑ ( Σαρκική αλληλεπίδραση . Τι αποτύπωμα έχει σε κάθε πλάσμα ; Ένα είναι σίγουρο. Για τον άντρα είναι διατροφή. Για τη γυναίκα πολυτέλεια . Είναι σαν την τεκνοποίηση , αλλά ανάποδα. ) 

  ...............................................

     Είναι απόψε μια από εκείνες τις νύχτες. Που τις κρατάμε μέσα μας κρυμμένες σαν αμαρτία. Άλλες φορές μας οδηγούν σε κυνισμό, άλλες σε αηδία, τις περισσότερες τις θάβουμε στο βάζο με εκείνη την αγανάκτηση που καθορίζει αυριανές αποφάσεις. Ιδρώνω. Πονάω. Στριφογυρνώ. Δοκιμάζω αποσπάσεις. Κάνω αρωματισμένα ντουζ, ξυρίζομαι και πίνω αρωματική μαστίχα, ακούω αγαπημένες μουσικές, κάνω στρέτσιγκ, τελικά ξαπλώνω στο άδειο στρώμα γιατί δε μπορώ να περάσω τη νύχτα όρθιος στη γωνιά του δωματίου. Θα μπορούσα να πάω στις "πουτάνες". Αλλά τι να μου πουν ;  Θύματα μιας άλλης απόγνωσης, αλλά απόγνωσης. Η λέξη αυτή... απόγνωση, θα μπορούσε να είναι γένους αρσενικού, ε ;  Εγώ είμαι η καλύτερη. Απλά... Είμαι μια αρσενική πουτάνα που απόψε την πληρώσανε με μια  μεταχρονολογημένη επιταγή! Κακή εκτίμηση , κακή αρχική συμφωνία, κακή συνθήκη.. Πρέπει να αποδέχεσαι τις συνθήκες που θα 'λεγε μια γνωστή μου.  Πιάνω το "αξιόγραφο" από το κομοδίνο και το κοιτάζω ανάποδα στο φως. Το ποσό, σωστό. Υδατογράφημα τέλειο. Τι μου πάει στραβά του μαλάκα ; Θα σου πω...Δεν έχω χρόνο για μεταχρονολογημένες. Την φτύνω και την κολλάω στο ντουβάρι. Πέφτει. Δεν ακούγεται κιχ. Είμαι μια γερασμένη αρσενική πουτάνα. Έπρεπε να πληρώνομαι με ζεστό χρήμα, εν τη παλάμη. Αναζητώ το περιβόητο χιούμορ μου. Δεν είναι 'δω.

    Μια και αναφέραμε την παλάμη, είναι ένα εξαιρετικής σημασίας μέρος του αντρικού λειτουργικού συστήματος.

     Απλώνω το χέρι να ερεθιστώ. Η παλάμη μου πιάνει ένα ...αποτρόπαιο υπόλειμμα πούτσου. Το ψηλαφώ να ξυπνήσει. Σκέφτομαι δυνατά. Σκέφτομαι τα βυζιά της. Δε γίνεται τίποτε. Το δέρμα στο χέρι μου είναι πιο ξένο από γυαλόχαρτο. Επιμένω, Πονάω. Τσιμπάω τις ρώγες στο στήθος μου. Με δύναμη. Ξέρω ότι θα με πονάνε φρικτά το πρωί. Συνεχίζω. Αρχίζει να μεγαλώνει αλλά μοιάζει με ζυμάρι. Κι εγώ δεν χρειάζομαι τσουρέκια. Πρέπει να δώσω μια απάντηση στην σωματική ασφυξία.

    Τα νεύρα μου κλονίζονται. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα συγκεκριμένα βυζιά, δεν μπορώ να ανακαλέσω τη σωστή θύμηση γιατί οι θύμησες δεν είναι αρκετά δυνατές ούτε αρκετά πρόσφατες. Μπερδεύω την Τζένη με την Άννα, μπερδεύω εικονικές με αληθινές γυναίκες, μπερδεύω μασχάλες με μαλλιά και μουνιά με στήθια, γυναικεία σώματα αποσυντίθενται και συναρμολογούνται στο μυαλό μου με μια πρεμούρα αποπνιχτική. Χρειάζομαι επειγόντως μια εικόνα αρκετά πειστική για να συγκεντρωθώ και να εκσπερματώσω. Δεν μπορώ... θέλω να πω, δεν μπορώ τελευταία να το κάνω. Έχω σκεφτεί ότι είναι κατώτερο της ποιότητας που ... κατώτερο της περηφάν... , κατώτερό μου ρε πούστη μου. Και το θεωρώ απιστία στην σχέση που θέλω να κρατήσω.

   Πονάω παντού, Σταματάω, Η ανάσα είναι γρήγορη αλλά όχι αρκετά γρήγορη. Προσπαθώ να πάρω μια βαθειά αναπνοή. Αυτό κι αν είναι αδύνατον. Κλέινω το πορτατίφ κι αποφασίζω να κοιμηθώ. Δεν περνάνε ούτε δέκα λεπτά. Τρόμος. Τινάζομαι πάνω πανικόβλητος, εφιάλτης ή πανικός, παραπατώ, πηγαίνω στο μπάνιο, στηρίζομαι στον νιπτήρα και αποφεύγω να κοιταχτώ γιατί με σιχαίνομαι. Ρίχνω νερό στα μούτρα μου, καθαρίζω τι μύτη μου και το λαιμό μου, προσπαθώ να προκαλέσω εμετό.. του κάκου. Έχω ένα τεράστιο βάρος, σε όλα μου τα όργανα. Εσωτερικό. Το κεφάλι μου πάει να εκραγεί.

