Οι πικροί άνθρωποι ( κατευόδιο )

   Είναι κάτι αγόρια που δε γίνονται ..χάντρες, στο τιποτένιο μπεγλέρι του συστήματος, στο μπλέντερ της αέναης υποταγής, Γίνονται όμως άντρες, και άντρες πικροί. Δε σου χαϊδεύουν αυτιά γιατί δεν έχουν δάχτυλα επιδέξια. Τα χέρια τους είναι σφιγμένα σε γροθιές. Είναι κάτι κορίτσια που δε χωρούν ούτε στα πανέρια ούτε στα κοφίνια. Γίνονται γυναίκες άσκημες, κατά πως κρίνει το καθιερωμένο  σύστημα αξιών τις εύμορφες γυναίκες. Δε τις κατακτάει κανείς γιατί αυτές δεν έχουν στην ούγια τους τις οδηγίες. Όσοι λοιπόν πλησιάζουν, αυτούς, αυτές, τούτους τους πικρούς ανθρώπους, σπάνε τα μούτρα τους. Γιατί οι πικροί άνθρωποι δεν είναι για κατανάλωση. Είναι τα τελευταία σφηνάκια στο πάρτυ που διαλύεται κάθε απόψε. Είναι το βιαστικό φιλί της καληνύχτας όταν η μέρα κοντεύει να επιστρέψει. Το κορδόνι που λύθηκε στο ασανσέρ την ώρα που γυρίζεις σπίτι. Τις περισσότερες φορές δεν έχουν σημασία. Ούτε που θα τους κοιτούσες καθώς περνάνε δίπλα σου για να πάνε στο βάθος του λεωφορείου. Στέκονται στη φυσούνα και δεν επιδιώκουν επαφές. Ούτε που θα σε ενοχλούσαν στο πάρκο καθώς το κορμάκι τους, με τα πόδια και τα χέρια μαζεμένα, δεν πιάνει παρά ένα τέταρτο παγκάκι.Ούτε που θα σε ενοχλούσαν, αν αυτή είναι η έγνοια σου...
    Είναι κάτι παιδιά που χαμόγελα δε χαρίζουν. Ούτε κάστανα. Το βλέμμα τους πρέπει να το αποσπάσεις με την αξία σου. Είναι "αντράκια" με τον καθρέφτη τους. Δε παραμυθιάζονται ούτε λιβανίζουν το είδωλό τους. Ξέρουν από κούνια τι θα πει αναλώσιμος, προσωρινός, επίπλαστος, έρμαιο, μάταιος, μαριονέτα, αχυράνθρωπος, σκιάχτρο, θέλω να πω, όλες αυτές  τις λέξεις στο αλφαβητάρι της πρώτης δημοτικού του πεζοδρομίου που εσύ λες κατ' ευφημισμό επιβίωση γιατί δε θέλεις να ονομάσεις κωλοτούμπα. Δε ξέρουν να κλείνουν το εγώ σωστά, ωστόσο. Ούτε στον ενικό αριθμό, ούτε κυρίως, στον πληθυντικό. Ο πληθυντικός απαιτεί στρογγυλέματα που δεν αφορούν τους πικρούς ανθρώπους. Είναι πλάσματα του ενικού αριθμού. Τελεία και παύλα. 
    Το καλό με τους πικρούς ανθρώπους είναι ότι δε μοιάζουν με τους γλυκερούς ! Δεν θα σου φορέσουν χειροπέδες μ' ένα γιακά "τύπου" αγάπη. Δε θα σου σπείρουν τη συγγνώμη που θα ..φυτρώσει εκδίκηση. Δε θα σου ορκιστούν πίστη που θα κρύβει ευνουχισμό. Δε θα σε γλυκάνουνε, μα δε θα σε πικράνουνε κι όλας. Αφού δεν ακουμπάς. Αφού δεν απασχολούν. Την πίκρα τους την κουβαλούνε μέσα στα μάτια τους, με τα βλέφαρα σβηστά. Δεν είναι για δημόσια κατανάλωση. Είναι μια προσωπική τους συντριβή, δεν είναι εργαλείο πουτανιάς και δεν ανταλάσσεται με τίποτα, με εκείνα τα ψίχουλα φροντίδας που έχεις στη τσέπη σου, χαϊβάνι. Δε θα συντροφέψεις έναν πικρό άνθρωπο τις Τετάρτες έξι οχτώ. Δε θα τον πηδάς Σαββατόβραδο. Μπορείς καλύτερα να δεις τηλεόραση. Αν επιχειρήσεις να τους συντροφέψεις σε εισαγωγικά, θα την ακούσεις.
    -Ασε φιλαράκι, θα σου πούν. Είμαστε από άλλους κόσμους , συ και εγώ. Τράβα παραπέρα.
    Το κακό με τους πικρούς ανθρώπους είναι ότι πεθαίνουν μοναχοί. Εκείνη τη στιγμή που όλα τα πλάσματα αποζητούν να τους κρατήσει κάποιος το κεφάλι, ανασηκωμένο, να ρίξουν μια στερνή ματιά ένα γύρω και να διαλέξουν μια έσχατη εικόνα αποσκευή, δεν βρίσκεται ένα χέρι να το κάνει. Οι πικροί άνθρωποι αναχωρούν με τα μάτια στο άπειρο. Αν τύχει νύχτα με τα μάτια στα αστέρια. Αν τύχει μέρα με τα μάτια στους αγγέλους. Αν τύχει έκλειψη ηλίου με τα μάτια καμμένα. Κάρβουνα. Στάχτη. Κανείς δε τους βάζει φλουριά, δεν γνωρίζουν επίγεια πλούτη.
     Οι πικροί άνθρωποι, δεν είναι όμορφοι, κατά πως θεωρείς την ομορφιά. Μερικές φορές έχουν αποκρουστική εικόνα. Έχουν μαύρα φτερά. Είναι που με το έξω τους δεν έχουν επαρκώς ασχοληθεί. Αν κάτσεις όμως μια νύχτα, ολονυχτίς, με το κεφάλι σου στο στήθος τους γερμένο, κι ακούσεις το τραγούδι της ψυχής τους, θα αποσβολωθείς. Μαντάρα θα σε κάνουν. Η πίκρα τους είναι το τραγούδι που γεννά από τη χόβολη φωτιά και σε σηκώνει να χορέψεις. Κι αν έχεις ένα πόδι, σου βάζει δεύτερο. Κι αν έχεις μια μικρή καρδιά, σου τη μεγαλώνει. Κι αν έχεις ένστικτα νεκρά, τα ανασταίνει. Κι αν έχεις μέσα σου ακόμα μια σταλιά ζωής, να τρεμοπαίζει, την κάνει θεόρατη και θέλεις πάλι να τη ζήσεις. Όχι, όχι να τη ζήσεις, να τη ξεζουμίσεις. Όχι να τη ξεζουμίσεις, να την πιάσεις από τα μαλλιά. Τη πουτάνα, τη ζωή που ολοένα σε κρυψώνες ελοχεύει. Γυρεύοντάς σε μάταια ώσπου  να ξυπνήσεις, αν ποτέ ξυπνήσεις.
      Πρέπει να είσαι φίλε μου πολύ προσεχτικός. Με τους πικρούς ανθρώπους να μη μπλέξεις. Γιατί ευθύς θα πρέπει να διαλέξεις. Ναι, αμέ... Γιατί ευθύς θα πρέπει να διαλέξεις. Επίγνωση πλέον έχοντας ισχυρή, τι είναι γυάλα και τι 'ναι μια καλή ζωή.   Με Ζ .

