Στα ντέρμπυ μου πήγαινα καλά, είχα ψυχολογία. Άμα έμπαινα σε προγραμματισμένο δύσκολο αγώνα θέριζα. Να προχθές ήξερα ότι θα μου την πέσουνε οι γονείς μου για "το θέμα". Φεύγοντας ήμουν ακόμα ψύχραιμος γιατί έπαιξα το σύστημά μου αφοσιωμένα και το πήρα το ματς. 2-3. Μέσα στο σπίτι τους. Αλλά με πέντε ντέρμπυ τη χρονιά δε μένεις κατηγορία. Θέλει κι άλλα βαθμουλάκια.
Εντός έδρας, που έπρεπε κανονικά να είμαι άρχοντας, έπαιζα σύστημα που το είχαν διαβάσει όλοι, γυναίκα, παιδιά, φίλοι, κουμπάρια, έχανα συνεχώς αδικαιολόγητους πόντους. Θέλει και λίγο αιφνιδιασμό. Και τα πενάλτια, τα βαρούσα όλα με θυμό. Βάλε λίγο πλασεδάκι στο παλμαρέ, να πέσουν οι άλλοι λάθος, και να μη σκίσεις τα δίχτυα μετράει το γκολάκι.
Οι εκτός έδρας αγώνες πάλι, άσε, ήταν μια συμφορά. Εκεί ταμπούρι. Σου λέω ταμπούρι, γιατί η άλλη, η ομάδα ντε, γκε γκε ; σε βρίσκει λίγο αναποφάσιστο και λίγο έξω από τα νερά σου. Και όλο τυφλές αποκρούσεις είμανα. Να περάσει το ημίχρονο. Δε μπορούσα να παίξω ένα ισοροπημμένο παιχνίδι, με τακτική και πάσες. Όλο στη ψυχρολουσία, πως το φάγαμε αυτό το γκολ ρε γαμώτο. Μίρλα. Και το μυαλό μου στη σφυρίχτρα. Μας αδικούνε. Αυτό είναι το ολέθριο... Το είχα γραμμένο τατού και δε το χώνευα ρε παιδί μου, ανεπίδεκτος. Το είχα γραμμένο σε λέω : Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Γιατί να είναι η διαιτησία ;
Μετά πήρα coach. Δε ξέρω τι λές εσύ, άμα δε θέλεις να δεχτείς στη ζωή σου μια επαγγελματική βοήθεια, κρίμα και χαλάλι σου, εγώ όμως βρήκα την ηρεμία μου.
Και με λέει που λές μάνι μάνι ο coach : Δέχεσαι επιθέσεις κατά κύματα ; Κράτα λίγο τη μπάλλα, μην παρασύρεσαι στο σκληρό παιχνίδι. Άμα φας κλωτσιά εσύ παύεις να λειτουργείς εγκεφαλικά. Κοιτάς να της τη χώσεις, την κλωτσιά, της άλλης ομάδας ( όλη την ώρα να στο εξηγώ κι έσένα ).
Και με λέει πάλι που λες ο coach: Άκου, σκέψου, άμα ήρθες για την ισοπαλία, πέσε λίγο κάτω, σφάδαξε, φάε λίγα δεύτερα, ζήτα το 166, οι άλλη πρώτα θα τσατιστεί, μετά θα χάσει την ψυχραιμία της και στο τέλος θα αρχίσει η εσωστρέφεια να της τρώει το μυαλό. Τι ποιά άλλη, η ομάδα ρε. Εσύ τότε έχεις το πάνω χέρι. Ο αγώνας είναι piece of cake. Επικράτηση σε στάση ιεραποστολική.
Μέχρι τώρα εγώ σε όλους τους αγώνες έμπαινα από τα πρώτα λεπτά για τη νίκη, ποιά νίκη δηλαδή , για το θρίαμβο ! Τώρα με λέει ο coach : Θα εξασφαλίζουμε πρώτα πίσω το μηδέν και μετά θα απλώνουμε το τραχανά. Γκέ γκε ;
Σε βλέπω τώρα να με λές : Δε με χέζεις ρε Σάντος ;
Όχι ρε φίλε, όχι. Δε σε χέζω. Γιατί εδώ τώρα δε μιλάμε για ποδόσφαιρο. Οπότε κάθε μέρα ενενήντα λεπτά με πνεύμα νικητή, θα το φάμε το κεφάλι μας. Να αφήσεις λίγα βαθμουλάκια, εδώ κι εκεί, με πρόγραμμα, η σαιζόν είναι μακριά και εσύ έχεις μικρό ρόστερ. Ένα μυαλό, δυό χεράκια, μια ισορροπία, ένα πούτσο και δυό πόδια. ; Κι όλα έχουνε τα όριά τους. Δε μπορεί να παίζουν Τετάρτη κυριακή 90 λεπτά. Η ζωή θέλει rotation.
Αυτή την εβδομάδα θα ξεκουράσουμε κάτι λοιπόν. Διαλέγεις και παίρνεις. Ναι ;
Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;