Θέλω να πω, παρ΄όλο που τα κουσούρια των εξ απορρήτων ανθρώπων μας είναι μερικές φορές ανυπόφορα, επίμονα, επιβλαβή για την ευτυχία μας, εμείς αρνούμαστε να κάνουμε το άλμα προς την αποδέσμευση. Και ο κύριος λόγος είναι ότι θέλουμε να ξέρουμε συνεχώς, που πατάμε. Ναι σε βάλτο, αλλά να το ξέρουμε. Ναι σε κινούμενη άμμο, αλλά να το ξέρουμε. Ναι, σε σαπιοκάραβο, αλλά να το ξέρουμε.
Θέλω να πω, παρ΄όλο που οι δυνατότητες των εξ απορρήτων μας συχνά ...ουδόλως εξελίσσονται, μη πω ότι συρρικνώνονται κι όλας, εμείς αρνούμαστε να ποντάρουμε σε άλλο πακέτο. Γιατί θέλουμε να ξέρουμε μέχρι που φτάνουμε. Ποιος είναι ο πήχης. Χαμηλός, αλλά να το ξέρουμε. Υπό του μηδενός, αλλά να το ξέρουμε.
Θέλω τέλος να πω, παρ΄όλο που η φθορά του σχήματος "εγώ κι ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα", επιδεινώνεται γεωμετρικά, εμείς αρνούμαστε να αποτεφρώσουμε τα απομεινάρια μιας συχνά βαλσαμωμένης σχέσης, έτσι, επειδή η ψυχολογία μας διέπεται από ένα είδος ιδρυματισμού της οποίας το δυνατό χαρτί είναι η οικειότητα !
Ό,τι και να είναι αυτό που μας σκοτώνει, είναι το δικό μας αυτό που μας σκοτώνει, και δε το αλλάζουμε με κανενός άλλου το ..αυτό που τον σκοτώνει !
Αυτή η ασυναίσθητη συναισθηματική αυτοχειρία, που είναι ορατή από όλους τους τρίτους και ουδέτερους αλλά ποτέ από εμάς, κατ΄αρχήν μπορεί να αποδοθεί σε ένα φόβο για το χειρότερο, στην εξήγηση ότι, δοκιμάζει άλμα πάντοτε όποιος δεν έχει τίποτε να χάσει.
Δεν είναι κλισέ ; Δεν είναι απλούστευση ; Δεν είναι κόλαφος για το είδος μας ; Ω, ναι, το είδος μας, τι ωραία που περιγράφουμε το είδος μας σαν ένα όλον, με το κίνητρο της συγκάλυψης της ευθύνης μας για τον εαυτό μας, στο κρυφτό μέσα σε ένα τοπίο ομιχλώδους βάλτου απ' όπου κατά τα πιθανολογούμενα κανένας δε θα βρεί το δρόμο για έξω. Όχι, δεν είμαστε όχλος στην ομίχλη, δεν είμαστε όλοι μαζί ...δεν είμαστε το είδος μας, είμαστε πολλά πλάσματα υπεύθυνα το καθένα για την τύχη του. Αυτό το οικοδόμημα από φόβο, πρέπει να έχει κάποια ρωγμή... Ναι, δεν είναι δυνατόν. Υπάρχουν πουλιά που δεν πετούν από το κλουβί τους για μέρες, ενώ η πόρτα είναι χαλασμένη, ανοιχτή, μα δεν είναι ο φόβος, που τα κρατάει μέσα, όχι. Πρέπει να είναι και λίγο ηλίθια, τα συγκεκριμένα τα φτερωτά...
Αν με ρωτάτε, δε μπορώ να αποκλείσω ότι, συγκυρίες, στιγμές και καλά φεγγάρια είναι πίσω από όλες μου τις σχέσεις του τύπου "εγώ κι ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα" που καθόρισαν την πορεία μου. Υπήρξε θυμός κατά καιρούς, μεγάλος. Δεν απεκδύομαι των ευθυνών μου ωστόσο, κώλωσα να τα κάνω όλα γιάρμα. Κώλωσα κανονικά. Αλλά δεν ήταν εκείνος ο απλός φόβος που συνήθως πρώτος ενοχοποιείται από την εκλαϊκευμένη δημοσιευμένη copy paste ψυχολογία. Ήταν εγωισμός ότι δε μπορεί, δε μπορεί εγώ να διάλεξα τόσο λάθος σχέσεις. Ήταν φαρισαϊσμός, ότι εγώ και καλά δεν είμαι κάθαρμα για να διαλύσω τη ζωή ΕΚΕΙΝΟΥ του απέναντι πλάσματος σε μια δική μου κρίση ταυτότητας.. Ήταν βόλεμα, βασιλικό βόλεμα σε πράγματα που τρέχουν στον αυτόματο πιλότο επειδή ΕΚΕΙΝΟ το απέναντι πλάσμα "το 'χει" και τα φροντίζει... Δεν ήταν φόβος διάολε, δεν ήταν φόβος. Αυτό που με έκανε να κάτσω στα αυγά μου, είναι γιατί είναι ωραία στρόγγυλα και ζεστά και αρέσουν στον κώλο μου.
