utopia = an impractical, idealistic scheme for social and political reform

     Ολοένα και περισσότεροι από εμάς καταλήγουμε σε απόγνωση με τον Σύριζα. Δεν είναι όμως ότι ο Σύριζα κάνει κάτι διαφορετικό από εκείνο που υποσχέθηκε. Είναι ότι εκείνο που υποσχέθηκε απαιτεί το εργαλείο του εθνικού νομίσματος και όσο λεβέντες κι αν είμαστε η λογική μας το απωθεί στη σφαίρα της ουτοπίας. Από την μεριά του Σύριζα ήταν μια ηθελημένα και ενσυνείδητα παραπλανητική υπόσχεση. Ειπώθηκαν όλες οι αλήθειες αλλά μισές ! Πρόκειται όμως για μια ουτοπία ;  

   Τούτη τη στιγμή που ανάμεσα σε άλλους Σλοβένοι και Πορτογάλοι ( τρομάρα τους ) χασκογελάνε στα δείπνα πίσω από την πλάτη του Γιάνη Βαρουφάκη θέλω να ξαναγράψω εδώ ποιο ήταν και παραμένει το διακύβευμα. Γιατί όσο η επικαιρότητα θα διαμορφώνεται από θυελώδη τρομολάγνα πρωτοσέλιδα και όσο η βουλή μας θα εξελίσσεται σε αρένα, τόσο δυσκολότερα θα θυμόμαστε για πιο λόγο γκρεμίσαμε τους προηγούμενους από την εξουσία. Και, μα το Θεό, υπήρχε λόγος ! Ήταν η αγωνία ενός ετοιμοθάνατου λαού. Ήταν ένα κάλεσμα για πάλη ενάντια στη φτώχεια, την κερδοσκοπία και την ιεράρχηση του χρήματος πάνω από την πολιτική. Αυτό δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για ολική ανικανότητα για τους επόμενους. Θα χρειαστεί να κάνουν πολλά.  Είναι ώρα να σταματήσουμε να μιλάμε και να κάνουμε κάτι ( ειπώθηκε προσφάτως σε συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ) . Και αν δεν κάνουν θα χρειαστεί να ψάξουμε και για επόμενους. Πάλη , πάλι , δυστυχώς. Απλά... θυμίζω. Ολάκερος Ομπάμα δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τους ψύχραιμους ανθρωπιστές της σύγχρονης διανόησης γιατί δεν κατάφερε να τραβήξει το χαλί των χρηματαγορών ούτε μια πήχυ αριστερότερα. Περιμένουμε να το κάνει μέσα στο Ευρώ ο Αλέξης ; Αυτό θα ήταν ο ορισμός της ουτοπίας.
     

   « Παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή  και την αναμόρφωση ». Alain Touraine.  Δέστε πως περιγράφει ένας σύγχρονος Γάλλος διανοούμενος τις εξελίξεις, στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Μετά την Κρίση "... Η δεξιά, σε όλο τον κόσμο είναι καθισμένη στο ειδώλιο γιατί δεν κατάφερε να προβλέψει την απληστία του αρρύθμιστου καπιταλισμού. Οι εκπρόσωποι αυτής της δεξιάς σε κάθε χώρα υπόσχονται ότι την επόμενη φορά που κάτι θα στραβώσει οι αγορές θα είναι λιγότερο άπληστες. Κανείς πλέον δεν είναι τόσο αφελής...Αλλά και η κεντροαριστερά, δηλαδή σχηματισμοί με σοσιαλιστικές καταβολές,  αποτυγχάνει ολοένα και πιο οικτρά να διαδραματίσει το ρόλο της από χώρα σε χώρα (βλέπε Γαλλία) και να καταφέρει πλήγματα στους κερδοσκόπους. Τα συνδικάτα δεν μπορούν να επανακαθορίσουν ρόλους.  Βλέπεις, το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν είναι πια η εργοδοσία αλλά κάτι τύποι με ένα laptop σε σουϊτες. Και οι εργοστασιάρχες θηράματα. Αυτή την εξέλιξη που θα έκανε τον Μάρξ να ξαναπιάσει τα μολύβια η αριστερά σε πολλά σημεία του πλανήτη και φυσικά στον Περισσό ακόμη να την χωνέψει. Οι λαοί; Τι να πεις, παρακολουθούμε το τέλος της δύναμης του συλλογικού προς τέρψη της ατομικότητας. Τα κινήματα ; Ασθενικά.  Η χρηματιστική παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά έφερε το κάθε υποκείμενο οικονομικής συμπεριφοράς μονάχο του απέναντι στα κολοσσιαία ζητήματα. Δεν υπάρχουν τάξεις. Δεν υπάρχουν εργοδότες με συγκεκριμένη συμπεριφορά ούτε εργαζόμενοι με συγκεκριμένα όρια. Δεν υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες ούτε γειτονιές ούτε παρέες με τόλμη στην άποψη. Υπάρχουν μονάχα άτομα κλεισμένα στο σπίτι τους μπροστά σε μια οθόνη. Άτομα… Και σημειώνονται ολοένα και περισσότερες αυτοχειρίες.
Είναι μια νέα κατάσταση που επιβάλλει επιστροφή στην ηθική της πολιτικής, λέει ο Touraine και καταλήγει πως δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος.

    Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ( Μέρκελ &  Ολάν ) δε φαίνονται να ενοχλούνται από την επιμονή των κερδοσκόπων να επιτίθενται με τη βοήθεια των Αμερικανικών οίκων αξιολόγησης στους αδύναμους κρίκους των Ευρωπαϊκών αγορών για να ανακυκλώσουν κέρδη, να μεγιστοποιήσουν και τελικά να πολλαπλασιάσουν τις ( άυλες...) αξίες των χαρτοφυλακίων τους. Τα τελευταία χρόνια κυρίως οι Γερμανοί απολαμβάνουν λόγω επιτοκίων την επιτυχία των κερδών χωρίς κόπο. Η ψευδαίσθηση της Γερμανίας ότι μπορεί να ανταγωνιστεί τους αγγλοσάξονες και στα παίγνια, σε τούτη τη κολοσσιαία monopoly, απλώς θωρακίζοντας την οικονομία της από απρόοπτα, είναι ολοένα και πιο εμφανής. Και δε μπορώ να την ονομάσω κάτι άλλο παρά ψευδαίσθηση, για δύο λόγους. Πρώτον οι Γερμανοί πάντα τσιμπούσαν στις μεγάλες ιδέες. Στις πολύ μεγάλες για να είναι ρεαλιστικές. Και δεύτερον ολοένα περισσότεροι μεγαλοχρηματιστές  και ηγέτες των κεφαλαιαγορών όπως ο Γκρίνσπαν ( FED ) συγγράφουν εξαιρετικά βιβλία όπου περιγράφουν ότι ουδέποτε είχαν ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο απρόοπτο ! Οι εμμονές όμως που προκύπτουν από αυτή την επιδίωξη των Γερμανών να παραμείνουν ισχυροί παίχτες μεταφέρονται από θέση ισχύος σε όλο το ευρωπαϊκό διοικητικό κατεστημένο, το διορισμένο άλλωστε με την ευλογία και έγκριση των Αγγλοσαξόνων,  με αποτέλεσμα οι κραυγές αγωνίας των αδυνάτων χωρών να ακούγονται ολοένα και πιο ασθενικές, όλο και πιο αστείες... Στην ουσία, όλο και περισσότεροι μικροί Ευρωπαϊκοί λαοί βαυκαλίζονται με την πεποίθηση ότι θα είναι μονίμως στο απυρόβλητο τούτου του ανελέητου παγκόσμιου χρηματιστηριακού πολέμου, απλώς αν χαϊδεύουν σε δείπνα τα στελέχη των ισχυρών. Και τον Μάριο Ντράγκι. Αυτό είναι το νέο Ευρωπαϊκό success story. Φευ. Οι παίχτες σε όλα τα παιχνίδια είναι αγαπημένοι μέχρι ο πρώτος άσχημα να χάσει. Και δε βλέπω να φτάνουν τα κέρδη για όλους...   

    Ας υποθέσουμε ότι οι κερδοσκόποι εξαντλούν τις δυνατότητες κανιβαλισμού των πιο αδύναμων κρίκων εξωθώντας στο χρηματιστηριακό περιθώριο χώρες όπως η Ελλάδα. Οι αξίες στα χρηματιστήρια σκουπιδότοπων και κουφαριών θα γίνουν υπερβολικά μικρές. Ας υποθέσουμε ότι οι γύπες θα περάσουν μια τελευταία εβδομάδα με τα κουφάρια. Δεν θα αναζητήσουν ευκαιρίες για μελλοντικά λουκούλεια γεύματα ;  Που θα τα βρουν ; Στους αμέσως λιγότερο ισχυρότερους. Πρώτα στην Ισπανία, μετά στην Ιταλία και αν θέλουν στη Γαλλία. Οι άξονες αντίδρασης θα καταρρεύσουν σα χάρτινοι πύργοι όσο η Ευρώπη ως σύνολο είναι απρόθυμη να λάβει σοβαρά μέτρα ελέγχου των χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών. Μέτρα που δεν είναι αυτά τα αστεία που συζητούν στις συναντήσεις τους, όπως ο περιορισμός των ελλειμμάτων στις στάσιμες οικονομίες τους και η δημιουργία επιτροπών εναντίον της μονοπωλίων, αλλά η ίδρυση μη χειραγωγούμενων ισχυρών ευρωπαϊκών οίκων αξιολόγησης, ο εξαναγκασμός των τραπεζών στην επιστροφή τους στην παραδοσιακή τραπεζική, η διασπορά κεφαλαίων σε παραγωγικές αναπτυξιακές ενέσεις με κριτήριο και στόχο νέες θέσεις εργασίας και η αξιοποίηση του χειμαζόμενου επιστημονικού δυναμικού σε φρέσκιες ερευνητικές διαδικασίες για τη μετάβαση στη μεταβιομηχανική εποχή. Ο Tourain προβλέπει σύντομα την επόμενη χρηματιστηριακή λαίλαπα. Και είναι φυσικό ! Η Ευρώπη αντιδρά σε επενδύσεις Ρώσων και Κινέζων στη γηραιά ήπειρο αλλά δεν την πειράζουν οι πέντε φορολογικοί παράδεισοι στο έδαφός της. Είναι όλα εδώ... Όλα για ένα δυνατό πάρτυ, τα ποτά δυνατά, και τα κρεβάτια στρωμένα. Και η Ελβετία με τις όμορφες λίμνες, η αγαπημένη τους χώρα, το μεγάλο πλυντήριο, περιμένει τους μεζέδες από τις αποδόσεις. Ποιός μπορεί να χαλάσει μια τέτοια υπέροχη διάθεση ; Ποιός τολμάει μια ρωγμή ;

