Το φως κάτω από τη χαραμάδα

   Πέφτω όπως η Sandra Bullock στο Gravity , έξω στο μεγάλο μου σύμπαν αιωρούμαι, το κορμί μου περιδινίζεται ανήμπορο να σταθεροποιηθεί και τα αντικείμενα περνούν αστραπιαία ώστε τίποτα να μην αναγνωρίζω.
   Πέφτω όπως η μικρή Μπιζού του Modiano, μέσα μου πέφτω, στο σύμπαν που εσύ δε βλέπεις, στο άπειρο κατασκεύασμα της διπολικότητάς μου, στο παρελθόν μου που είναι πράγματι μια ξένη χώρα. ( Thomas Hardy ).
     Μερικές φορές πιάνομαι από ένα οικείο ή υπαίτιο αντικείμενο, το χερούλι της πόρτας των γονιών μου, τις μέρες που εκείνο έκαιγε και τα μικρά μου δάχτυλα δεν άντεχαν να το γυρίσουν. Τι θα είχα απογίνει αν το γύριζα και άνοιγα την πόρτα ; Εκείνα που δεν τόλμησα γιγαντώνονται υπό το πρίσμα της αποτυχίας. Καθώς απομακρύνομαι τα σκέφτομαι σαν πεταμένες ευκαιρίες για βουτιές στην αλήθεια.
     Μερικές φορές πιάνομαι από οικείους ή υπαίτιους τόπους, τη γειτονιά μου, την τόσο απελπιστικά μικρή περιοχή δράσης μου, τον μόνο αυτονόητο έρωτα τότε, τις φοβίες που φάνταζαν σαν ελέφαντες μέσα σε μια τέντα διακοσίων ατόμων, τέρατα στο τσίρκο του μικρού μυαλού μου. Τι θα είχα απογίνει αν μεγάλωνα τότε την περιοχή δράσης μου ; Εκείνα που δε γνώρισα, γιγαντώνονται υπό το πρίσμα του επαρχιωτισμού μου. Καθώς απομακρύνομαι τα σκέφτομαι σαν αραχνιασμένες, μάταια γεμάτες βαλίτσες.
    Μερικές φορές πιάνομαι από υπαίτια γεγονότα. Ένα άσχημο ξύλο που άδικα έφαγα, μια τυχαία κακοποίηση που ήμουνα άγουρος για να καταγγείλω, ένα τεράστιο ψέμα που ξεστόμισα και ποτέ δεν αποκατέστησα, μια αδικία που διέπραξα, πολύ βαριά για το μικρό μου κορμάκι, έναν κόλαφο που η εκκλησιά μου κρέμασε στο λαιμό και τον κουβάλισα περισσότερο από το μέγεθός του, έναν τρόμο κάποιο σκοτάδι και κάποιους ήχους που με στοίχειωσαν και με ίδρωσαν και με χαράκωσαν σαν ένα υποχρεωτικό ψυχικό τατουάζ. Εκείνα που βίωσα, γιγαντώνονται υπό το πρίσμα του χρόνου, όλες τους οι διαστάσεις γίνονται υποκειμενικές και αυτός ο ολέθριος πύργος της βαβέλ με πλακώνει, καθώς το καθένα από αυτά, μόνο του, με καθοδηγεί ακόμη, υποσυνείδητα, και μάλιστα με μια δική του διάλεκτο. Αμετάφραστη, επιβλητική, αδιανόητα χαλκέντερη.
    Μερικές φορές δεν πιάνομαι από τίποτα. Εκεί έξω ή αν θές εκεί μέσα, επικρατούν συνθήκες μιας δεύτερης γεννεσιουργού μήτρας. Αισθάνομαι υγρασία αλλά αναπνέω. Αισθάνομαι κίνδυνο αλλά ελπίζω. Αισθάνομαι σκότος αλλά δε διακρίνω απόλυτο μαύρο. Αισθάνομαι ότι πάνω από όλα τώρα είμαι στη σωστή εκγρήγορση.
   Μερικές φορές δεν έχω από τι να πιαστώ. Τα πράγματα είναι τόσο δικά μου και τόσο από τα ίδια μου τα χέρια διαμορφωμένα, ώστε σιχαίνομαι πλέον να τα ακουμπήσω. Πόσο μάλλον από αυτά να ξαναγραπωθώ. Προτιμώ να πέφτω σε τούτο το σπιράλ της μακάβριας περιδίνησης, στη λούπα μου, στο πηγάδι της ματαιότητάς μου, αφού αν πέφτεις ελεύθερα, ατέρμονα, χωρίς μια άφιξη να σε απειλεί, έχεις πλέον αψηφήσει τη βαρύτητα, αυτή τη γαμηνένη την βαρύτητα που σου κατασπαράζει όλα σου τα ..ελαφρυντικά !
   Μερικές φορές πιάνομαι από σένα. Θέλω πραγματικά να με συγχωρήσεις. Άκου...

    Όταν ήμουν για τα καλά παιδί, ούτε έξι χρονών, μετά την καληνύχτα, μου 'κλειναν το φώς και την πόρτα. Έξω η ζωή τους ήταν πλέον μια θολή βουή. Μέσα στο σκοτεινό θάλαμο του εγκλεισμού μου υπήρχε κάτι που με κρατούσε συγκροτημένο. Το φως κάτω από τη χαραμάδα.