η κ α π ε τ ά ν ι σ σ α

     Είναι μεγάλη καπετάνισσα η καρδιά. Δεν είναι κι εύκολες οι ρότες... μη δια νοηθείς να τις πεις εύκολες. Αλλά Εκείνη... θεριό ! Άμα πει ναι, ναι.. θα μπει στα βαθειά και ποτέ δε θα λιγοψυχήσει.
      Μόνο με τη καρδιά στο τιμόνι σηκώνεις άγκυρα όταν το δελτίο καιρού είναι ασαφές. Και αν σηκώσεις άγκυρα, μάρτυρας το κορμί σου που είναι ο μόνος Θεός, όχι στα λόγια, όχι στα εικονίσματα.. αλλά μέσα σου...όταν σηκώσεις άγκυρα απελευθερώνεσαι. Μπαίνεις σε μια διαφορετική συνθήκη. Δεν είσαι πλέον τρένο σε ράγες, δεν είσαι γράμμα που το πάνε. Είσαι ένα πλάσμα που είναι σε ροή μέσα σε ένα περιβάλλον που είναι σε ροή, μέσα σε ένα σύμπαν που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Όταν "ξαναδέσεις" το καταλαβαίνεις !
     Αυτό είναι το μυστικό που έχει η θάλασσα και καμώνεσαι πως δε το βλέπεις. Είναι το σκηνικό μιας εν δυνάμει ελευθερίας. Μπορεί να έχει τα βράχια της, τις κακοτοπιές της, να θέλει άλλοτε όρτσα # κι άλλοτε πρύμα το πανί σου, μπορεί να σε υποχρεώνει μέρες μέρες να "κρυφτείς", μπορεί να σου θυμίζει διαρκώς το μικροσκοπικό σου μέγεθος, σε σχέση με.., μπορεί να σου υπαγορεύει μια επιτάχυνση των αντιδράσεών σου σε σχέση με.., μπορεί ενίοτε να σου διαλύει το ηθικό και να σε αφήνει ένα μουσκίδι που τρέμει σε σχέση με.., αλλά είναι η μόνη που ο δρόμος της δεν έχει τέρμα, εκτός εάν εσύ κάπου ξαναδέσεις. Δεν έχει τέρμα η θάλασσα με μια καρδιά στο τιμόνι. Κοίτα: ένα υπέροχο μονοπάτι τελειώνει σε έναν πλάτανο. Ένας μεγάλος ορεινός προορισμός τελειώνει σε μια κορυφή. Ένα ποτάμι σταματά τη ροή του στις εκβολές. Τα σπήλαια, τερματίζουνε σε βράχο. Τα ατελείωτα φαράγγια σε ένα πλάτωμα κι ανοίγουν, ε ; Η θάλασσα δεν έχει πέρας. Είναι νομίζω η μόνη απέραντη γι αυτό και πάντα μας γεμίζει εκείνο το δέος. Κι αν δε το νιώθεις... διάβασε για τον Οδυσσέα.
    Με την καρδιά καπετάνισσα, πλέεις και αν, αν, αν θες πιάνεις λιμάνι. Γιατί η λευτεριά αυτό έχει για επιχείρημα ... δεν έχει έκβαση, δεν έχει λύση, δεν έχει ορόσημο. Είναι ένα καθεστώς. Όπως η θάλασσα. Όπως το όνειρο. Όπως ο έρωτας. Όπως η χαρά. Απέραντο.
    Το φυσιολογικό σου είναι να μπορείς να σηκώνεις άγκυρα κι όπου σε βγάλει. Το φυσιολογικό σου είναι να μην είσαι τραίνο. Υπάρχουν χιλιάδες σχολειά που θα σου διδάξουν το αντίθετο. Υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που θα προσεύχονται να μη σηκώσεις άγκυρα, να μπεις εγκαίρως και να μείνεις σε ράγες. Για το "καλό σου". Χαμένος κόπος. Εσύ πάντοτε ξέρεις : 
    Με τις άγκυρες κάτω, το μόνο που μπορείς να κάμεις είναι οι υπολογισμοί. Τη ρότα τη μαθαίνεις μοναχά στη ρότα. Μοναχά στη ρότα. Δεμένος σταυρωτά με τρία σκοινιά ούτε καν. Να ξέρουμε τι λέμε.

# Ένα σκάφος ταξιδεύει όρτσα, όταν πλέει (ανεβαίνει), όσο πιο αντίθετα στον άνεμο μπορεί. Είναι η πιο εκπληκτική πλεύση, με το σκάφος να γέρνει πολύ, τα πανιά να τραβούν τα ξάρτια, να πιέζεται το κατάρτι και να βουτάει με αφρούς στο κύμα η πλώρη,βρέχοντας το κατάστρωμα και το πλήρωμα. Μπορεί να είναι εντυπωσιακή η συγκεκριμένη πλεύση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και η ταχύτητα είναι αναλόγως εντυπωσιακή. Πλέουμε όρτσα, είτε γιατί μόνο έτσι μπορούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, είτε γιατί αυτή είναι η διεύθυνση, που μας επιβάλλουν τα φυσικά εμπόδια και η κατεύθυνση του ανέμου.