το σκαληνό

         Εξ απαλών ονύχων η τριγωνομετρία θαρρώ εγκαταστάθηκε μέσα στο κεφάλι μου ως το ...σύμπαν μου ! Ουδέποτε γνώρισα δυαδικά συστήματα, παρόλο που το 0 και το 1 έμελε να καθορίσει το τεχνολογικό μέλλον της γενιάς μας. Οι αποφάσεις μου ήτανε όλες τρι..λήμματα. Εάν η ζωή μου παιζόταν στο θέατρο το σκηνικό θα ήταν στραβές , τεμνόμενες ευθείες και η πλατεία, η σκηνή και η κουίντα σε σχήματα τρίγωνα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί όλοι σας ασχολείστε με διλήμματα. Ακόμα κι όταν καταλαβαίνω, δε συμπάσχω. I could feel sympathy, but not at all empathy, if I must admit a thought.  Δηλαδή, πόσο κωλόφαρδα άτομα είστε ; Να έχετε να αποφανθείτε πάντοτε ανάμεσα σε δύο επιλογές ; Με δύο μονάχα option εγώ θα ζούσα στην πούδρα !

       Αναδηφώ σε έναν παιδικό ψυχισμό ανήκεια ανταριασμένο, που τον αποδίδω σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο : Ποιος είναι το κάθαρμα εδώ ; Εγώ ; Ο πατέρας ; Ή η μάνα ; Το ισοσκελές αυτό τρίγωνο που μου έκλεψε αρκετές ώρες ενδοσκόπησης, συγκρίσιμες (σε κόστος και όχι σε ευχαρίστηση) με τις ώρες που τραβούσα μαλακία, έφυγε οριστικά από το προσκήνιο στα σαράντα μου, όταν ο (και με την επίμονη συμβολή μου) εντελώς εύρωστος ανύπαντρος και άτεκνος ψυχολόγος Μ.Ι. αποφάνθηκε ότι ο μπαμπάς δεν ήταν το κάθαρμα.

     Ανακαλώ μια εφηβική μονομαχία διαρκείας γεμάτη πληγές, ( να σας δείξω τις ουλές μου ; ) που την αποδίδω εξ ολοκλήρου σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο. Την εκκλησία, την οικογένεια και την όρεξή μου να δοκιμάσω όλες τις ποικιλίες μήλου του παραδείσου. Και τα στάρκιν και τα ζαγκόριν. Και τα Fugi και τα φιρίκια. Υπάρχουν περισσότερες από 7.000 ποικιλίες μήλου, περισσότερες από τις συμμαθήτριες σε όλα τα εκπαιδευτικά κτίρια οι σκάλες των οποίων απέσπασαν ίχνη των δύσοσμων παπουτσιών μου. Φευ...Ο αριθμός των συμμαθητριών που απέσπασαν ίχνη των εύοσμων δακτυλικών μου αποτυπωμάτων υπήρξε τόσο μικρός που με δυσκολία ξεπερνάει το άθροισμα των εκατοστών του πέους μου σε στύση. Και μιλάω μονάχα για δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι ; Μερικοί λένε ότι τα πάντα εξηγούνται με εργαλείο τις θετικές επιστήμες. Εεεεε… βεβαίως. Εξηγούνται.

   Ανακαλώ τέλος την ταλαιπωρία που βιώνω από την ενηλικίωση και μετά, “ενηλικίωση” δηλαδή, απ’ όταν έβγαλα δίπλωμα οδήγησης για να ακριβολογούμε, ταλαιπωρία που την αποδίδω εξ ολοκλήρου σε ατελείωτες σειρές σκαληνά τρίγωνα.

   Ο σκαληνός είναι μυϊκό σύστημα που ελέγχει τη συναρμογή της κεφαλής με τους ώμους. Είναι λοιπόν το σημείο μας που ταλαιπωρείται περισσότερο όταν ξαφνικά ερεθίσματα με διάφορα κουρέματα , χτενίσματα και χρώματα τρίχας μας “παρασύρουν” σε συνεχείς προσαρμογές εστίασης ενώ το υπόλοιπο σώμα μας κατευθύνεται προς εντελώς συγκεκριμένο στόχο. Ένα ΑΤΜ, την οικοδομή που μένει η μάνα που θα δώσει το τάπερ, τη στάση του λεωφορείου και λοιπά και λοιπά. Στο τέλος, ΝΑ ένα στραβολαίμιασμα. Αυτό το μυϊκό σύστημα, ο μεσαίος και ο πλευρικός σκαληνός είναι τρίγωνο και δεν είναι συμμετρικό. Τυχαίο ; I don’t think so.

