χωράφι ξερικό

     Μακάρι να ήμουν φυλοβόλλος. Κάθε άνοιξη θα 'νιωθα καινούργιος. Έτσι που φτιάχτηκα, κέδρος δηλαδή, απάνω μου έχω πάντοτε τις περυσινές αρρώστιες. Κάμπιες, συγγνώμες που δε ζήτησα, παράσιτα, αυτές που ζήτησα μα δε γίνανε αποδεκτές, σάπια κλαριά και χώμα ένα γύρω άνοστο, εντελλώς φτωχικό, μονάχα με τα κάτουρα των σκύλων και τις γόπες των ανθρώπων .
      Μακάρι να ήμουν καρυδότσουφλος. Κάθε καινούργια ρότα μου θα ΄νιωθα νέος. Έτσι που εξελίχθηκα, εφόσον δεν ελίχθηκα, ένα ακόμη πλοίο της γραμμής δηλαδή, τα σχοινιά μου φθείρονται ανισομερώς, πάντα από τους ίδιους ντόκους, στις ίδιες ακμές των ίδιων φθαρμένων τσιμέντων και συχνά γίνεται ανάγκη να τα πετώ, ολάκερα σχοινιά ενώ φαίνονται καινούργια.
      Μακάρι να ήμουν θεοφοβούμενος. Κάθε καινούργια μέρα θα ήμουνα πουλί. Αθώος. Έτσι που κατάντησα, φυσικά, κατάντησα είναι η λέξη, ικανός να μισώ, να γίνομαι κανάγιας και να δέρνω, χωρίς να αποκομίζω από όλα αυτά ούτε δεξιότητες ούτε σοφία , ξυπνώ ερπετό . Οι μέρες μου αποστάσεις... Και εγώ να σέρνομαι γαμώτο. Σε χωράφι ξερικό.
     Μακάρι να ήμουν μανιακός. Ορκισμένος. Ένας τρελός, ατίθασος μικρός το δέμας αλλά λέων. Κάθε φορά που θα είχα σταυροδρόμι ούτε που θα κοίταγα δεξά ζερβά. Τι απλότης. Τι ευχή :    


  Μακάρι να ήμουν έρωντας.