Το χάσαμε το κορμί πατριώτες

Πάει κι αυτό το εγχείρημα. Πάνω που είχαμε αρχίσει να βλέπουμε αποτελέσματα, πενιχρά αλλά ελπιδοφόρα. Γιατί στην προσπάθεια επανα- προσέγγισης με τις γυναίκες συμβαίνει ότι συμβαίνει και στο αδυνάτισμα . Τα πρώτα βήματα είναι τα εύκολα. Η ουσιαστική νίκη είναι τα δεύτερα και τα τρίτα. Είναι ζήτημα επιμονής και καλής ψυχολογίας.
Λοιπόν, με τη γυναίκα της γενιάς μας τώρα αρχίζουν τα παλούκια.
Πάνω που είχε αρχίσει να αγαπά τη θηλυκή της μεριά, και αφού χρειάστηκε να καούν δυο γενιές ανδρών και εκατομμύρια εργατοώρες επίμονης και ευφάνταστης εργασίας πάνω στη στήριξη και τόνωση των θηραματικών αντανακλαστικών της, η σύγχρονη γυναίκα έρχεται τώρα αντιμέτωπη με την πραγματική διάσταση της ισότητας των δύο φύλων. Αυτή που θα περάσει πάνω της σαν οδοστρωτήρας και θα τη μετατρέψει οριστικά σε αρσενικό.
Σύνταξη στα εξήντα πέντε. Ανεργία στους νέους πτυχιούχους στο 40%. Εργασιακά δικαιώματα πίσω στο μεσαίωνα. Καταναλωτική δυνατότητα πίσω στην μεταπολεμική αγορά. Πιστοληπτική ανοχή μηδενική. Και το κυριότερο από όλα : Εκμηδενισμός των κινήτρων για μητρότητα.
Ας μπούμε στα παπούτσια μιας τριανταπεντάρας μέσης δημοσίου υπαλλήλου. Είχε ήδη μερικές ιστορίες αποτυχίας στη πλάτη της. Είχε ρευστοποιήσει την ακαδημαϊκή της προσπάθεια με μια καρέκλα πίσω από ένα γραφείο από μελαμίνη, είχε ήδη βαρεθεί να ψάχνει κάθε πρωί που θα χώσει το απαστράπτον vintage mini όχημά της για να μην αργήσει στη δουλειά, είχε φάει ήδη όλες τις φόλες του συστήματος, από την αχρείαστη καισαρική στη γέννα της μέχρι τη γελοιοποίησή της σε κάθε της συναλλαγή με τη γραφειοκρατία, είχε αναγκαστεί να ανέχεται τη συγκατοίκηση με κρετίνους οικοπεδούχους στο χρυσοπληρωμένο τριάρι της και όλα αυτά δεν την είχαν εντελώς καθηλώσει. Αντίθετα, μέσα από τις μικρές χαρές των καταναλωτικών της εξορμήσεων με την κάρτα του ανύπαρκτου πλαστικού χρήματος, μέσα από συναναστροφές με τις άλλες δήθεν επιτυχημένες και μέσα από τα κίβδηλα όνειρά της για την απόκτηση του ξεχωριστού εξοχικού της στη Χαλκιδική πορευόταν και μάλιστα αρκετά αξιολάτρευτη για να περάσει απαρατήρητη από τους άντρες των φιλενάδων της.
Και τώρα ; Έρχεται η προαναφερθείσα λαίλαπα να της αφαιρέσει όλα τα κίνητρα της επιβίωσής της μέσα στο πρότυπο που είχε διαμορφώσει. Ολίγον εργαζόμενη, ολίγον μητέρα, ολίγον σύζυγος, ολίγον ιδιοκτήτρια, πολύ καταναλώτρια, ολίγον οικολόγα, πολύ προβληματισμένη, ολίγον ψαγμένη και εντελώς παρορμητική. Το διαβάζετε τελευταία φορά το προφίλ αυτής της γυναίκας που περπατούσε λικνίζοντας τα κάλλη της και χωρίς σύνδρομα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο του πόθου σας, φίλοι μου. Έχει καταδικαστεί σε αφανισμό.
Ας μπούμε στα παπούτσια μιας τριανταπεντάρας της αυριανής μέρας που η μάνα της θα τη βλέπει και θα της λέει σε κάθε τηλεφώνημα την περιβόητη φράση « στα ‘λεγα εγώ αλλά που να ακούσεις » .. Πτυχιούχος που το εισόδημά της έχει κατεβεί σε επίπεδα κουλουρτζή, με παιδιά που θα τα σπουδάζει μέχρι τα τριανταπέντε τους για να πάρουν σειρά για τα δικά τους σαρράντα χρόνια ασφάλισης, με αφεντικά μουτρωμένα, έτοιμα να απειλήσουν άμμεσα με διαολόστελμα σε κάθε αμέλεια, με το αμάξι τους να ζητάει βενζίνη-φωτιά σαν λάμια, με την τράπεζα να τηλεφωνεί και να της ρίχνει το πιστωτικό όριο, με τα μαγαζιά να παραπαίουν και τα ράφια στη Τσιμισκή πίτα στα περυσινά, με τις πλαστικές εγχειρήσεις σε δυσθεώρητα ύψη, με τον σύζυγο να αποκλείει την αγορά του εξοχικού για τα επόμενα 16 χρόνια, με τα τριήμερα στο Λονδίνο τριήμερα στην Παναγία Σουμελά. Πάρε τώρα μια τέτοια γυναίκα και προσπάθησε να της μιλήσεις για την κομψότητα της θηλυκότητας, για τον προορισμό της να δέχεται την επίμονη πολιορκία σου και τα αισιόδοξα υπονοούμενα σου κάθε φορά που την κερνάς ένα ποτό Παρασκευιάτικα και επιμένεις να γυρίσετε εγκαίρως στο σπίτι, πριν καταρρεύσετε κι οι δυό από τη νύστα. Ερε, καημένοι αρσενικοί, ερε κυνηγοί της ουτοπίας, πρέπει να σας πω ότι δυστυχώς, μετά τις τελευταίες εξελίξεις…
Το χάσαμε το κορμί πατριώτες…