Ξέρουμε τον λόγο ! Είναι η βιασύνη. Είναι η αγωνία της φθοράς. Είναι η απατηλή αίσθηση του χρόνου. Είναι η απόγνωση της επίγνωσης, ότι κάθε χαμένο δευτερόλεπτο έφυγε και πάει. Είναι το κυνήγι του momentum. Είναι μια "ευλογημένη καταδίκη", η αποκλειστική κληρονομιά του ανθρώπινου είδους.
Ας μιλήσουμε για κάτι τόσο ρηχό όσο μια βράβευση με πολλούς μνηστήρες. Για να γίνει λιανά...
Η επικαιρότητα είναι γεμάτη με παραδείγματα ανθρώπων που ευτύχησαν στο ραντεβού τους με μια συγκυρία. Ο Ρονάλντο πέτυχε ένα εντυπωσιακό χατ τρικ 10 μέρες πριν την ψηφοφορία των ρεπόρτερ για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της σεζόν. Ο Μάριο Γκέτσε είχε την ίδια εβδομάδα μια θλάση προσαγωγού. Κανείς ποτέ δε θα ασχοληθεί με την περίπτωση του Γκέτσε. Αυτός ξέρει ότι επιχείρησε να κάνει το βολπλανέ της χρονιάς αλλά τον πρόδωσε ένα κομμάτι βρεμμένο χορτάρι. Όλα λοιπόν ήταν απότοκα βιασύνης, αγωνίας και επίγνωσης ότι το momentum περνάει μια φορά. Είμαστε τόσο ανυπόφορα αδύναμοι. Είμαστε σαν μερικές χιλιάδες Ινδών εκ των οποίων πέντε θα καταφέρουν να κρεμαστούν από ένα κατάμεστο τραίνο που περνάει από τον κάμπο τρέχοντας με τα χίλια.
Έχω την εντύπωση ότι η μεγαλύτερη συμφορά μέσα στο νου μας είναι τα ορόσημα. Και το κακό είναι ότι όταν τα θέτουμε δε το παιδεύουμε και πολύ. Είναι αυθαίρετα, επιπόλαια και τις περισσότερες φορές ανεδαφικά. Από την πόρτα της ενηλικίωσης μέχρι το ειδώλιο της αποτίμησης. Από το λεγόμενο βιολογικό ρολόϊ της γυναίκας μέχρι την επιλογή της καριέρας μας, από το κατώφλι της άλλης ηλικίας μέχρι το προαύλιο της ωριμότητας. Από την πιστολιά της αμφισβήτησης μέχρι την υποστολή του προσωπικού μας λάβαρου. Η σχέση μας με την στιγμή, είναι απλώς ολέθρια.
Τώρα είναι ευκαιρία να θυμηθώ ποιά σταυροδρόμια πέσανε στο δρόμο μου τη λάθος ώρα. Και εσύ νομίζω. Γι αυτό ας παρατήσω το computer μου. Πάω για καφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;