Δηλαδή, άντε απ' εκεί !
Όταν βλέπω αυτό το φρύδι... βγάζω νύχια. Νιαρρρρρ. Αγκρρρρρρρρρ...
Επιτρέπω σε ολίγους και εκλεκτούς να μου πουν οτιδήποτε. Δε με πειράζει να μου πει δικός μου άνθρωπος ότι είμαι μικρός, ότι δεν έχω καρύδια, ότι όσα δε φτάνω τα κάνω κρεμαστάρια, ότι έχω εμμονή με το ένα και με το άλλο, δε με πειράζει γιατί η ζωή μου, τον δικό μου τον άνθρωπο, τον έχει επηρρεάσει, σημαδέψει, χρωματίσει και μερικές φορές καθορίσει. Να μου την πει. Οκ. Ο δικός μου άνθρωπος. Το αμόρε μου. Το καρντάσι μου. Το παιδί μου. Θα την ακούσω και θα στοχαστώ.Και μπορεί να του την έχω πει κι εγώ πολλάκις.
Με τον ξένο έχω πρόβλημα. Τον κατα συρροήν εισαγγελέα. Τον περιφερόμενο αποτιμητή. Αυτόν που τον στενεύουνε τα ρούχα του. Βρε άμε από εδώ...Χορτάσαμε ! Άμα δεν έχεις ζήσει στα δικά μου τα παπούτσια μην ασχολείσαι. Και μη μου περιγράφεις πως θα έκανες εσύ τα πράγματα στη θέση μου. Δεν είσαι στη θέση μου. Ας μιλήσουμε για άλλα θέματα. Κοινού ενδιαφέροντος.
Ας μιλήσουμε για σένα ... Αντέχεις ;
Κατά βάθος, πρέπει να είναι και πολύ δυστυχισμένα άτομα. Οι τιμητές λέω. Τα κόμπλεξ τους πρέπει να μη χωράνε στα ντουλάπια τους. Και ίσως είναι ακόμη πιο σκλήροί με τον εαυτό τους. Το φρύδι δύσκολο να κατεβεί σαν πέσεις σε καθρέφτη, ε ; Τους συμπονώ, μα δε τους συμπαθώ.
Έκανα δρόμο για να αγαπήσω λίγο τον εαυτό μου. Έκανα δρόμο. Και πίσω δε γυρνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;