    Τώρα παίζεται το έργο της ανεπαρκούς Ελλαδίτσας. Η απομόνωση του Βαρουφάκη δεν οφείλεται μόνον στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του Βαρουφάκη. Είναι αποτέλεσμα επίσης μιας κακής συγκυρίας. Ο Τσίπρας δεν την πρόβλεψε. Δεν είναι εποχή για συμμαχίες. Δεν υπάρχουν ευήκοα ώτα στα Eurogroup. Τούτη τη στιγμή όλοι οι "περιφερειακοί" Ευρωπαίοι υπουργοί αισθάνονται με καλυμμένα τα νώτα αν κάνουν χειραψίες με τον Σόϊμπλε. Και για να κάνεις χειραψία με τον Σόϊμπλε πρέπει να …σκύψεις.  Δεν είναι επειδή είναι καθηλωμένος μετά το ατύχημά του σε καροτσάκι. Είναι επειδή πρέπει να σκύψεις. Γενικώς.

    Έχουμε ωστόσο πολύ βαθειά χωθεί ως μικροί και περιφερειακοί ευρωπαίοι σε έναν αδιέξοδο κύκλο εξυπηρέτησης όχι των ανθρώπων αλλά των κεφαλαιαγορών. Το Ευρωκοινοβούλιο γίνεται ολοένα και πιο γελοίο. Η μόνη ελπίδα μας είναι η έγκαιρη απομάκρυνση από αυτό το μεγάλο ανώριμο πάρτυ στο οποίο οι χοντροί μεθυσμένοι πηδάνε τους λιγνούς. Πρέπει να φύγουμε από το Ευρώ. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, κι εμείς είμαστε λόγω της αθλιότητας οι λιγότερο πιωμένοι. Οι αντιπρόσωποι των κερδοσκόπων σε τούτη τη χώρα ήταν ο Στουρνάρας, ο Παπαδήμας, ο Χαρδούβελης και είναι ακόμη ο Σάλλας, ο Λάτσης και τα υπόλοιπα καλά παιδιά. Έχουμε δυό επιλογές. Να φύγουμε αμέσως από το πάρτυ. Ή να τους παραδώσουμε την κοινωνία μας να την οδηγήσουν με εμπειρία μέσα στα σαλόνια των κερδοσκόπων. Εμπιστεύεστε τη χώρα σε δέκα τραπεζίτες ; Πιο παιχνίδι θα προτιμούσατε να δείτε ; Επιτέλους αυτό που δεν τολμούν να ψελλίσουν οι «αδέξιοι» του Σύριζα ας το βροντο φωνάξουμε εμείς. Κάποιος να σπρώξει την πόρτα. Πρέπει να φύγουμε από το Ευρώ. Αμέσως τώρα. Όσο κι αν κοστίσει.

   Μα φοβόμαστε. Μα δεν έχουμε άλλες δυνάμεις. Μα είμαστε ήδη εφτά χρόνια σε μέγγενη. Μα τα παιδιά μας ήδη παραπαίουν από καφέ σε καφέ. Μα οι Ιρλανδοί φαίνεται ότι τελικά θα την πηδήξουν... μπλα μπλα μπλα... και στο τέλος μια μαριονέτα σήκωσε το ένα χέρι κι άρπαξε τα κορδόνια και τα ξυλαράκια παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της. Στα χέρια της.

    Οι λαοί που έχουν τύχη στο μέλλον είναι δυο ειδών. Λαοί μαριονέτες με τύχη ταπεινή. Και λαοί που πιστέψανε στην ουτοπία με τύχη που την πήρανε στα χέρια τους. Γύρω τους θα υπάρχουνε ασφαλώς λαοί κουφάρια. Παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή και την αναμόρφωση. Εγώ λέω να πάρουμε αναμόρφωση. Θέλει βέβαια λίγο ψυχή. Όμως σε αυτή τη χώρα και παλαιότερα σηκώσαμε κεφάλι.