ο ηγέτης

     Το παράθυρο στον πέμπτο πάλι έχει φως. Μέσα δε μπορώ να πω τι γίνεται, είναι ένα παράθυρο με φως δυό πολυκατοικίες πιο κάτω στη γωνιά του δρόμου. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος το ξέχασε αναμμένο. Στην κάμαρή μου το φως είναι λιγοστό, έχω βάλει λάμπες εικοσιπεντάρες στα πορτατίφ. Εκείνος ή εκείνη δηλαδή, γιατί πού το ξέρω,  πρέπει να καίει τουλάχιστον μια εβδομηνταπεντάρα.  Δεν είναι δική μου υπόθεση, απλά το σκέφτομαι. Είναι σπατάλη αν είναι απλώς να βολοδέρνεις όλη νύχτα. Η εβδομηνταπεντάρα. Και το να βολοδέρνεις επίσης.

      Το συγκεκριμένο παράθυρο μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Σηκώνομαι και κοιτάω αν καίει το φως. Θα ήθελα να ξέρω λεπτομέρειες, γιατί πότε και πως. Για την ώρα το τσεκάρω και πρέπει να πω ότι έχει καιρό να σβήσει μέσα η λάμπα. Βγάζει ένα άσπρο γκρί φως, σαν οθόνη που δεν είναι οθόνη γιατί δεν τρεμοπαίζει, αλλιώς θα τρεμοέπαιζε, γκρί άσπρο και λίγο πιο χλωμό από ότι πρέπει. Είναι το αριστερό στον πέμπτο όροφο αν δεν υπολογίσεις πυλωτές. Από πάνω στον έκτο όλα εντάξει. Μόνο στον πέμπτο. Και δεν κυκλοφορεί κανείς, θέλω να πω, αν κυκλοφορούσε κάποιος θα είχα δει μια σκιά να περνάει, αλλά όχι. Πολύ ώρα έχω κάτσει να περιμένω, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν κυκλοφορεί, αυτός που κάθεται μέσα. Λέω κάθεται γιατί αν ήταν όρθιος θα κυκλοφορούσε κι όλας, έτσι δεν είναι ; Αυτός ή αυτή, πού να το ξέρω, αφήνει το φως να καίει προφανώς γιατί δε κοιμάται ικανοποιητικά. Μπορεί να έχει έμμονες ιδέες. Μπορεί να παρακολουθεί το δικό μου πιο χλωμό λαμπατέρ που ανοίγει ξεκούδουνες ώρες μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Μη νομίζεις… Ο κόσμος παθαίνει εμμονές με τα πιο κοινά πράγματα. Δηλαδή, καταστάσεις, όχι πράγματα. Δεν είναι το φως, το πράγμα που με κάνει να κοιτάζω επίμονα. Είναι η κατάσταση. Ένα φως που καίει και δε μπορώ να δω ποιος είναι ο άλλος που δε κοιμάται επίσης.

      Τα ξημερώματα, που ο ήλιος ακόμα κοντεύει, σαν αμαξοστοιχία που παίρνεις στις εφτά κάθε πρωί από τότε που θυμάσαι, τα ξημερώματα λέω, ένα φως που καίει απέναντι είναι κάτι που μπορεί να τραβήξει την προσοχή. Όπως ένας ξυπόλυτος σε παγκάκι στο Κολωνάκι. Όπως μια χώρα που ακόμη δεν είναι επίσημα χώρα και τα παιδιά της ζώνονται πυρομαχικά. Όπως ένας που διασχίζει τη Μάγχη κολυμπώντας σε ανεπίτρεπτα αφιλόξενα νερά. Όπως μια γραία στις πέντε και είκοσι με το σκαμνάκι στο ΑΤΜ της Εθνικής. Όπως ένας ελαφρά τραυματισμένος γλάρος. Που περπατάει στην άμμο και δείχνει αρτιμελής, εκείνος όμως ξέρει ότι αφού δε μπορεί να πετάξει, είναι ζήτημα λεπτών να το μάθει και μια γάτα. Όπως ένας ηγέτης στην κάμαρή του λίγο αφού έχει βάλει μια βαριά υπογραφή. Που θα έλεγες ότι σίγουρα είναι ηγέτης όμως η ψυχούλα του το ξέρει, πόσα κιλά βαραίνει η ευθύνη αυτή την πλάτη που ‘λαχε να κουβαλά.

     Είναι πέμπτη μέρα και Παρασκευή. Πέμπτη μέρα που παρατηράω το φως απέναντι που καίει. Γιατί λέμε καίει ; Και όχι είναι αναμμένο ; Το φως δε καίει. Καίει μια απόφαση. Καίει μια υπογραφή. Καίει μια καρέκλα. Αυτά καίνε. Το φως απλώς για να είμαστε ξακάθαροι είναι αναμμένο. Όταν θα βγεί ο ήλιος θα εξαφανιστεί.

     Αστείο δεν είναι ; Που τα φώτα στρέφονται αλλού σαν ξημερώσει ; Δεν είναι πλέον γεγονός  που ξεχωρίζει, αν ένα παραθύρι απέναντι στον πέμπτο είναι φωτισμένο. Όλα έχουν φωτιστεί με τρόπο που η μονάδα να εκμηδενίζεται. Όλα είναι ζωηρά, κινούνται προκαλώντας γεγονότα δύσκολα να αφομοιωθούν και υπερβολικά πολλά για να τους δώσεις σημασία, ένα ένα. Το παιδί που ζώνεται τα πυρομαχικά είναι μια είδηση στην άκρη. Μιας εφημερίδας που κρέμεται έκτη από δεξιά σε οχτώ. Σε ένα από τα πολλά περίπτερα της Βασιλίσσης Όλγας. Σε μια από τις αρτηρίες μιας μονάχα από χίλιες πόλεις. Αυτό αν δεν είναι αστείο, τότε τι ;       
    Αστείο δεν είναι ; Μέσα στη μέρα, μία και μόνο μέρα, χιλιάδες γλάροι θα φαγωθούν από αιλουροειδή, χιλιάδες ηγέτες θα υπογράψουν αποφάσεις και συμφωνίες και χιλιάδες εργαζομένων θα συνεχίζουν να κολυμπάνε τη Μάγχη σε ανεπίτρεπτες συνθήκες. Όμως κανενός την προσοχή δε θα τραβούν. Αυτό αν δεν είναι αστείο, τότε, τι ;