ο ηγέτης

      Όταν ήμουνα παιδί στη Φλώρινα ο ζωολογικός μας κήπος ήταν στις δόξες του. Το κομμάτι με τα πτηνά είχε ανάμεσα σε άλλα και κότες. Το κομάτι με τα εξωτικά ζώα είχε και ένα εμβληματικό αυτοκρατορικό λιοντάρι. Δεν υπήρχε περίπατος που να μην τελειώσει με δέος, και ποτέ μα ποτέ το δέος δε το ένιωθες μπροστά στις κότες.
      Πολλές φορές μέσα στη νύχτα την πόλη διαπερνούσε ο βρυχηθμός του λέοντα. Ήταν κάτι αποτρόπαια ισχυρό, ήταν ένα μούγκρισμα που δυνάμωνε και έσβηνε και μέσα σε τρία λεπτά, αποκαθιστούσε τις διαστάσεις των πραγμάτων στις συνειδήσεις μας. Όλοι ξέραμε ότι κανείς μας δε μπορεί να βρυχηθεί έτσι.
    Ας υποθέσουμε ότι κάτω από την αποφασιστική ηγεσία ενός πολύ χαρισματικού ανθρώπου, ενός λέοντα, το καλύτερο δυναμικό της πατρίδας μας, οι άριστοι των αρίστων, θα προκαλέσουν ένα σοκ στα πολιτικά πράγματα του τόπου, δείχνοντάς μας το δρόμο προς τα εμπρός. Θα είναι όλες οι αξίες μαζεμένες εκεί, τα ιερά μας τέρατα της γνώσης, οι δουλευταράδες του έθνους, τα εμβληματικά μυαλά της κοινωνίας μας σε μια σύμπλευση πρωτάκουστη στη νεότερη ιστορία.
   Ας υποθέσουμε ότι διεξάγεται ένα δημοψήφισμα με το παρακάτω διακύβευμα : Αν θέλετε, μαζεύουμε όλες μας τις δυνάμεις ως έθνος και το ..μαγαζί το στήνουμε από την αρχή. Πρωτοποριακές παραγωγικές πρακτικές στην αγροτιά, κορυφαίες προτάσεις στο τουριστικό προϊόν, πανεπιστήμια διαμάντια και μεταποίηση με τόλμη και ιδέες.
   Μέσα σε δέκα χρόνια η χώρα θα ήταν αυτόνομη.
   Ας υποθέσουμε ότι είχαμε αυτόν τον ιδεατό πολιτικό οργανισμό να μας οδηγήσει με ασφάλεια στο μέλλον μας. Το δίλημμα που θα μας έθετε αμέσως θα ήταν να κάνουμε την στροφή στο εθνικό νόμισμα. Μη με ρωτάτε εδώ γιατί. Είμαι οικονομολόγος. Γιατί έτσι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
    Ας υποθέσουμε ότι η ίδια ηγεσία τελειώνει τα εθνικά θέματα σε μια χρονιά, αφού μας εξηγήσει ότι από τα πετρέλαια θα πάρουμε ένα 5% αλλά θα τα βγάλουν από τους μεγάλους οι μεγαλύτεροι οι λύκοι αφήνοντάς μας να ζήσουμε στη χώρα μας ήρεμα.
    Μέσα σε δυό χρόνια η χώρα θα ήταν ασφαλής από επιβουλές γειτόνων. 
    Ξέρετε γιατί δεν αναλαμβάνει ένας λέοντας τη χώρα ; Γιατί πρέπει να βασιστεί σε κότες. Θα ήταν ένας καβαλάρης που δεν αρμόζει σε τούτο το κοπάδι με πτηνά. Δεν υπάρχει προχωρημένο μυαλό σε τούτη την εθνότητα των νεοελλήνων που να μην αποθαρρύνεται από το σφρίγος και το εκτόπισμά μας. Είμαστε ένα κοπάδι κότες.
    Ο Ακάκιος Ακακίεβιτς (στο Παλτό του Γκογκόλ) είχε κάποια μέρα την ευκαιρία να αλλάξει επίπεδο. Του ζήτησαν να συντάξει ένα κείμενο με τη δική του πρωτοβουλία. Εκείνος τότε ίδρωσε σύγκορμος και απάντησε βιαστικά... Δεν έχετε κάτι ως συνήθως για να αντιγράψω ;
    Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι πέρασε μια ζωή με έναν φόβο. Μην έλθει η μέρα που ένας γείτονας επίβουλος του αρπάξει το καινούργιο του ευρώ... εχμμ  παλτό με συγχωρείτε.  


  Έχετε ακούσει τον βρυχηθμό της κότας ;