Σάββατο, Απριλίου 27

απαγορεύεται να χαρείς

              Το δικαίωμα στη χαρά είναι ψαλιδισμένο στους χριστιανούς και στους κομμουνιστές. Αυτό δεν είναι το μοναδικό κοινό τους σημείο. Η επίκληση της ισοπέδωσης ως μέσον δικαιοσύνης, ο υπερβολικός αλτρουϊσμός αλλά και η ηρωοποίηση των θυμάτων από αντίπαλες διαβολές , ανεξαρτήτως εαν οι ήρωες έζησαν ως καθάρματα, και ο φανατισμός και η νομιμοποίηση κάθε είδους προπαγάνδας, και οι στρατοί που δεν αμφισβητούν αλλά μονάχα πιστεύουν... πόσα άλλα ; Το δικαίωμα στη χαρά όμως είναι κρίμα που στοχοποιείται. Είναι κακό μεγάλο !
              Οι χριστιανοί διδάσκονται να υπεραναλύουν τη χαρά για να αποφανθούν εαν είναι αποτέλεσμα "νόμιμης" διαδικασίας, Θέλω να πω, εαν προέρχεται από την περιοχή των γεννητικών οργάνων, είναι ύποπτη ότι αντιτίθεται σε μερικές από τις 12 εντολές.
              Οι κομμουνιστές διδάσκονται να υπεραναλύουν τη χαρά για να αποφανθούν εαν είναι αποτέλεσμα "νόμιμης" διαδικασίας. Θέλω να πω, εαν προέρχεται από την περιοχή της κωλότσεπης, είναι ύποπτη ότι αντιτίθεται σε μερικές από τις 12 εντολές.
        Οι χριστιανοί επιτίθενται λυσσαλέα στους χαρούμενους ανθρώπους. Η καρτερικότητα και η χαρμολύπη μαζί με μια μόνιμη, σαν σε κορσέ, μαζεμένη κοιλιακή χώρα, είναι προϋπόθεση αλλά και μέσον για να αποταμιεύσουν το δικαίωμα για τα οικόπεδα του παραδείσου με Π κεφαλαίο.
       Οι κομμουνιστές επιτίθενται λυσσαλέα στους χαρούμενους ανθρώπους. Η εγκράτεια και η λιτή επιβίωση μαζί με την συνεχή αναδιανομή του αποτελέσματος του προσωπικού κάματου, είναι προϋπόθεση, πάσο, εισητήριο για την κοινωνία των συντρόφων με Σ κεφαλαίο.
       Οι ίδιοι οι χριστιανοί δυσκολεύονται να βιώσουν μια χαρά χωρίς να περιμένουν το συμπαντικό της ισοδύναμο, θέλω να πω, εαν Τετάρτη πάρει πτυχίο η κόρη τους, λογικά, Πέμπτη, άντε Παρασκευή θα μπουκάρουν κλέφτες και θα τους λιανίσουν το σπίτι ή το μαγαζί. Επόμενο ήταν !
       Οι ίδιοι οι κομμουνιστές δυσκολεύονται να βιώσουν μια χαρά χωρίς να περιμένουν το συμπαντικό της ισοδύναμο, θέλω να πω, εαν Τετάρτη αγοράσουν αυτοκίνητο, λογικά Πέμπτη, άντε Παρασκευή, ένας μεθυσμένος νταλικιέρης θα το στραπατσάρει σε όλη του τη μια μεριά, πιθανότερον δε στη δεξιά. Επόμενο ήταν !
       Πραγματικά, προσπαθώ να περάσω από το φίλτρο του χιούμορ, τα φυτεμένα κόμπλεξ των δυό πιο επικίνδυνων για τη χαρά ιδεολογικών στρατών των οποίων τα μέλη φυσικά εμφορούνται από ένα καθολικά αποδεκτό θετικό όραμα , σε αντίθεση, για να μη ξεχνιόμαστε, από τους φασίστες. Είναι εξαιρετικά ανθρώπινο να προτιμάς όλη την ανθρωπότητα να επιβιώνει με ένα μέσο επίπεδο χαράς και χωρίς εξάρσεις από το να βλέπεις τις αντιθέσεις να οδηγούν μάζες στην απόγνωση. Όμως, λυπάμαι, ενέχεται σε αυτό και ένας ολοκληρωτισμός.
     Εκείνος που χαίρεται, χαίρεται για ένα γεγονός στο οποίο έχει συμβάλλει, εμπλέκεται, το έχει οραματιστεί και το έχει υπηρετήσει με σκοπό να γευθεί την στιγμή της επιτυχίας. Είτε λοιπόν είναι αρμόζουσα έιτε όχι, η επιτυχία του, είναι δική του, μπορεί να την πάρει μαζί του, να την μοιραστεί με όποιον θέλει, να την πάρει στο τάφο του, να την κάνει wall of fame στο ντουβάρι απέναντι από το κρεβάτι του, να την κόψει και να τη μοιράσει στα σκυλιά του να τη φάνε, ή, εαν κρίνει σκόπιμο, να την απλώσει στην πλατεία και να πάρουν δέκα εκατομμύρια κόσμος από μια μπουκιά. Όμως είναι δικαίωμά του. Δεν είναι διαθέσιμη τούτη η επιτυχία, ως το κατηγορητήριο σε κάποιου το γαμημένο ειδώλιο με μια παρέα τυχαίους ένορκους να αποφασίσουν εαν θα του επιτρέψουν να χαρεί. 
     Οι υπαρξιστές, δεν πιστεύουν στον παράδεισο, ούτε στην κοινωνία των πολλαπλών δεύτερων τρίτων και τέταρτων ευκαιριών, πόσο μάλλον των ίσων. Ένας υπαρξιστής θα επιρέψει στον εαυτό του να χαρεί και όταν θα έλθει και η συμφορά θα αναλύσει τη δική του ευθύνη και ανεπάρκεια. Ένας χριστιανός δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί ακριβώς τη στιγμή που γαλήνη θα απλώνεται σε όλο του το είναι... θα ψάχνει και θα ψάχνει και θα ψάχνει το αμάρτημα. Ένας κομμουνιστής θα τρέξει να κρυφτεί πίσω απο το κοτέτσι που δεν θα τον κοιτάζει ο Στάλιν και θα χαίρεται μουλωχτά και μόνος του. Όταν έλθει η συμφορά, ο χριστιανός θα την αποδώσει στην δικαιοσύνη και ο κομμουνιστής στο σύστημα. Δεν χρειάζεται να αναλύσουν περαιτέρω. Και ποιοί είμαστε εμείς, απλά ανθρωπάκια, εμπρός στο παγκόσμιο όραμα της ισότητας και της δικαιοσύνης ;  Και ποιοί είμαστε εμείς που σηκώσαμε λίγο το κεφάλι και εξείχαμε ;
     Περίμενε δέκα χρόνια και θα δεις, ποιός θα είναι ευτυχισμένος, μου είπε πρόσφατα ένας δικός μου καθώς συγκρίναμε τις "επιτυχίες" με την "μετριότητα" δυό ατόμων με τις ίδιες προϋποθέσεις. Περίμενε να δεις τι προβλήματα, τι κουσούρια, θα βγάλει ο επιτυχημένος. Και στα μάτια του είδα την βεβαιότητα μιας προαποφασισμένης καταδίκης. Την ετυμηγορία μιας γρήγορης πάτα κιούτα δίκης.

    Ο Θεός των Χριστιανών να μας φυλάει από ..ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΜΑΤΙ , εμάς τους κομμουνιστές. 
    
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

εντυπώσεις ;