Άσε με να μην αποθεώνω την παρουσία για να μη με λιώνει η απουσία, άσε με ανέγγιχτη στα απόκρυφά μου, σα παιδί που νρέπεσαι να το ακουμπήσεις γιατί είναι φυντανάκι, στη καρδούλα του και στο κορμί. Άσε με να παίζω με τα μαξιλάρια πόλεμο γιατί άμα πιάσω τα λόγια γίνομαι γριά. Δώσε μου το χέρι σου σαν στήριγμα, όχι για να ασημώσω από το υστέρημά μου, δε με πιάνουν τα αντικειμενικά τεκμήρια τούτη την εποχή, επιβιώνω με ελάχιστα συναισθηματικά εισοδήματα. Στρέχεις ;
Εκείνος έμεινε να σκέφτεται τη λέξη. Στρέχεις ; Είχανε καιρό να του την απευθύνουν έτσι, τόσο γλυκά ειπωμένη, τόσο αναπάντεχα και γλυκά. Δεν είπε τίποτα. Μονάχα, άπλωσε το χέρι και περίμενε το άγγιγμα.
Τον άγγιξε ένα χέρι λιλλιπούτειο. Όχι τη στιγμή που περίμενε. Άλλη στιγμή. Τον έκαψε το άγγιγμα. Ήταν εκτρωματικό. Σα να κρατούσε τη νεογέννητη κόρη του για πρώτη φορά στην αγκαλιά του και να του γεννούσε σεξουαλικό ερέθισμα. Για μια στιγμή αποτράβηξε τη παλάμη του, έντρομος. Το μικρό χεράκι έμεινε μετέωρο.
Εκείνη τότε έβαλε ανάμεσά τους ένα μπουκάλι βότκας. Είχε στο στόμα μια υποψία ενός σαρδόνιου χαμόγελου. Μετακίνησε αργέ το χέρι της, Το πέρασε από πίσω. Το είδωλο του μικρού χεριού τριπλασιάστηκε. Άνοιξε τα μάτια του διάπλατα, εκείνος. Νόμισε πως άκουσε μια φωνή , ήταν σίγουρος πως άκουσε μια φωνή να βγαίνει από το μπουκάλι.
Η ερωμένη σου είναι ένα φάντασμα, αποκύημα της νοσηρής σου φαντασίας. ϊσως πρέπει να πείσεις το μυαλό σου να σταματήσει να τα τσούζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;