- Να μ' αγαπάς, είπε η γυναίκα. Τράβηξε πάνω της το σεντόνι και πασπάτεψε γύρω με το ένα της χέρι για το σακουλάκι με τον καπνό της.Εκείνος έγνεψε θετικά, σα βαριεστημένος δικαστής που του ζητούν αναβολή της δίκης. Παρ' ολίγον να του ξεφύγει ένα "... ορίζεται ολιγοήμερη διακοπή " . Ήταν γειωμένος, είχε μόλις καταλάβει ότι, απόψε, ελάχιστα την είχε "ακουμπήσει". Την περισσότερη ώρα των περιπτύξεων το μυαλό της γυναίκας ήταν αλλού. Εδώ ήταν μοναχά το σκεύος της. Και μετά η ατάκα... Να μ' αγαπάς ! Την κοίταξε . Βαθειά.
Εκείνη γύρισε πλευρό μόλις αντιλήφθηκε ότι ο άντρας Χ ερευνάει τα μάτια της. Την τρομοκρατούσε πάντα μια διερευνητική ματιά. Όλους μας τρομοκρατεί, ε ;
Μέσα στο κεφάλι της ξεκινούσε ήδη η διαδικασία. Ξέρεις πως γίνεται... Ακόμα και στο βούτυρο η μαχαιριά έχει το τελετουργικό της . Κατάλαβε. Αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Δύσκολα πιστεύεις τα κακά νέα. Τον έχασε. Δε του ζήτησε συμβόλαιο ! Ή μήπως του ζήτησε ; Να μ' αγαπάς... τι θα πει τώρα τούτο, να μ' αγαπάς θα πει να είσαι εκεί με όλο σου το είναι όταν με νιώθεις στα πατώματα. Όταν είμαι καλά μπορείς εσύ να ασχολείσαι με το δικό σου στοίχημα. Έτσι δε τα συμφωνήσαμε ; Κι εγώ δε θα σου κάνω τα γνωστά γυμνάσια εξουσίας. Θέλω να πω, ιδιοκτησιακούς τίτλους τους αφήνουμε για τα συμβολαιογραφεία. Οι ψυχές δεν αγοράζονται, μοναχά πως να γίνει, ενίοτε λιγάκι καταπατούνται.
Χαμογέλασε.... Σκέφτηκε το "συμβόλαιο" . Τι ηλίθια, συμφωνία. Τι έκτρωμα... Αλλά καρτ +αισθήματα, υπενθυμήσεις σε ατζέντες, αυτό που τώρα τελευταία βίωνε δεν ήταν πλέον έρωτας, ήτανε οντισιόν. Διασραυρώσεις βιογραφικών. Πως έφτασε εδώ : Πως έφτασε να δίνει και να ζητάει τόσο λίγα ; Φταίγανε αυτά τα τείχη. Φταίγανε τα όρια. Φταίγανε τα επίπεδα αρμοδιότητας που παραχωρούσε.... Αν έβγαζε κάποιος τώρα την καρδιά της, πάνω στον παλμό της, θα αναβόσβηνε καρφωμένη μια επιγραφή που έσταζε αίμα : Ιδιότητες - Ρυθμίσεις - Μόνο για προχωρημένους.
Ωωω.. Εκείνη ήταν χορτάτη από καταπατητές. Έκανε αστραπιαία μέσα της ένα μικρό flash back. Όσο να στρίψει το χαρτάκι με το φιλτράκι . Σάλιωσε.
Στον πρώτο της ενήλικο έρωτα, μόλις κατάφερε να ξανανιώσει γυναίκα, μπήκε με τα χίλια. Βγήκε με αρκετά ρουφήγματα και μια πληγή, όλα στο λαιμό. Τότε πίστευε ότι όταν διαλέγεις έρωτα, διαλέγεις και το φινάλε του. Ότι δε πρέπει να μπαίνεις ποτέ με χαμηλωμένο τον πήχυ. Ήταν μια ερωμένη φουσκωμένη σα κούρκος. Ο άλλος τα έχασε, ή τουλάχιστον τρόμαξε αρκετά για να το βάλει στα πόδια. Εκείνη αποφάσισε ότι αυτή η πληγή είναι ζωή, είναι μετάλλιο τιμής, είναι προσόν, και την άφησε χωρίς το ενδεδειγμένο makeup, να στέκει στο λαιμό της σαν δήλωση.
