αλάτι οι μνήμες, σε ανοιχτές λαμαρίνες

                        
  












                        Άχνα !     ...από ήχους. 
         Τσιρίδες πνιχτές, επιθανάτιοι ρόγχοι
    λαμαρίνες κι ευχές.
                Στα ανοιχτά καταχνιά.
                                  Εδώ μέσα ; Ελεγεία. 
         Πνιγερές αντιφάσεις.
                Και απόηχος, φωτιά.
 
            Που πήγα και αρπάχτηκα στης θάλασσας ζώο
     γαμώτο, το ήξερα πως θα'σαι τραχιά.

  Σκουριάζω τελείως

             δεν ακους τους τριγμούς ;
    Χωρίς ίχνος εφόδου
         θα τελειώσω αρόδου.

         Άντε, πες !     γαμημένη γλυκά ερωμένη
   αυτό θες ;