Και μέσα από αυτή την επιδίωξη να περάσω το ποτάμι με το κώλο μου στεγνό , να διασχίσω κάτω από ομπρέλες όλη αυτή τη νεροποντή που λέγεται ζωή, σπατάλησα το δικαίωμα να βιώσω περισσότερα πράγματα. Τα περισσότερα πράγματα δεν είναι πράγματα, είναι μερικές φορές το μεδούλι , η ουσία της ζωής... Και το δικαίωμα που σπαταλιέται, αν θέλουμε να το δούμε σωστά, είναι πάντα μια χαμένη ευκαιρία για δυό. Για μένα και ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα . Δηλαδή, ίσως, πήραμε κι άλλον στο λαιμό μας, ε ;
- Ω, μη μου πεις ότι δεν τον παρατάς γιατί στενοχωριέσαι αν θα τα βγάλει πέρα μοναχός του, έσκασε στα γέλια μια ψυχοθεραπεύτρια στο άκουσμα αυτής της φαρισαϊκής δήλωσης κολλητής μου που αργούσε να παρατήσει το γάμο της... Μα τι μεγάλη ψυχή είσαι !!! γέλασε, τι πρόθυμη να σπρώξεις την ευθύνη για την δυστυχία σου πάντοτε σε ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα.
Ίσως να μη γίνομαι κατανοητός όταν λέω ότι το μεδούλι της ζωής περνάει πολλάκις από δίπλα μας.. Ίσως να είναι πλέον πολυτέλεια για όλους μας να το ψάξουμε κι όλας... Όμως δέστε λίγο...
Ο Καζανόβας βίωσε τα πάντα από μια ερωτική σκοπιά. Ο Τρότσκι βίωσε τα πάντα από μια κοινωνική αγωνιστική σκοπιά. Ο Αριστοτέλης βίωσε τα πάντα από μια πνευματική σκοπιά. Ο Μέγας Αλέξανδρος βίωσε τα πάντα από την σκοπιά του μεγαλεπίβολου και ο Άμστρονγκ που πάτησε το φεγγάρι το τερμάτισε από την σκοπιά της αδρεναλίνης. Εντάξει, δεν είναι πλάσματα του μέσου όρου. Υπάρχουν όμως γύρω μας παραδείγματα ανθρώπων που το τερμάτισαν δοκιμάζοντας εναλλακτικές πρακτικές για να ξεφύγουν από την αβάσταχτη ελαφρότητα της στασιμότητας. Άλλαξαν θρησκείες, φιλοσοφία ζωής, πατρίδα, ερωτικό φύλλο, πολλά επαγγέλματα, αδελφικούς φίλους και αποποιήθηκαν πολλά σχήματα που υπό τον ζυγό του εγώ και ΕΚΕΙΝΟ το πλάσμα τους πρόσφεραν θαλπωρή.
Ζηλεύω πολλές φορές τους τολμηρούς. Ζήσανε με την επίγνωση ότι η ζωή είναι άδικη, παράλογη, πεπερασμένη, ανατρεπτική, ζήσανε με την επίγνωση ότι οι πράξεις και οι επιλογές δεν είναι ποτέ ατιμώρητες αλλά συνεπάγονται τίμημα, δε μόχθησαν την τύχη του απέναντι γιατί κι εκείνη η τύχη επισύρει τίμημα, έπραξαν αυτοδικίες, αδικήθηκαν, ανέβηκαν και κατέβηκαν με την ίδια ψυχραιμία τις ηδονές και τα τραύματα, συνομίλησαν με χιλιάδες πλάσματα, απώθησαν και προσέλκυσαν πολλούς και διαφορετικού αναστήματος συντρόφους, συνέφαγαν και κοιμήθηκαν με αγνώστους και ουδέποτε ασχολήθηκαν με την δική μας τραγική υστερία της προσωπικής ασφάλειας με το βλέμμα στην υστεροφημία.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να γίνω πλέον αστροναύτης, πιλότος, Καζανόβας, Αριστοτέλης ή Τρότσκι. Αλλά σαν αρχή μπορώ να ασχοληθώ με την τύφλα μου, μπορώ να ανοίξω μερικά παντζούρια να μπει φως, μπορώ να απομυθοποιήσω το εγώ που με ιδρυματοποίησε, μπορώ να βγω από τον χρυσό τάφο μου, ως ένας νέος Λάζαρος, να προσαρμόσω τα μάτια μου στο δυνατό φως, και μετά, αφού θα μπορούνε να δούνε, τα ματάκια μου, αφού θα μπορούνε να δούνε πάλι κόντρα στο φως, κατά πως λένε.....
βλέποντας και κάνοντας !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;