Οι πικροί άνθρωποι ( του Ν. Κυριακίδη )

Οι όμορφοι άνθρωποι
Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο.

Πηγαίνουν να σκλαβωθούν

Φορώντας πάντα τα καλά τους. Βγαίνουν το βράδυ με παρέες

Και σιωπούν ή φλυαρούν πολύ. Αγοράζουν παχιές εφημερίδες

Και τις τελειώνουν τόσο γρήγορα.
Έχουν την τσαντίλα στην τσέπη
Τους έρωτες στα όνειρα
Τη «συγνώμη» στο μπροστά της γλώσσας.

Στο στήθος τους χοροπηδούνε άλογα
Τα πόδια τους τα χαϊδεύουν μαιμούδες
Τ' αυτιά τους γίναν φωλιές για κουκουβάγιες.

Κάνουν τις εξομολογήσεις τους
Και τις ακούει το στομάχι τους.

Οι όμορφοι άνθρωποι
Είναι αξιοπρεπείς:
Ποτέ δεν παύουν να ζητούν.

Είναι πρόστυχοι:
Αναζητούν μάταια τα άκρα, που ξεφύγαν.

Οι όμορφοι άνθρωποι
Διψούν συνέχεια, στον ύπνο και τον ξύπνιο.

Σιχαίνονται τις εκδρομές
Ξέρουν το μέρος τους όλο και πιο λίγο,
Το ψάχνουν συνεχώς, μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.

Τους όμορφους ανθρώπους
Δεν τους ποθεί κανείς
Τους αφήνουν άταφους σα φύγουν.

Κάποιοι μονάχα το ίδιο τρελοί
Μυστικά
Τους λατρεύουν.