Αγόρια και κορίτσια βιώσαμε άλλη μια ενηλικίωση, τότε, όταν μάθαμε να …σφυρίζουμε !!! Στην αρχή άτσαλα και δυνατά, σαν τον τσέλιγκα στη γίδα, και μετά από προπόνηση , πιο εξεζητημένα, ο καθένας με τη χροιά του και την τεχνική του . Και ο καθένας με το ρεπερτόριό του, από εκείνες τις σύντομες μελωδίες.
Δεν ακούς συχνά τα μωρά να προσπαθούν να σφυρίξουν. Ούτε τα μαγκάκια των δώδεκα. Και τα λίγο μεγαλύτερα, εκείνα που έχουν ήδη περάσει στη φάση των επιλογών και της ευθύνης, ολοένα και σπανιότερα. Για τους εικοσάχρονους κάθε χρόνος μετράει πλέον διπλός. Κάτι μεγαλύτερο από τις δυνάμεις τους πλησιάζει και τους τρομάζει. Σαν ένα τραίνο χωρίς φρένα. Σαν ένα κύμα θεόρατο. Σαν μια πρόβλεψη για την τελική συντριβή.
Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας, ζουν καλύτερα.
Οι εικοσάρηδες ξέρουν φυσικά να σφυρίζουν. Αλλά δεν ! ...Θέλουν αλλά δε μπορούν να σταματήσουν να σκύβουν το κεφάλι για το χαρτζιλίκι. Θέλουν αλλά δε μπορούν να φτιάξουν το κονάκι τους με τα δικά τους χρήματα. Θέλουν αλλά δε μπορούν να βιώσουν τη χαρά ενός καλοπληρωμένου μεροκάματου, εκεί που έχουν τις δεξιότητες. Θέλουν αλλά δε μπορούν να προσφέρουν βοήθειες, εκείνο το “με σώζεις”… στα φιλαράκια τους. Θέλουν αλλά δε μπορούν να κεράσουν μια μπύρα το αμόρε τους. Θέλουν αλλά δε μπορούν να αποδεσμευτούν από τη γονική φροντίδα …που θα πει παρακολούθηση. Θέλουν αλλά δε μπορούν να αποκτήσουν ένα σαραβαλάκι. Θέλουν να μας βγάλουν ως γονείς τους και μια Κυριακή για ένα ουζάκι, κερασμένο… αλλά δεν μπορούν.
Η πρώτη αντίδραση που σου έρχεται, όταν ακούς για τις δυσκολίες που βιώνει “ένας άλλος” είναι το.. ναι αλλά και εγώ. Το εγώ αναλαμβάνει να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και εγώ ντρεπόμουν αλλά δε ζητούσα. Και εγώ δεν είχα, αλλά δούλευα. Και εγώ άργησα να πάρω αμάξι. Και ΕΓΩ….
Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις αυτή την τυπική αντίδραση, θα μπορέσεις να κοιτάξεις από ψηλά μια γενιά με αδύναμα φτερά να παλεύει να μάθει πώς να πετάει, βιώνοντας αλλεπάλληλα επώδυνα ατυχήματα. Σαν αδύναμα πιτσούνια που έχουν πέσει από τη φωλιά περιγράφει τους νέους ο συνομήλικός τους Άγγελος Παπαδάκης, ο ανερχόμενος συγγραφέας της πόλης μας στη συλλογή διηγημάτων “ολοκλήρωση”. Και στο εξώφυλλό του έχει ο ίδιος σχεδιάσει ένα νεαρό άτομο κάτω από μια ελιά. Κάτω από μια ελιά, μισή υγιή και μισή ξεραμένη. Ξεραμένη στα κλαδιά πάνω από το κεφάλι του παλληκαριού. Και τα πουλιά να πηγαίνουν στην απέναντι. Και τα κελαηδίσματα φυσικά. Και τα σφυρίγματα… επίσης.
Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας, ζουν καλύτερα.
Είναι ώρα να περάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε αποκτήσει, στην επόμενη γενιά. Εμείς θα βρούμε τον τρόπο να επιβιώσουμε. Μάθαμε να πετάμε σε αισιόδοξες εποχές εμείς. Ποιος το αρνείται ; Είναι ώρα να μάθουν να πετάνε οι επόμενοι. Τα παιδιά μας.
Είναι ώρα να πετάξουμε την συνήθεια της προηγούμενης γενιάς, της κατοχικής, να κρατάει σφιχτά τα ακίνητα και τα τιμαλφή της μέχρι θανάτου , για … “να μας κοιτάξουν”. Είναι ώρα να κάνουμε την δική μας μικρή υπέρβαση, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες μιας ελπίδας για τους επόμενους που είναι στο κατώφλι της ήττας. Η υποστήριξη μπορεί να πάρει διάφορα χρώματα. Αλλά θα ξεκινήσει τη στιγμή που θα αρχίσουμε να βιώνουμε την ήττα του νέου σαν τον δικό μας θάνατο. Συμβολικά είναι αυτονόητο, άρα και πρακτικά εφικτό. Κι ας θέλει να κόψουμε λίγο από το ΕΓΩ.
Συνταξιούχοι που ζητούμε αναδρομικά ; Δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούμε για τα δώρα του Πάσχα ; Χήρες που ζητάμε ισόβια στήριξη ; Εισοδηματίες που ανεβάζουμε τα ενοίκια με την απειλή της έξωσης ; Αγρότες που κλείνουμε την Εθνική για …επιδοτήσεις ; Συμβασιούχοι σε εποχιακά που πιέζουμε για την μονιμότητα ; Για ρωτήστε πως μας βλέπουν οι νέοι ; Για τολμήστε να ρωτήσετε τι λένε για εμάς ;
Και μετά τους πηγαίνουμε ένα τάπερ φασολάκια, ρωτώντας με τρόπο πότε θα κάνουν οικογένεια… Τι τραγική υποκρισία !
Δεν υπάρχει χώρος για όνειρα, σε μια κοινωνία που τσακίζει τα παιδιά της . Όπως και εμείς, το πρώτο που έχουν στο μυαλό τους τα παιδιά είναι η προσωπική τους ολοκλήρωση. Συναισθηματική, εργασιακή, ερωτική, κοινωνική. Ολοκλήρωση. Πρόκειται για μια αγχώδη μετάβαση προς το πέταγμα στο δικό τους ουρανό. Όσο δεν το πετυχαίνουν, τόσο τα φτερά τους αδυνατίζουν. Δεν είναι κρίμα ; Δεν είναι κρίμα να κοιτάζουμε πως θα κρατήσουμε υγιή τα δικά μας φτερά, όσο κείτονται ένα γύρω τα πιτσούνια ;
Σηκωθείτε τώρα να κάνουμε κάτι ακόμα για τους νέους. Δε παίρνει άλλη αναβολή. Και να σας πω και κάτι ; Εκλογές έρχονται. Εκεί στο χωριό μας, τι ηλικία έχει αυτός που θα ψηφίσουμε ; Όχι πούθε κρατεί η σκούφια του, ούτε τι κόμμα είναι . Τι ηλικία έχει ;
Εκείνοι που σφυρίζουν περπατώντας ... ας είναι οι νέοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;