Ο καλύτερος φίλος όλων, δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα απομεινάρι. Στο τέλος κοιτάζεται στο καθρέφτη κι είναι σα γλυπτό του Δογούλη.
Ο καλύτερος φίλος όλων είναι ένα καλαμπούρι. Δε θυμώνει, δεν ανταποδίδει τις εμβολές, δεν αναπτύσσει την κοσμοθεωρία του , μη κουράσει, κουνάει με συγκατάβαση το κεφάλι όταν το επίπεδο πέφτει, κι αν πέφτει λέει το επίπεδο, όλη την ώρα πάτο πιάνει. Εύκολα συγχωρεί, ζητάει πρώτος συγγνώμη, περιμένει τη σειρά του για να δικαιωθεί, αν δικαιωθεί, γιατί δε φτάνει να το δείξουν τα γεγονότα, πρέπει και ο απέναντι να έχει την συγκρότηση να τα διαβάσει. Και τέλος, ο καλύτερος φίλος όλων, είναι αυτός που έχει αναπτύξει την συνήθεια, πες εσύ την αρρώστια της διαρκούς αυτοκατάκρισης. Ώ, πόσο λατρεύουν όλοι να παραδέχονται ότι εσύ έκανες ένα λάθος... Πόσο το λατρεύουν να φεύγουν με κάποιον άλλον στις χειροπέδες.
Λοιπόν ξαναμπήκα στον κύκλο της αυτοκατάκρισης. Και πέταξα πράμα πάλι, που δύσκολα θα το ξαναβρώ. Γιατί πετώντας τις κατά τεκμήριο σκοτεινές σου μνήμες, πετάς και τις ακμές σου, πετάς εκείνα που σε ξεχωρίζουν από το συρμό. Πετάς τα αποτελέσματα του πάθους, του θυμού σου, της κραυγής που βγαίνει από μέσα σου χωρίς φιλτράρισμα, και τι απομένει που να σε θυμίζει ; Το πρωί ξύπνησα, πλύθηκα, ντύθηκα και πήγα στη δουλειά. Αυτό απομένει. Κόβε, πέτα, κόβε πέτα...
Κόβε και πέταγε κατάντησα αξιολύπητος ! Ήταν για πέταμα όλα αυτά ; Με την καμία.. Αν είναι να συνεχιστεί αυτό το προτζεκτάκι, αυτή η περασιά από τον κόσμο για μερικές δεκαετίες, ως ακόμη ένα από τα πλάσματα που αφήνουν αποτυπώματα για μερικές ώρες... πρέπει να σβήσει προσωρινά ο μηχανισμός αυτοκατάκρισης. Να μαζέψω από κάτω το δεξιό χέρι μου, τα γεννητικά μου όργανα, το στομαχάκι που τα χώνευε όλα, τον ένα πνεύμονα και το ένα μου πέλμα. Να τα μοντάρω κάπως, έστω τσάτρα πάτρα, να κοιταχτώ, ποιός είμαι, και να ξεκινήσω πάλι μια περπατησιά, γιατί αυτό που έχουμε εδώ, αντί για μένα, δεν είναι human beeing... είναι ένα ζόμπι
Γιά να τα ξαναπιάσουμε....Αχιλλέα μου, για να τα ξαναπιάσουμε λίγο, τα προτερήματά μας, τις ακμές μας, δε ψρειάζεται να είμαστε οι αγαπημένοι όλων, δε χρειάζεται να είμαστε οι αγαπημένοι Εκείνης, Εκείνου, κανενός καρετά οι αγαπημένοι δεν χρειάζεται να είμαστε. Είναι καλύτερα αυτόν τον τίτλο να τον διεκδικούμε καθημερινά, όπως μια λιακάδα το Γενάρη. Αλλιώς, ας μείνουμε μόνοι...\
Γιατί κάτι μου λέει, ότι είμαστε πολλοί , πάρα πολλοί, και οι μόνοι.
...ασφαλώς συνεχίζεται !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;