Ανεργία : δίπλα σε κάθε νεκρό κι ένας ετοιμοθάνατος

 

Το σύστημα πέφτει μόνον από μέσα ... ή πάλι ίσως και όχι. Ποιός θα τα βάλει μαζί του ; 

 

Η άποψή μου είναι ότι ήταν ασύμμετρη η επίπτωση αυτής της προσαρμογής που εφαρμόστηκε από το διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα ( ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ) . Δεν μπήκε δηλαδή το μαχαίρι στο φιλέτο της πολιτικής συναλλαγής. Δεν έκλεισαν χιλιάδες εστίες διαφθοράς αντιθέτως προστατεύτηκαν εκατοντάδες "θεσούλες" υμετέρων σε μη παραγωγικούς οργανισμούς και πόστα ανακάλυψη οι οποίοι όχι μόνον κάθονται και τα τρώνε εις υγείαν μας αλλά κάνουν και τον περισσότερο θόρυβο. Ξέρουμε όλοι ότι κάθε ένας από τους τριακόσιους διορίζει από δέκα συμβούλους σε μικροθεσούλες με 2.500 € το μήνα παρηγοριά για να πηγαίνουν και να βάζουν κάθε Τετάρτη πέντε υπογραφές και δέκα σφραγίδες. Έτσι, το πρώτο, το πρώτο διάολε νομοσχέδιο που θα περίμενα είναι εκείνο που θα έθιγε τα ρετιρέ της διαπλοκής του πολιτικού συστήματος, όπως είναι οι αποσπασμένοι, οι βολεμένοι, τα τρωκτικά, δίνοντας το σύνθημα ότι αυτά που ξέρατε θα τα ξεχάσετε. Αντιθέτως... αντιθέτως ανοίγει λέει η ΕΡΤ. Συμβολισμός ! Όχι... η Καισαριανή ήταν συμβολισμός. Η ΕΡΤ είναι η ρεμούλα η ίδια. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι αν ο Κατρούγκαλος ανοίξει πόλεμο στους πρώην Πασόκους που επάνδρωσαν το καράβι, θα κόψει το ένα πόδι της κυβέρνησης. Άλλη μια φορά οι ετοιμοθάνατοι της αγοράς πρέπει να περιμένουν τομές εν ευθέτω χρόνω... Προέχει το πολιτικό σκάκι.  Κι ο Σύριζα τώρα χτίζει έναν Δούρειο Ίππο, για να μπει μετά στην Τροία. Κάντε λιγουλάκι υπομονή. 

Δήλωση : Είναι ώρα να επανέλθουν οι μισθοί εκεί που πρέπει, αφού για την στήριξη της εργοδοσίας ψηφίστηκε ό,τι ήταν να ψηφιστεί. ( Η ρύθμιση για τις εκατό δόσεις ) . Πάνος Σκουρλέτης 16.4.2015

Οι "αγραβάτωτοι" , σχόλιο του Φίλιππου Δρακονταειδή 15.4.2015 Εφημερίδα των Συντακτών

Μπορεί κανείς να αιφνιδιάζεται από δηλώσεις και πράξεις του κυβερνητικού συνονθυλεύματος, να αναρωτιέται για το μέγεθος των φελών επιφανείας, που συγκρατούν το δίχτυ της κοινωνίας στα νερά μιας τρικυμισμένης μεσογειακής, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας θάλασσας. Μπορεί να ζαλίζεται από τους ιδεολογικούς στροβιλισμούς μειξοπαρθένων και από τα τροπάρια γερόντων Παϊσίων αριστεράς ορθοδοξίας, των οποίων οι σαγιονάρες βγαίνουν σε προσκηνύματα. Μπορεί να εκτιμάει πως η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, ούτε διοικεί, έχοντας επιλέξει να χαϊδεύει τα αυτιά και τα κεφάλια των φωτισμένων και των νεοφώτιστων που ξεφυτρώνουν κάθε λίγο, οι οποίοι, με περισσό θράσος και νταηλίκι, περιβάλλονται το ένδυμα του ιεροεξεταστή. Μπορεί να σπαζοκεφαλάει, βλέποντας άρρενες και θήλεις ιεροεξεταστές να οργανώνουν ηθικοπλαστικά τάγματα τιμωρίας πρώην και προσφάτως διεφθαρμένων, εκείνων που δημιούργησαν χρέη και έσπειραν μιαν ατέλειωτη ερήμωση. Εντονη η οσμή μιας αγκιτ-προπ (αγκιτάτσιας-προπαγάνδας) από το ένα άκρο ώς το άλλο του κυβερνητικού σχηματισμού. Από την άλλη πλευρά, το διαλυμένο καραβάνι της πολιτικής αγυρτείας τεσσάρων τουλάχιστον δεκαετιών δεξιόστροφης, μεσοβέζικης και σοσιαλίζουσας παραμόρφωσης, με μπαταριές λογικοφανών προφητειών, με ποταμίσιες πέστροφες που επαγγέλλονται ότι σπεύδουν προς ωοτοκία αντίθετα στο ρεύμα, όλο αυτό το κακόμοιρο σινάφι επαναλαμβάνει πως η χώρα φουντάρει, λες και έχει τιμόνι για τον εαυτό του, ώστε να μη φουντάρει το ίδιο, μισοβυθισμένο κιόλας.

