Η Κλειώ και το σύμπαν

" Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου ξεκινούν από την ανημποριά του να κάτσει σ΄ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός."  Πασκάλ

 Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή. Θέλω να πω, όταν δεις μια γυναίκα να οδηγεί ένα άλογο μονάχα με τα δυνατά της σκέλια, να τη σέβεσαι. Οι περισσότερες δε μπορούν να το τιθασεύσουν ούτε με τα χαλινάρια και το καμουτσίκι. Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή.

      Με τα άλογα εντάξει. Με τα παράλογα επίσης. Θέλω να πω, όταν δεις μια γυναίκα να σηκώνεται από δεκάδες πτώσεις και να συνεχίζει αγέρωχη, να τη σέβεσαι. Οι περισσότερες δε μπορούν να σηκωθούν ούτε με την ιδιοτελή υποστήριξη ενός εκάστοτε ιππότη. Η Κλειώ τους είχε κατατάξει, κατά πως τους πρέπει, τους ιππότες. Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή.

     Με τα παράλογα εντάξει. Εκείνα που γονάτισαν την Κλειώ ήταν τα λογικά. Τα αναμενόμενα. Αυτές οι ακολουθίες των αυτονόητων που οι περισσότερες τα παλεύουν με το μικρό τους δαχτυλάκι. Τα πρέποντα. Τα , τα, τα αυτά που θα σου πει ένας ψυχολόγος να κάνεις πρώτα πρώτα.  Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή, θέλω να πω οι ψυχολόγοι, πάνε by the book. Τα ημερολόγια καταστρώματος, πάνε by the book. Οι πιο εξελιγμένοι αστρολόγοι πάνε by the book. Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, ακόμη και οι πιο προχωρημένες θεραπείες, όλες οι γαμημένες συνταγές πάνε by the book.

    Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή. Είχε χορτάσει συνταγές. Αν τις κολλούσε στον τοίχο της κάμαρας που ίδρωνε τα βράδια, θα είχε μια ταπετσαρία με τρία στρώματα. Θέλω να πω, είχε διαχειριστεί τόση ποσότητα ιδρώτα και τόση ποσότητα από συνταγές που ήταν υλικώς αρκετά...Τις συνταγές τις έβλεπε να έρχονται πριν τις πιάσει στα χέρια. Έβλεπε να έρχονται και γελούσε με όλο της το σώμα. Τι τιποτένιες που δείχνουν οι συνταγές που σου γράφει το σύστημα ρε γαμώτο…Να, ξέρεις τώρα ποιές συνταγές... Είναι όλες κρεμασμένες στο fb... να μη φοβάσαι να μείνεις μόνη, να μην προσχωρείς σε σχέσεις ανάγκης, να είσαι επιλεκτική, να τους δείχνεις ότι εσύ μπορείς να φύγεις, να τους δείχνεις ότι εσύ μπορείς να σηκωθείς από τα πατώματα, να τους δείχνεις ότι εσύ, ότι ΕΣΥ, ότι ΕΣΥ κι ότι ΕΣΥ.

    Μπορούσε να τις απαγγείλει πιο γρήγορα από τα κάλαντα, τις συνταγές. Μπορούσε να σου τις γράψει με το ένα χέρι καθώς με το άλλο ζωγράφιζε αριστουργήματα. Μπορούσε να τις μουρμουρίζει μέσα στον ύπνο της και να πληρώνεται με την ώρα. Οι συνταγές ήτανε για την Κλειώ προχθεσινές. Και η Κλειώ δεν ήταν ούτε καν χθεσινή. Στο φινάλε είχε σταματήσει να διαπράττει το σφάλμα. Να πληγώνεται με την ώρα...

    Κοντοστάθηκε να το αφήσει να πάρει ανάσες. Αυτό, κάτω από τα σκέλια της, το ζώο, που την εξυπηρετούσε. Έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθειά αναπνοή. Ααααχ... Ναι.. Τα αυτονόητα. Τι να απαντήσεις τώρα ; Τι να αποκριθείς στο κορμί σου καθώς εκείνο σε άκαιρες ώρες ωρύεται. Αυτό δε μπορούσε να το goοglάρει. Με πόση δύναμη να χτυπήσεις, όταν σε χτυπήσουν, για να μη σε κυνηγάνε οι δαίμονες, πόση είναι η κατάλληλη ποσότητα αυτοδικίας, αυτό δε μπορούσε να το googlάρει. Πώς να γίνεις η μητέρα ενός μη δυστυχισμένου αγοριού. Πώς να επιζήσεις σεξουαλικά χωρίς να χαρ(αμ)ίζεις το κορμί σου. Πώς να τρέφεις το θηρίο μέσα σου, το μυαλό σου, αυτό το άγριο θηρίο χωρίς να το πουλήσεις στο διάβολο. Πώς να μην πετάξεις μια θαυματουργή σχέση, πώς να την κάνεις να ποτίζει δυο δέντρα με μιας. Πόση δύναμη να βάλεις καθώς τραβάς κάποιον προς το μέρος σου, για να τον συνεφέρεις χωρίς να τον διαλύσεις. Να τον διαμορφώνεις χωρίς να τον στρογγυλεύεις. Η Κλειώ σε αυτά ήταν χθεσινή. Με το μικρό της δαχτυλάκι μπορούσε να συνθλίψει μια μαργαρίτα. Δεν μπορούσε όμως να κάτσει να τη μαδήσει, απορούσε μάλιστα τι μαλακίες είναι αυτά που κάνουν όλοι ; Αυτή ήταν... Είχε μια ζωώδη δύναμη. Είχε μια ζωώδη ενέργεια. Πολλές φορές ήταν εκείνη, που το άλογό της, αυτό το πανίσχυρο περήφανο ζώο, την σκεφτόταν με δέος, κι έτρεμε. Έχεις δει άλογο να τρέμει τον αναβάτη του, χωρίς να έχει υποστεί κακοποίηση ; Μονάχα αναγνωρίζοντας από τα μάτια του την υπεροχή του ; Που να έχεις δει…Εδώ οι περισσότεροι δεν έχουμε δει καν άλογο ! Η Κλειώ ήταν τέτοιο πλάσμα. Και αν προκαλούσε δέος στα άλογα για φαντάσου τι τρόμο προκαλούσε στα ..ανθρωπάκια. Δεν υπήρχε στα βιβλία. Δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε. Και για κάποιο γαμημένο λόγο το σύμπαν θα της έβαζε μια σειρά από καθημερινά, διαδικαστικά ερωτήματα.Έπρεπε πάραυτα να βρει τρόπο να τραφεί να πιεί και να κοιμηθεί σε αυτό το σύμπαν. Σε αυτό το ασφυκτικά διαμορφωμένο για τα γούστα της σύμπαν.

    Την είχε γαμήσει το σύμπαν την Κλειώ. Την είχε γαμήσει το εδώ. Και η Κλειώ μέσα της ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να πάει αλλού. Δεν είχε παρά να φτιάξει ένα δικό της σύμπαν. Δε θα πήγαινε χαμένη. Δε θα πήγαινε χαμένη η Κλειώ. Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή.  
     Η Κλειώ δεν ήταν χθεσινή. Όχι, χθεσινή σε καμιά περίπτωση δεν ήταν.