    Τα τρι..λήμματα συνεχίζουν να περιπλέκουν τη ζωή μου. 
    Μπαίνω για παράδειγμα στην μπλέ μαρέν κουρτίνα για να (κατά)ψηφίσω. Αφού πετάξω τα πολλά χαρτιά πάντοτε μένω να παίζω στα χέρια τρία ψηφοδέλτια. Το αγαπημένο του κόμματος που όμως θέλω να το τιμωρήσω, το προδοτικό του κόμματος που μου προτείνει το σύστημα και το λευκό. Στο κεφάλι μου αρχίζει εκείνη η ενοχλητική μονομαχία για τρείς και ποτέ δεν καταλήγω ικανοποιημένος. Πρόκειται για ένα τρίγωνο λογικών επιχειρημάτων και εύλογων προθέσεων που δεν έχει ούτε μια ισάξια πλευρά. Σκαληνό.

     Είμαι σε μπαράκι και τα πίνω με την παράνομη. Η νόμιμη αδημονεί. Εγώ ήδη έχω αποφανθεί ότι θα ήμουν καλύτερα με έναν ομόφυλλο κολλητό μου. Η ώρα είναι τέτοια που οποιαδήποτε κίνηση θα αφήσει τρεις δυσαρεστημένους. Πρόκειται για ένα τρίγωνο παράλογων τύψεων και εύλογων δυσαρεσκειών με ανισόπλευρο σχήμα. Σκαληνό.

     Έχω καβατζάρει το "πλάνο" και μου περισσεύουνε μπικικίνια. Μπορώ να πάρω ένα δώρο στον εαυτό μου. Αλλά μπορώ και να πάρω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου, χαλαρώνοντας τη δουλειά αφού είμαι μπροστά. Και μπορώ επίσης να πάρω ένα κουμπαρά για να τα βάλω προλαβαίνοντας τις επιπτώσεις από τον μελλοντικό κακό εαυτό μου.   Πρόκειται για ένα τρίγωνο επιλογών που δεν έχει αυταπόδεικτα σωστή επιλογή. Σκαληνό. 
    Είμαι σε παρέα. Ένα άτομο ξαφνικά μου τη σπάει. Πάλι προβάλλουν τρεις επιλογές. Να φύγω ξαφνιάζοντας αρνητικά τους ανύποπτους, να αντιπαρέλθω καταπιέζοντας τον εαυτό μου ή να μείνω και να ξεκινήσω μανούρα ρισκάροντας τη βραδιά των λοιπών παρισταμένων ;  Πρόκειται για ένα τρί λημμα με άνισες πιθανές επιπτώσεις. Σκαληνό.
   

   Ένας, δεν θυμάμαι ποιος μαλέας, άφησε παγκόσμια παρακαταθήκη με μια μόνον έκφραση, πως την έλεγε… Να ζει κανείς ή να μη ζει ; Μάλιστα. Αααααα τον ξέρεις αυτόν ε ; Δηλαδή τι μας είπε ο Ουίλιαμ, δύο επιλογές. Δυο. Ένα σταράτο δίλημμα. Άσπρο μαύρο . Εγώ και αυτό ακόμα το έχω μετατρέψει σε τρίγωνο. Και όχι κανένα εύκολο τρίγωνο... Όχι. Σκαληνό.  Να ΖΕΙ κανείς , να επιζεί ή να μη ζει at all ; 

    Και φτού κι αρχίζει πάλι η τριγωνομετρία... ιδού :

    Στην μεγάλη πλάγια πλευρά του τριγώνου είναι τα όμορφα, προκλητικά, απολαυστικά πράγματα που θα χάσω εάν δώσω ένα τέλος στην ταλαιπωρία. Στην στραβή σχεδόν κάθετη του τριγώνου είναι το μέγεθος του φόβου μου ότι θα σιχαθώ την ώρα που θα με τρώνε τα σκουλήκια. Και στη βάση του τριγώνου είναι αναπαυμένα τα πράγματα που έχω ήδη βιώσει, κατοχυρώσει, απολαύσει και μοιραστεί μαζί σας. 
    Εσείς... ω εσείς... δεν είστε αθώοι ! Βρίσκεστε στη βάση του τριγώνου της ύπαρξής μου. Γι αυτό, κάθε φορά που κάνω μαύρες σκέψεις, ο φόβος της μιας όρθιας πλευράς με καθοδηγεί να φαντάζομαι ότι ρολάρουμε την άλλη, τη μεγάλη του τριγώνου ! Παρέα, δεμένοι σε αυτές τις δήθεν ασφαλείς καρέκλες του ρόλερ κόστερ της συνύπαρξής μας, τσιρίζοντας, κουνώντας χέρια και πετώντας κάτω όλες τις μέτριες επιλογές. Αυτομάτως, τις μαύρες σκέψεις μου, τις αποδιώχνω. Εσείς φταίτε το λοιπόν .

    Καταλάβατε ;