   Και τώρα πλέον πονάει το στήθος μου σε κάθε απόπειρα βαθειάς αναπνοής, φοβάμαι, φοβάμαι είναι μικρή λέξη, πίνω γουλιές από τη βρύση και κάθομαι κάτω στα πλακάκια γυμνός. Το φαρμακείο είναι στη κουζίνα. Υπάρχει ηρεμιστικό αλλά φοβάμαι ότι θα είναι η χαριστική βολή στο μυαλό μου που με βαραίνει σαν βράχος. Δεν χρειάζομαι άλλο να αποχαυνωθώ, τουναντίον, χρειάζομαι ένα κρύο αεράκι.

   Επιστρέφω στο κρεβάτι.  Μένω με αναμμένα τα φώτα. Φοβάμαι. Κλείνω τα μάτια. Πιάνω το πουλί μου σαν να είναι εχθρός. Το μαλάζω με μανία, ίσως τρέξει αίμα αλλά τελικά κάτι τρέχει. Λύνομαι στα κλάματα, μυρίζει σπέρμα και απογοήτευση. Κλαίω με βαριά αναφυλητά. κλαίω, κλαίω, τελικά νιώθω να ελαφραίνω. Και μετά από λίγα λεπτά δοκιμάζω : τώρα πια χρειάζομαι μια βαθειά αναπνοή.

   Απλώνω τα χέρια σαν τον εσταυρωμένο, κουνάω το λαιμό μέχρι να σπάσουν τα οστεόφυτα με κείνο τον αποτρόπαιο ήχο, κλακ αριστερά, κλακ δεξιά, τεντώνω τα πόδια, στρετσάρω τη μέση και μετά κουλουριάζομαι σε στάση εμβρύου. Χώνω ένα δροσερό μαξιλάρι στα σκέλια μου και η δροσιά στα αρχίδια μου μου θυμίζει άγγιγμα γυναίκας... ετοιμάζομαι, εκπνέω και παίρνω μια μεγάλη μακριά ανάσα. Και ως εκ θαύματος είναι ολόκληρη. Είναι ολόκληρη. Έχω ξαναπάρει μια βαθειά ανάσα !

   Το στήθος μου γεμίζει φρέσκο αέρα, πρέπει να έχει μέρες να συμβεί. Ανασαίνω δεύτερη φορά, σχεδόν ολόκληρη ανάσα, τώρα δεν δοκιμάζω τρίτη μη ξανακυλήσω στην ίδια αγωνία. Είμαι σχετικά γαληνεμένος. Σηκώνομαι και σβήνω τα φώτα. Ανάβω ένα κερί και κάθομαι ανάσκελα να χαζέψω τις ανταύγιες στο ταβάνι. Ξέρω ότι το πρωί θα με βρεί ικανό να ανταποκριθώ. Αύριο και μεθαύριο.

   Δονείται το κινητό. Το ανασύρω. Αμφιταλλαντεύομαι. Αν δε το σηκώσω θα χρειαστούν εξηγήσεις.

   Έλα αγάπη ; Τι κάνεις ; ...Καλά.  ... Σίγουρα ; .... ναι.... Λέω να μείνω άλλη μια βδομάδα εδώ, είναι τέλεια, έχεις πρόβλημα μωρό μου ; .. όχι, σου αξίζει... Εσύ τι θα κάνεις ; ... Εγώ εδώ, οκ... Να δεις κανέναν φίλο, ο Νίκος γύρισε ; ... Ναι, νομίζω χθες... Να βγείτε για μπύρες, ναι ;  ... Θα δούμε... Καληνύχτα μωρό μου, σε φιλώ παντού... Ναι το νιώθω... Τα λέμε αύριο, να κοιμηθείς γλυκά.... Και 'συ καλή μου. Έλα, γειά. Σ αγαπώ, ναι ;  Το ξέρω.

   Είμαι πάλι με το κερί. Στο ταβάνι πιστεύω ότι τα σχήματα είναι αποτρόπαια όμορφα. Θα μείνω να τα χαζεύω. Τα σχήματα είναι στις φωτεινές περιοχές επειδή τους το επιτρέπουν οι σκιερές. Η ζωή είναι μια αλληλουχία σκότους και ημίφωτος. Και η απόγνωση το ίδιο. Θέλω να πω, έχεις ζήσει την "μη απόγνωση" για να αναγνωρίζεις με απόλυτη σιγουριά την απόγνωση όταν τη βιώνεις, να είσαι βέβαιος. Μη μου πεις όχι, οποιησδήποτε άντρας με διαδρομή έχει ζήσει 2 φάσεις. Την μη απόγνωση και την άλλη.

    Στο ταβάνι οι σκιές και οι λωρίδες έχουν γίνει νευρικές. Το κερί πνέει τα λοίσθια. Είμαι σχεδόν 60 ετών αλλά απόψε αισθάνομαι 80. Στο ίδιο δωμάτιο με το κερί. Ανα  πνέω, ότι και το κερί θαρρώ. 

   Η ζωή, η αγωνία, η ασφυξία, η απόγνωση, η δίψα, η πείνα, η επιθυμία... όλες γένους θηλυκού....

   Ε, μη γαμήσω.... ποιός κατασκευάζει τελικά τις λέξεις ;