η λυτρωτική του μοναξιά

     Το παιδί μου, ένας ξένος !

      Τι κάνει ; Πως την έχει δει ; Γιατί μας ρίχνει πόρτα ; Ποιος είναι ; 

       Είναι η πρώτη μας αντίδραση όταν αντιμετωπίζουμε εύστροφους αλλά ακοινώνητους νέους. Ιδιαιτέρως όταν θέλουμε να τους προσεγγίσουμε και πέφτουμε σε τοίχο. Το λοιπόν... όχι.

        Αρκετοί από τους ανθρώπους που αγαπάμε, φροντίζουυμε, παρακολουθούμε, κι όμως αδυνατούμε να εξηγήσουμε τις αντιδράσεις τους είναι ρομαντικοί που έχουν βρεθεί σε μια λάθος "συνθήκη". Εκεί που εμείς διακρίνουμε μια άρνησή τους για σοβαρή κοινωνικότητα ή απλώς μια αγενή παγωμάρα, το μόνο που υπάρχει για εκείνους είναι ένα προσωπικό δημιουργικό ΧΑΟΣ. Μια "χτισμένη σύγχυση" που είναι απαραίτητη σε έναν εγκλωβισμένο στο κατά την γνώμη του πολύ κατώτερο των απαιτήσεών του περιβάλλον, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει μέσα στην "απέχθεια" που νιώθει. Για να πολεμήσει το "κακό", μια και κρίνει τον εαυτό του αθώο, κατασκευάζει την δυνατότητα να προξενήσει κι εκείνος κακό, διαδικασία που παράγει ένα "κακό νέας κοπής", ένα σχετικώς άκακο κακό. Απευθύνει στο περιβάλλον του μια κοφτή απόρριψη, ένα πάγο, ένα τείχος με μια τάφρο γύρω του.  Εάν μάλιστα δεν μπορεί να πλήξει την πηγή της απογοήτευσής του, δρα αυτοκαταστροφικά σαν τον Σκορπιό που η ουρά του κεντρίζει την πλάτη του. Μένει μέσα από το τείχος και ξεκινάει ιδεολογική απεργία πείνας. Αφυδατώνεται. Κάνει κακό στο μυαλό του. Αυτοαναιρείται, ακινητοποιείται, σκοτώνοντας εν τη γεννέσει οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργικής του ανάπτυξης ή συμμετοχής του στο γύρω του γίγνεσθαι.

     Κατά τις κρατούσες αντιλήψεις αυτός ο άνθρωπος χρήζει βοήθειας, εκείνο που ωστόσο αποδεικνύεται είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να θεραπεύσει το τοπίο στο μυαλό του όσο μια επανάσταση όχημα στην οποία θα επιβιβαστεί.

    Όσο περισσότερο κατακερματίζεται η κοινωνία και όσο βαθύτερα πλήττεται το κράτος πρόνοιας τόσο εντονότερα θα εξωθούνται οι ρομαντικοί σε προσωπικά διαβήματα και παρανοϊκές εκρήξεις. Ένας νέος σε τούτη την συνθήκη θα μπορούσε να ανατινάξει το πατρικό του με τους γονείς του μέσα. Κατά βάθος αμφισβητεί την σκοπιμότητα της ύπαρξής του κι όχι τον τρόπο που τον έφεραν στον κόσμο εκείνοι οι δυο ανύποπτοι μα όχι αθώοι. Η μαμά του και ο μπαμπάς του.

   Διάβασα σε άρθρο του Βερέμη χθες, ότι μετά την μεταπολίτευση, το έθνος κράτος έπαψε να αποτελεί «ιδέα» με την καλή έννοια, μια ολότητα από την πρόοδο της οποίας θα ωφεληθεί ο πολίτης μονάδα. Δεν προκαλεί ούτε δέος, ως μηχανισμός, ούτε ενθουσιασμό ως εγχείρημα. Αντικαταστάθηκε από τα χιλιάδες συντεχνιακά έως και προσωπικά αιτήματα γρήγορης προόδου, με αποτέλεσμα οι διαχειριστές του να τρέχουν ιδρωμένοι να προσαρμόσουν τη δομή του και τον παραγωγικό του ιστό σε εντελλώς παράλογες απαιτήσεις των συντεχνιών που τους ανέθεσαν την εξουσία. Πως το διαβάζει αυτό ένα παιδί που ενηλικιώνεται ; Σαν τσίρκο χωρίς πρόγραμμα, με όλο το δυναμικό ταυτόχρονα στην αρένα.

     Θέλω να πω… ας σταματήσουμε να απορούμε γιατί παράγονται επιθετικοί και αυτοκαταστροφικοί πολίτες σε τούτη την ανισόρροπη ελληνική κοινωνία. Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα καλών προθέσεων και εξαιρετικής νοημοσύνης στοιχεία που τον εντάσσουν απροστάτευτο στα μπουλούκια που διασχίζουν την ζούγκλα. Τι να κάνει ; Κάπως πρέπει να σηκώσει άμυνες και κάπως πρέπει μερικές φορές να αντεπιτεθεί. Αλλιώς θα σκάσει από το κακό του.     

    Και ποιά είναι η διέξοδος ; Να αποτελέσει και πάλι το έθνος μια κατασκευή με ξεκάθαρο στόχο. Ένα αναγνώσιμο από τους ευφυείς νέους πλάνο εξέλιξης βασισμένο στο ανθρώπινο δυναμικό όπως είναι τώρα, με τα κουσούρια του και τις δεξιότητές του σε ένα περιβάλλον με συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες και έναν προσανατολισμό ένταξης των νεαρών πολιτών, όπως είναι τώρα, με την τρέλα τους και την αδεξιότητά τους. Και όπου βγεί. 

    Δηλαδή, ένα σύνθημα που θα συγκλονίσει τη χώρα. Δώστε (τον) τόπο στα νιάτα.