Είναι προφανές πως υπάρχει ανισορροπία του πολιτικού περιβάλλοντος. Μια ανισορροπία που λειτουργεί, συντηρείται και αναπτύσεται υπέρ της κυβέρνησης: οι διαρκείς και απαράλλαχτες κραυγές απελπισίας του καραβανιού της πολιτικής αγυρτείας κάθε στεριανής απόχρωσης, καθώς και οι συνταγές της νεόκοπης ποταμίσιας καλλιέργειας δεν καλύπτουν το πανδαιμόνιο των θουρίων της αγκιτ-προπ, όπου οι «αβράκωτοι» (οι «sans culotte» του Παρισιού της 14ης Ιουλίου 1789), οι δικοί μας Ελληνες «αγραβάτωτοι» δηλαδή, όρμησαν και κατέλαβαν τη Βαστίλλη, πιστεύοντας πως θα καταλάβουν την Ευρώπη και –γιατί όχι;– τον κόσμο. Με τέτοια νίκη στα χέρια, την οποία πέτυχαν έπειτα από μάχες και γιουρούσια λίγων ετών, έχουν μπροστά τους μια κοινωνία ασύμμετρα χτυπημένη από μια κρίση που κρυβόταν και από αδιέξοδα που δεν ταράζονται.

Η ελληνική κοινωνία δεν ορίζεται από διαστρωματώσεις λιγότερο ή περισσότερο σταθερές, ούτε αναγνωρίζει οικονομικούς προσανατολισμούς λιγότερο ή περισσότερο σταθερούς. Αποτέλεσμα αυτής της εγγενούς φυσιογνωμίας είναι πως το πλουσιότερο 10% των εργαζομένων, που ανήκει κατά πλειοψηφία στον εγγύς και ευρύτερο δημόσιο τομέα, είχε εισοδηματικές απώλειες 9,3%, ενώ το πλουσιότερο των εισοδημάτων από επιχειρηματική δραστηριότητα είχε μείωση 20%. Απελπιστική προφανώς είναι η κατάρρευση των εισοδημάτων των πολύ μικρών επιχειρηματιών (-48%), όπως και των χαμηλόμισθων εργαζομένων (-34,6%). Το πλουσιότερο 1% της εργασίας είχε απώλειες 4,8%, ενώ το πλουσιότερο 1% των εισοδημάτων από επιχειρήσεις είχε απώλειες 24%.[1] Το εύκολο συμπέρασμα είναι πως η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας έχει λυγίσει και πως οι διαφορές εισοδημάτων εργασίας και οικονομικής δραστηριότητας απέχουν, οπότε διορθώσεις είναι απαραίτητες.  Το δύσκολο συμπέρασμα είναι πως έχει παγιωθεί μια δεσπόζουσα κατάσταση, όπου το παραγωγικό μέρος υποφέρει από ένα μη παραγωγικό, στην πλειοψηφία του, μέρος της κοινωνίας.

Εδώ, οι διορθώσεις απαιτούν χρόνο, πολύ περισσότερο χρόνο όταν δεν αντιστοιχούν σε υποτυπώδη έστω σχεδιασμό. Οι «αγραβάτωτοι» διαθέτουν χρόνο, αφού η πολιτική αγυρτεία του παρελθόντος δεν βρίσκει αντίκρισμα. Με αυτό το πλεονέκτημα ενώπιόν τους, διαπλάθουν μια κοινωνική προοπτική διαρκώς μεταβαλλόμενης απόληξης. Σε αυτό το παιχνίδι αρέσκονται μέχρις οργασμού. Και επειδή δεν είναι περαστικοί από το περιβόλι, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, επειδή ούτε ξέρουν ούτε ξέρουμε τι θα καρπίσει και τι θα πάει χαμένο. Οι «αγραβάτωτοι» δεν έχουν φόβο να πνιγούν από τη γραβάτα τους. Το πιθανό είναι πως οι «γραβατωμένοι» έχουν λυμένη τη δική τους γραβάτα.

Συντάκτης: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής Εφημερίδα των Συντακτών 15.4.2015

Ερευνα: # Greece Solidarity and Adjustment in time of Crisis 9 ( Μάρτιος 2015 - Γιαννίτσης Ζωγραφάκης )