Το φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι οφθαλμαπάτη, το τούνελ είναι η οφθαλμαπάτη !

      Όλοι περιμένουμε ένα ορόσημο. Ξέρετε εσείς ποιό. Να μεγαλώσει το παιδί. Να πεθάνει η γιαγιά. Να πουληθεί το οικόπεδο. Να συμπληρώσουμε ένσημα...Να παραιτηθούμε από αυτή την άθλια δουλειά. Να φύγουμε από αυτόν το γάμο. Να , να, να.. Τι είναι τελικά ένα τούνελ με ένα δελεαστικό φως στο βάθος του ;

      Είναι ένα τούνελ χτισμένο από το μυαλό μας με υλικά τις ενοχές και τις τύψεις. Για τις μεν ενοχές , οι κύριοι παρασκευαστές τους που όχι μόνο τις τυποποίησαν & τις σέρβιραν αλλά σου τις «μπούκωσαν» με το κουταλάκι σαν ένα μελάτο αυγό που σου βρωμάει, ήταν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ιεροκήρυκες και το κοντινό σου κοινωνικό πλαίσιο σε ηλικίες που δεν είχες την ρώμη να αντιδράσεις. Για τις τύψεις όμως, ευθύνεσαι εξ ολοκλήρου εσύ. Έκανες πράξεις με γνώμονα τη δική σου ευημερία που ζημίωσαν τους ανθρώπους σου. Και βεβαίως, παρασκεύασες και τάισες ενοχές όχι μονάχα τα δικά σου παιδιά αλλά κι όλους όσους δεν «ανταποκρίνονταν επαρκώς» στις προδιαγραφές σου, καθώς υλοποιούσες το plan A σου, χωρίς υποχωρήσεις, με την βεβαιότητα μιας διάνοιας και την έπαρση της δύναμης της πρώτης σου ώριμης περιόδου. Τώρα που μαζεύεις τα κομμάτια της αποτυχίας σου, σκέψου πόσους άλλους πτόησες !

      Πως μεταδίδεται μια οφθαλμαπάτη ; Μεταδίδεται όπως κάθε φήμη, με τα λόγια, με προπαγάνδα. Μεταδίδεται μεταξύ Πλατωνικών εραστών , μεταξύ ανθρώπων που χαλαρώνουν και η παρέα τους ανεβαίνει επίπεδα, σε στιγμές που οι πανοπλίες είναι ριγμένες στη γη. Μεταξύ πατέρα και γιού με μια μπύρα, μεταξύ καρδιακών φίλων καθώς ανεβαίνουν μια βουνοπλαγιά, μεταξύ παππού και εγγόνας καθώς στρίβουνε παρέα ένα τσιγάρο. Το κακό μεταδίδεται όπως και το καλό. Με τα ίδια μέσα και στις ίδιες συγκυρίες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι βαθιές συζητήσεις μας κάνουνε πάντοτε καλό. Μπορεί να προκαλέσουν και κακό. Και σε όσα αφορούν στο χτίσιμο ενός τούνελ, με τα συγκεκριμένα υλικά, τις ενοχές και τις τύψεις, η οφθαλμαπάτη στήνεται κυρίως στις ιδιαίτερες στιγμές μας.

      Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την δεύτερη ενηλικίωσή μας, να αναγνωρίσουμε και να δώσουμε ονόματα σε όλα τα ύποπτα υλικά με τα οποία στήνουμε τις επόμενες ουτοπίες μας, πέστε εσείς το plan B μας, καθώς εξίσου εύκολα με τον τρυφερό έφηβο, ο τρυφερός μεσήλικας μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα σε ένα νέο μακρύ τούνελ με ένα αμυδρό φως στην άκρη του. Αυτό είναι το ζητούμενο ; Όχι, φυσικά !

