Και είπα τότε.... δε το χωράει ο νους μου !

Είναι μερικά πράματα...
    Το μανιάτικο... Το περίμενες εσύ με πόσο πείσμα θα κρατούσαμε μανιάτικο κάθε φορά που μαλώνουμε με έναν κολλητό μας ; Το κάναμε αυτό παιδιά, μαλώναμε πολύ και άχαρα, μετά όμως όλα τελειώνανε με μια τρικλοποδιά, και πόσο ωραία.
    Το μαστίγωμα ; Δηλαδή είμαστε που είμαστε ατελή πλάσματα, ολοένα και πιο περιθωριοποιημένα από τις εξελίξεις, όλο και πιο μακριά σε ό,τι ονειρευτήκαμε, θα έπρεπε να κακίζουμε τόσο πολύ τα χέρια μας και το μυαλό μας για τις ατέλειές τους ; Το κάναμε αυτό παιδιά αλλά ήτανε όταν χάναμε στα κεραμιδάκια και μας έβγαινε ένα κλάμα και τελείωνε. Τώρα το κλάμα μένει και γίνεται ολάκερη ντουλάπα σκοτεινή μες την ψυχούλα μας και μας λυγίζει.

    Η οργή ; Το περίμενες εσύ ότι ο καθένας μας θα περιφέρεται ψάχνοντας σε ποιόν θα ξεφορτώσει το θέμα της ημέρας του ; Αυτό το κάναμε παιδιά και ήταν φάρσα. Άσε που το θέμα μας τότε ήταν εντελώς αθώο, είχαμε χάσει τη μια μπίλια,  ενώ τώρα εγείρει πάντα αξιώσεις από τον διπλανό. Και από πίσω έχει την ουρά του… εγώ είμαι θύμα, γιατί να υποστώ ;

   Η αντεπίθεση ; Το περίμενες εσύ, ότι πριν τελειώσεις τη φράση σου, ο διπλανός σου έχει κατεβάσει στο μυαλό του χείμαρρο τις ενστάσεις του και από αυτές οι ενενήντα εννέα αφορούν στο τομάρι του; Αυτό το κάναμε παιδιά και ήταν όταν ζητούσαμε φάουλ στη μπάλα. Ενώ τώρα το παράπονο είναι με μια μόνιμη κατακλείδα : δεν αναγνωρίζεται η αυθεντία μας από τον διπλανό. Και από πίσω έχει πάντα την ουρά του… Σε μένανε έπρεπε να συμβεί αυτό ; Και είσαι τόσο κωλόφαρδος εσύ, πάντα...

   Ο εισαγγελέας ; Το περίμενες εσύ ότι θα καταγγέλλαμε διαρκώς πράγματα ; Θέλω να πω, η καταγγελία είναι από μόνη της αρνητικά φορτισμένη. Να ! Πες την φράση : ποιος μαλάκας άφησε το σκύλο να χέσει στο πεζοδρόμιο ; Τι σου μένει στο στόμα ; Όταν ήμασταν παιδιά το κάναμε αυτό αλλά φωνάζαμε με μεγάλη έπαρση σκατά, σκατά, σκατά και είχαμε χαρά. Τώρα το ίδιο θέαμα μας εγείρει αποτροπιασμό ο οποίος κατευθύνεται αμέσως στον διπλανό. Από πίσω έχει την ουρά του… Εγώ ποτέ, ποτέ εγώ… Δεν είμαι εγώ τέτοιος μαλάκας.

   Ο καυγάς ; Το περίμενες εσύ ότι θα μαλώναμε για ψύλλου πήδημα στη μέση του δρόμου με τον διπλανό μας, σα τα σκυλιά, κάνοντας το χορό τον Μαορί και φουσκώνοντας τα μπράτσα μας αλλά προσέχοντας μη πέσει και καμιά ψιλή και τη φάει ο σβέρκος μας ; Θέλω να πω όλο και περισσότερη επίδειξη αντρίλας αντικαθιστά την όλο και περισσότερη ένδεια στύσεων και εκσπερματώσεων. Όταν είμασταν παιδιά χύναμε στον ύπνο μας. Τώρα που δεν… χύνουμε την αντρίλα στο δρόμο και ποτέ δεν έχει να κάνει με ερωτισμό.
   Η έκπληξη ;  Αν είναι δυνατόν ! Με ένα αν είναι δυνατόν περιφερόμαστε και πάντα, πάντα όμως έχει να κάνει με του απέναντι την συμπεριφορά. Πέφτουμε από τα σύννεφα. Ολοένα και πιο συχνά πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί δεν καθόμαστε και πολύ να το ψειρίσουμε... Βλέπουμε τις πράξεις και δε σκεφτόμαστε το υπόβαθρο. Βλέπουμε το άτομο και δε σκεφτόμαστε το περιβάλλον. Βλέπουμε το έγκλημα και δε σκεφτόμαστε τα κίνητρα. Βλέπουμε την έκβαση και δε σκεφτόμαστε τα λάθη. Λέμε απλά... αν είναι δυνατόν... δε το χωράει ο νους μου, και καθαρίζουμε !    

   Χθες διάβασα στο facebook εξυπνάδες, ως συνήθως σκόρπιες και, ως επι το πλείστον, κλισέ. Κρατώ την μια που με τσίγκλισε :
 

        Η μέση ηλικία έρχεται όταν η ευρύτητα του νου και η στενότητα του σώματος ανταλλάσουν θέσεις.