άπληστος έρως

    Ο έρωτας έπαψε να είναι άγριος γιατί ο άνθρωπος σχετικώς  εξημερώθηκε, έγινε οικόσιτος, από αγρίμι, γαμώ το στανιό μου. Και δε φτάνει που έγινε οικόσιτος, ανέπτυξε και μια άθλια χωρίς επιστροφή ανταλλακτική πρακτική. Μία σου και μία μου. Δεν λειτουργεί έτσι ο έρως. Έπρεπε να είναι άπληστος. Εκατό σου και μία μου. Εκατό σου και μία μου, γαμώ το...

   Γιατί ερωτευόμαστε έτσι ; Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, ο έρωτας θα έπρεπε να εκφράζει την κραυγή της σάρκας, απέναντι και ενάντια στην «πρόταση» για ευνουχισμένη διαχείριση των καταστάσεων. Περιέχει την επανάσταση που δεν ήρθε, σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας, δεν επιχειρεί να κρίνει, ούτε  να κυβερνάει, δε θέλει  να χειραγωγεί και να συναλλάσσεται. Εάν δεν έχει αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά δεν είναι έρωτας. Είναι πράξη κατευθυνόμενη από  «κάποια λογική» μας. Από εκδίκηση, από ανασφάλεια, από περιέργεια, από απελπισία αλλά όχι από σεξουαλικότητα. Όχι από καύλα.  Η Αγγλική λέξη είναι Lust και δεν είναι αργκό. Στους ενήλικες ο έρωτας είναι τόσο σπάνιος.  Πρέπει να σπάσει διακόσια φίλτρα και να φτάσει στο αντικείμενό του. Τι κρίμα. Τι κρίμα που είμαστε, οι ενηλικιωμένοι ; Ε ;  

    Αν ο έρωτας, αυτή η κραυγή, φτάνει τόσο ευνουχισμένη από το υποκείμενο στο αντικείμενο, είναι μοιραίο να αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, επιφυλλακτικότητα. Τι είδους πρόταση μου κάνεις ; Κάτσε να την αναλύσω τώρα και εγώ. Τι θα μου δώκεις ; Τα σπόρια σου ; Τις φλούδες από το φρούτο σου ; Τα κέρματά σου ; Δε πας να γαμηθείς μονάχος ; 

   Μόλις η λογική του παραλόγου πιάσει στα χέρια της τον έρωτα, το πανηγύρι έχει λήξει. Αρχίζει η σκοτοδίνη. Οι εραστές γίνονται μονομάχοι, μέχρι τελικής ..καταπτώσεως . Απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν την παραγωγικότητα της σχέσης, ζυγίζουν την στοργή, δεν ενέχονται την αδεξιότητα, επιπλήτουν και τελικά περιφρονούν, μισούν και χωρίζουν. Αφήνοντας κάτω τα ρετάλια της ψυχής τους να τα βλέπουν και να παραδειγματίζονται οι φοβικοί, οι άτολμοι, οι ενάρετοι, οι κακοί και οι ηλίθιοι. Όλες δηλαδή οι κατηγορίες του μότο... καλύτερα μόνος παρά πληγωμένος. Καλύτερα εισαγγελέας παρά κατηγορούμενος. Καλύτερα αγάμητος παρά ...πηδηγμένος.

   Είμαι σίγουρος ότι κάπου κάποτε έχεις ακούσει αυτό το κατηγορητήριο... άνανδρε εραστή !

   Τι μου έδωσες ; Τα ρεπώ σου ; Τα δεκάλεπτα που απολαμβάνεις τον πρωϊνό σου καφέ ; Χίλια sms ; Εκατό ποιήματα και δέκα τραγούδια ; Τις αργίες σου και τις νυχτερινές σου ονειρώξεις ; Και όλα εκ του ασφαλούς ; Με το αζημίωτο ; 

    Αυτό είναι ένα κατηγορητήριο σκέτο αριστούργημα. Δείχνει που καταντάει ο έρωτας της καύλας άμα τον πιάσει στα χέρια του ένα πληγωμένο ΕΓΩ. Ένα όλον, και όχι μοναχά η σεξουαλικότητά μας.

   Τι μου έδωσες ;  Μετάφραση... Τι κάνεις μετά ;  Γιατί δεν μου έδωσες τις άλλες ώρες ; Εκείνες που κλαις μπροστά στις επιταγές ; Εκείνες που χλαπακιάζεις τα βιαστικά μεσημεριανά σου ; Τις άλλες, εκείνες που μουντζώνεις μποτιλιαρισμένος ; Εκείνες που κάθεσαι στη χέστρα σου ; Εκείνες που κατεβάζεις τα σκουπίδια ; Εκείνες που αλλάζεις κανάλια για να αποφύγεις την καταστροφή των δελτίων, όλα τα απαίσια νέα της απελπισίας ; Για ποιιόν τις φύλαξες τούτες τις ώρες ;  Και περιμένεις από μένανε να αρκεστώ στις ώρες που είσαι καυλωμένος για σεντόνια ; Μικρέ ανόητε... Άντε γαμήσου. 

   Ο έρωτας αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στην έξαψή του. Αν δεν, καλύτερα να μην...