Στον δεύτερο έρωτα μπήκε με ένα σκεύος λιγότερο. Ξέρεις τώρα τις μπαμπούσκες που κατασκευάζουν οι Ρωσίδες στη βαρυχειμωνιά, μια κούκλα μέσα στην άλλη και ούτω καθεξής, μέχρι η τελευταία να είναι σαν ένα σπυρί φακής. Μπήκε με το ένα σκεύος της, το ολάκερο, το μεγάλο, προφυλαγμένο στην τροπαιοθήκη της. Ποτέ κανένας δε θα ακουμπούσε ολάκερη τη διάστασή της, ξεντύθηκε ένα της στρώμα, εκείνο που έλεγε ότι τα δίνουμε όλα και όπου βγεί και το άφησε στο σπίτι. Ο άντρας την βρήκε επαρκέστατη αλλά ήταν εκεί με το μικρό κορμί του.. Έμπειρος. Αυτή ; Βγήκε από τον δεύτερο έρωτα με λιγότερα ρουφήγματα, μια πίεση στο στήθος και μια πληγή στο λαιμό, μικρότερη βέβαια, αλλά και πάλι εμφανέστατη. Σοφότερη, ΟΚ.
Δοκίμασε λοιπόν αυτό : Να απεκδύεται τα στρώματά της ένα ένα, να μπαίνει ολοένα και με λιγότερες προσδοκίες, ολοένα και με λιγότερο κορμί, λιγότερη ψυχή, να αφήνει μικρότερη επιφάνειά της στην δικαιοδοσία των εραστών. Οι πληγές και τα ρουφήγματα ολοένα συρικνώνονταν, μέχρι που έγιναν ανάξια λόγου. Ωστόσο πάντα έβλεπε αφήνοντας το πεδίο της δόξας ένα σημαδάκι επίμονο και σταθερό. Την ουλή στο λαιμό ! Δεν μπορούσε να το καταλάβει τότε.
Ώσπου μια μέρα, την ώρα που κάποιος άντρας γύριζε πλευρό να ψάξει τα τσιγάρα του, εκείνη θυμήθηκε, σε μια έκλαμψη διαύγειας, τι είχε γίνει. Ο πρώτος, ο πρώτος εραστής της, ακόμη τότε που ήτανε τρυφερούδι, είχε έρθει με ένα τριαντάφυλλο απίστευτα φρέσκο, απίστευτα αιχμηρό και απίστευτα ονειροβόλο... Εκείνη είχε γύρει το λαιμό της και του είχε δώσει τα κλειδιά. Η μικρούλα μόλις που πρόλαβε να κάνει κιχ. Ο πρώτος της έρωτας μόλις της είχε καρφώσει όλο το μίσχο πέρα ως πέρα.
Διαπέρασε σε ένα δεύτερο όλα της τα στρώματα, εννέα μπαμπούσκες στη σειρά και βγήκε από την άλλη της πλευρά. Στο στόμα της αισθάνθηκε τη γεύση από το πρώτο αίμα. Τότε, με όλη της την αθωότητα δεν είχε καταλάβει ότι αυτή η πληγή, με την απίστευτα ένδοξη εμφάνιση ενός τριαντάφυλλου, είχε έρθει για να μείνει.
Υπήρξε μια παύση...Άναψε το τσιγάρο της. Το άφησε δίπλα στο τασάκι με αηδία.
Ο άντρας την γύρισε και την πήρε στην αγκαλιά του. Εκείνη χώθηκε και πήρε μια βαθειά ανάσα. Εκείνος έψαξε να βρει κομμάτια της που είχαν μείνει έξω από την αγκαλιά του. Εκείνη ήτανε σε στάση εμβρύου. Εκείνος εγκατέλειψε. Της είπε...
- Μερικές φορές, ολάκερη, μου φαίνεσαι σαν ένα μικρό μικρό σπυρί φακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;