το μπόλιασμα

        Συμβιώνω. Μοιράζομαι την ίδια οδοντόκρεμα. Τα ρούχα μου μυρίζουν κοινή ντουλάπα. Τίποτε δεν είναι πλέον αποκλειστικά δικό μου. Ούτε οι ιδέες μου. Ούτε οι εξάρσεις μου. Ούτε τα όνειρά μου. Ούτε καν το λεξιλόγιο. Τι όμορφη επέμβαση που έχει γίνει !
        Είναι μαγικό το μπόλιασμα.
        Στην αρχή είναι απλώς δυό κλαδάκια, πες εσύ άτομα, που κρατιούνται δίπλα δίπλα μοναχά με μια πρόθεση. 
        Μετά από λίγο, δε ξεχωρίζεις, που τελειώνει η επιδερμίδα, πες εσύ ο χαρακτήρας, του ενός και που ξεκινάει των άλλων.
        Στο τέλος αναγνωρίζεις την κοινή ενδυμασία, πες εσύ συμπεριφορά, τους κοινούς καρπούς που δεν είναι του εγώ, είναι του εμείς.

        Συλλαμβάνω ενίοτε τον εαυτό μου με οξυμένες τις σωστές αισθήσεις και αναρωτιέμαι μετά εαν δούλεψα για να τις αποκτήσω. Όχι. Τις άρπαξα, σαν καλές γρίπες, από συντρόφους, παιδιά και τους αδελφικούς μου φίλους. Ο θυμός μου αμβλύνθηκε, σα καφές που πέρασε από δυό φίλτρα. Οι εξάρσεις μου στιλιζαρίστηκαν παρακολουθώντας πως ξεσπούν οι διπλανοί μου. Η υπομονή μου θέριεψε καθώς ανεχόμουν τις μικρές διαφορετικότητες. Οι συμφορές μου περάσαν από τρίτη ματιά.  Διδάχθηκα ψυχραιμία από κάποιον δίπλα μου. Διδάχθηκα επίσης δεκτικότητα, αγάπη, αλληλεγγύη, συγχώρια, καρτερικότητα, σύνεση, την απόλαυση να δίνεις και να παίρνεις τη δεύτερη ευκαιρία.

       Πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να συνομιλεί με έναν Αφρικανό με τόση χαλαρότητα και κέφι που απελευθέρωσε τελείως τη γλώσσα του σώματος και των δυό. Απεκδυθήκαμε για λίγη ώρα εκείνος την διστακτικότητα για τα κίνητρά μου και εγώ την υπερβολή , το δήθεν, το θεατρικό. Μετά το σκέφτηκα. Υπήρξε αποτέλεσμα συμβίωσης αυτή η εξέλιξή μου προς το φυσιολογικό. Ο γιός μου κοίμιζε στο σπίτι τον μπασίστα του από τη Τζαμάϊκα και η κόρη μου δούλευε στο δωμάτιό της και φιλεύαμε τα μεσημέρια την συμφοιτήτριά της από την Αφρική. Σιγά σιγά η μορφή του ξένου που σε πλησιάζει, σε αγγίζει, σε φιλάει, σου εκμυστηρεύεται και γέρνει δίπλα σου στον καναπέ έγιναν από παράξενα φυσιολογικά. Δεν εργάστηκα για αυτό. Έγινε μπόλιασμα εξ αιτίας της επόμενης γεννιάς.

       Μερικές φορές γράφω για να καταγγείλω το θηρίο μέσα μας.
       Μερικές φορές γράφω για να εκθιάσω με το άνθος μέσα μας.
       Είμαστε τριαντάφυλλα. Τσιμπάμε και θεραπεύουμε, αναλόγως των περιστάσεων.

       Χρειάζομαι συμβίωση με περισσότερους ανθρώπους. Εαν με ρωτήσεις τι χρειάζομαι τώρα, μετά τα πενήντα μου, εαν με πιέσεις να απαντήσω γρήγορα, χρειάζομαι αυτό. Συμβίωση, αλληλεπίδραση & συνεργασία με περισσότερους ανθρώπους.

        Τι θα λέγατε για μερικά κοινόβια ; Τι θα λέγατε για μερικές ιστορίες που θα γράψουν οι παρέες ;