καλή της ώρα

 

μόνο με τα δισέγγονα

     Μερικές φορές συμφιλιώνεσαι πιο εύκολα με τα πράγματα, όταν η δόση του παράλογου που ενέχουν είναι …λογική.

      Χθες βράδυ πήρε το δρόμο της επιστροφής η τελευταία μας γιαγιά, η τελευταία από εκείνες που τροφοδότησαν τις παιδικές μας αναμνήσεις. Κανονική γιαγιά, όχι γιαλαντζί η ωραία Ελένη.

      Θέλω να πω, γιαγιά που τη θυμούνται σκυμμένη σαν ένα καλο γραμμένο ¨Γ¨ να ξεχορταριάζει στο μπαχτσέ της. Γιαγιά που τη θυμούνται να κατεβαίνει τα σκαλιά με τις παντόφλες και να χρησιμοποιεί τα κάγκελα σωστά, έτσι όπως φτιάχτηκαν να χρησιμοποιούνται. Γιαγιά που τη θυμούνται να ¨μαλώνει¨ και να λέει… σα τα μούτρα σας τα εκάματε.  Γιαγιά που ο άντρας της ανέβηκε βουνό, γιαγιά που γεννοβόλησε παιδιά στο σπίτι, γιαγιά που πήγε μεσ’ στον πόλεμο σε Γερμανό διοικητή και ζήτησε εξαίρεση … ο άντρας της να μην εκτελεστεί γιατί η κοιλιά της είναι μέχρι το λαιμό και ποιος θα τη ¨κοιτάξει¨… τον επήρε και τον έφερε στο σπίτι πίσω απ’ το κελί τον Χρήστο της… και ζήσανε αυτοί καλά να δουν τρισέγγονα πολλά , κι εμείς καλύτερα !

    Περίπου εκατό χρονώ η κυρ Ελένη του Χρήστου του Παυλίδη, έτσι αναφέρονται οι γιαγιάδες εκεινής της εποχής, αφέθηκε να κοιμηθεί επειδή κουράστηκε να ζει. Κουράστηκε δικαίως. Την προσφυγιά τη δούλεψε και την κατάπιε. Παράλογα πολλά τα δούλεψε και τα κατάπιε. Θανάτους πρόωρους παιδιών τους δούλεψε και τους κατάπιε. Ξενιτεμούς ανθρώπων της πολλών τους δούλεψε και τους κατάπιε. Και αλλαγές που δεν της ήτανε καλές, και νοοτροπίες νέες, και την εξέλιξη, την αντιπαροχή, το κλείσιμο στην πολυκατοικία, το σκόρπισμα της οικογένειας από μια αυλή στο εδώ και εκεί, την αγωνία αν θα μαζευτούνε τις γιορτές για να τους δει και να τους δώσει μιαν ευχή. Όλα τα δούλεψε και τα κατάπιε, και ήτανε εκείνη η γιαγιά… πώς να το πω, καθόλου μυρηκαστικιά, άμα κατάπινε κατάπινε, τη γκρίνια την κρατούσε μέσα. Το τελευταίο εγγόνι ο Χρήστος της, έφυγε στα καράβια για να μάθει η μπάμπω να δουλεύει και το skype. Ε… Πολύ δουλειά…

     Τσικάρι μου… έτσι αναφερότανε η γιαγιά στα εγγόνια. Τα κοίταζε με εκείνες τις ματάρες και τα προσφωνούσε. Και τα δισέγγονα ούτε που χρειαζόταν να τα προσφωνήσει, έφευγε η ματιά της και τα κύκλωνε και θα τα σήκωνε θαρρείς ψηλά, η δύναμή της τόση. Τι τυχερά που είναι τα δισέγγονα στον κόσμο.

    Με τη σειρά να γίνονται τα πράγματα, καλή της ώρα.