     Το ζητούμενο είναι να ωριμάσουμε επ’ ωφελεία της ποιότητας της καθημερινότητάς μας. Και αφού πετύχουμε καλύτερη ζωή, να μη γινόμαστε κομιστές ύποπτων υλικών προς τους άλλους γύρω μας. Όλοι μας θαυμάζουμε την Σπαρτιάτικη παρουσία και το ελάχιστο στίγμα που αφήνουν σε μια ομήγυρη οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι. Οι σοφοί της κάθε παρέας σπανίως μιλούν για να ακούνε τη φωνή τους. Δεν είναι ότι έχουν επίγνωση της δικής τους ημιμάθειας, είναι ότι έχουν και το ανάστημα να προλαβαίνουν, και να μην διασπείρουν, λόγια και φήμες που βάζουν τον κόσμο σε ένα ακόμα τούνελ με ένα φως στο βάθος. Είναι που συγχωρούν περισσότερο και απέχουν με σοφία από την εφήμερη ανταλλαγή φλυαρίας. Είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει καμία συλλογική ψύχωση. Αυτή την στάση την αναγνωρίζουμε εύκολα και λέμε, κοίταξε ο καθηγητής που δεν έβγαλε μιλιά απόψε, τι σαχλαμάρες ειπώθηκαν και πόσο μειλίχια «μας αγαπούσε» όλους μας, με εκείνο το χαμόγελο της αποδοχής και κατανόησης και όχι της έπαρσης. Ε, αυτή είναι η σωστή στάση και στις ιδιαίτερες στιγμές με τους ανθρώπους μας, αυτούς που αγαπάμε. Να ακούμε πολύ, να σκεφτόμαστε πολύ και να μιλάμε με λίγη επίγνωση παραπάνω. Να μην σπέρνουμε ενοχές. Να μην σπέρνουμε καταγγελίες. Να μην σπέρνουμε αμφιλεγόμενες κατασκευές από αρχές και «πρέπει».

    Δεν μπορώ να συγχωρήσω τους γονείς μου. Δε θα τους συγχωρήσω ποτέ. Η ποσότητα των ενοχών που μου άφησαν στο πιάτο ήταν ικανή να με οδηγήσει στο τρελοκομείο.

   Δε μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Δε θα τον συγχωρήσω ποτέ. Η ποσότητα των ενοχών που άφησα στο πιάτο των παιδιών μου ήταν ικανή να τα οδηγήσει στο τρελοκομείο.

   Η επίγνωση ενός λάθους, η παραδοχή του και η κοινοποίησή του ωστόσο δεν έχει καμία ιδιαίτερα θεραπευτική επίδραση στα θύματα, είναι απλά το πρώτο από τα τρία βήματα. Η συγγνώμη είναι το δεύτερο και η επιδιόρθωση με αρκετή δουλειά είναι το τρίτο. Θα ήταν γελοίο εάν έμενε κανένας μας στην αναγνώριση , αναπαυτική πολυθρόνα για Φαρισαίο η δημόσια δήθεν συγγνώμη. Μοιάζει με την δήλωση ότι η κυβέρνηση αναλαμβάνει τις ευθύνες της για τούτη τη συμφορά, για το ότι μια μικρή εστία πυρκαγιάς στην αρχαία Ολυμπία παραδείγματος χάριν έκαψε δύο νομούς και τριάντα χιλιάδες παλιά λιόδεντρα. Η σωστή αντίδραση, αμέσως μετά τον εντοπισμό ενός ολέθριου σφάλματος είναι να πιάσεις με σταθερό ρυθμό δουλειά για να το διορθώσεις. Να επιμείνεις στη συγγνώμη, να επιμείνεις και στην στάση εν συναίσθησης κατόπιν. #

    Πάντοτε μακρυ..γραφώ, με μια ανησυχία ότι με μερικές ακόμη εξηγήσεις, περισσότεροι θα καταλάβουν τι εννοώ. Γι αυτό, εδώ τέλος. 

   Ας σταματήσουμε να χτίζουμε αλλότρια τούνελ, και ας κατεδαφίσουμε κανένα δυο από τα δικά μας .

# εν συναίσθηση ...
Πρόσφατες έρευνες στον χώρο της νευροψυχολογίας επιβεβαιώνουν και εξηγούν επιστημονικά αυτό που ανέκαθεν γνωρίζαμε ή μάλλον διαισθανόμασταν εμπειρικά: οι ανθρώπινες σχέσεις -διαπροσωπικές και κοινωνικές- βασίζονται και σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται από «μη λεκτικούς» και εν μέρει μη συνειδητούς κώδικες επικοινωνίας.
Από τις ανεπαίσθητες αλλαγές στον τόνο της φωνής, στη στάση του σώματος, αλλά και από τις χειρονομίες ή από τις εκφράσεις του προσώπου του συνομιλητή μας καταλαβαίνουμε πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος μάς λέει ή, ενδεχομένως, από όσα θα ήθελε να καταλάβουμε.
Για να εξηγήσουν αυτή τη «μαγική» ικανότητα να ταυτιζόμαστε ή να εισδύουμε απρόσκλητοι στις «εσωτερικές» νοητικές καταστάσεις των άλλων προσώπων οι ειδικοί χρησιμοποιούν την έννοια «empathy», όρο που ορθά αποδίδεται ως «ενσυναίσθηση» και όχι βέβαια ως «συμπάθεια» ή ακόμη χειρότερα ως «εμπάθεια».