Η μπαλλαρίνα ξεκίνησε να σαλεύει. Όλοι γύρω του έβαλαν πίσω τα χέρια, κρατώντας κάγκελα ή συντρόφους ή τέλος πάντων ότι σταθερό και ασφαλές μπορούσαν. Εκείνος με το αινιγματικό μειδίαμα βλαμένου ανθρώπου είναι αλήθεια, εκεί κάτω, στη μέση της κρύας λαμαρίνας, ήταν απορροφημένος να ξεχωρίζει τα κομμάτια. Το πήγαινε καλά. Μονάχα, να, στα κάθετα τραντάγματα, όλα γίνονταν πουτάνα. Χανόταν σε έναν θυμό που κρατούσε δεύτερα και πότιζε τη γλάστρα με το πείσμα. Εξοικειωμένος ολοένα με τις βασικές μορφές, τα διόρθωνε γρήγορα και προλάβαινε να βάζει και μερικά νέα. Πρώτη φορά, η πρώτη του στο ταψί. Το παζλ δεν είχε σημασία. Το στοίχημα. Το στοίχημα δεν είχε σημασία, το παζλ. Ποιός μπορούσε να πει ;Ποιός ασχολείται με ψυχανάλυση όταν γύρω όλα χοροπηδάνε ;
Άκουσε πίσω του μια φωνή.
- Μη φτιάχνεις παζλ στο πάτωμα της μπαλλαρίνας. Μπορείς να πας στο παγκάκι και να έχεις χώρο και για ένα ραδιοφωνάκι, να απλώσεις πιάτα από μισοφαγωμένα χάμπουργκερ, αυτά που τα παίρνει ο αέρας, να τα κάνεις μπωλ για τις ομάδες, είναι σκέτη μαλακία αυτό που κάνεις. Να συνθέτεις παζλ, θέλει ένα σταθερό υπόβαθρο. Πρέπει να πατάει κάτω.
Εκείνος γέλασε.
- Κοίταξε γύρω σου καλή μου, της είπε... Στα παγκάκια κάθονται οι βαρετοί ! Και τα παζλ που φτιάχνουν είναι κατώτερου βαθμού δυσκολίας, με λιβάδια, θάμνους και πρόβατα. Εγώ δε φτιάχνω νεκρές φύσεις. Χορτάτος.
Η μπαλλαρίνα τώρα τιναζόταν πάνω κάτω σα τρελή. Εκείνος είχε πετάξει τα παπούτσια του έξω. Με τις πατούσες του καθήλωνε τα έτοιμα τμήματά της και τα χέρια του δούλευαν. Κόντευε να κερδίσει το στοίχημα. Σχεδόν έβλεπε μια γυναίκα να τελειώνει. Έλπιζε μονάχα να μη γίνει κανένας σεισμός.
Τότε έγινε το 9άρι ! Εννιά στην κλίμακα των e-mail είναι το προτελευταίο πριν το σφάξιμο στο πόδι. Η μπαλλαρίνα, μαζί με όλο το λουναπάρκ σχεδόν αναποδογύρισε και ξανακάθησε στο έδαφος, αφήνοντας ένα γύρω κομμάτια παζλ, παλιοπράγματα και παλιανθρώπους σε ακανόνιστες στοίβες. Εκείνος είχε προλάβει να φορέσει το καπέλο του με τα ενδιαφέροντα. Το κρατούσε με λύσσα στο κεφάλι του και η μύτη του έτρεχε αίμα. Ούτε που θε έψαχνε τα συγκαταβατικά και τα ανελέητα, ό,τι τον ενδιέφερε ήταν μέσα στο καπέλο.
Κίνησε για το αεροδρόμιο. Χρειαζόταν μια άνωθεν ματιά. Απεγνωσμένα. Ψηλορείτη. Θα έπαιρνε το αερόπλανο για μια γνώριμη περιοχή. Σάββατο 25 του μήνα στις τέσσερις ήταν η πτήση. Τους. Δυο καθίσματα που είχαν ονοματεπώνυμα. Τα πάντα ήταν στον αέρα, όπως ακριβώς του ... Όπως ακριβώς του άρεζε πάντα του μουλωχτού. Ήταν πολύ μεγάλο αρχιδάκι.
Θα καθόταν στο ένα κάθισμα και θα αποτελείωνε το παζλ στο διπλανό. Με τα δυό του χέρια. Εν πτήσει. Έχεις δει πως κάνει ένα παζλ που "τελειώνει" στον αέρα ; Πάντα έκοβε δυό θέσεις στα ταξίδια του στο κενό. Τις περισσότερες φορές οι ελπίδες του ήτανε κι αυτές στον αέρα. Αλλά αν είχες το ταλέντο να φτιάχνεις παζλ στη μέση της μπαλλαρίνας, που αλλού μπορούσες να τοποθετείς τις ελπίδες σου ;
- Ξέρω πως δε μπορείς να με πιάσεις από πουθενά, του είχε γράψει. Δε τρώω σούπες ΕΓΩ ! Το εγώ της το έγραψε με κεφαλαία. Ήταν βέβαιη ότι όλοι στον πλανήτη τρέφονταν με σουπίτσες. Οι άλλοι.
- Αρχίδια ξέρεις, της είχε απαντήσει από μέσα του. Στα παζλ η γενική αρχή έιναι ίδια . Αρχίδια .. Ξεχώριζε τα κομμάτια και δούλευε. Εντάξει, πρέπει απλως να σε κεντρίζει το θέμα. Αυτό.
Κατέβηκε από το ταψί και πλησίασε ότι είχε απομείνει από το γκισέ. Η κοπελίτσα στα εισητήρια ήταν κάτωχρη. Κάτω των 18.
- Εννιάρι, του είπε. Κουνηθήκαμε καλά καλά.
- Κόψε μου άλλα δυό της απάντησε.
-Είναι μάλλον χαλασμένο του είπε.
- Θα κάνει μετασεισμούς, της απάντησε. Και έβγαλε τις δυό δεκάρες. Εκείνη τότε χαμογέλασε.
-Σου βγάζω το καπέλο, του είπε.
- Ούτε με σφαίρες, της απάντησε. Ούτε με σφαίρες. Το καπέλο μου πρέπει να πατάει κάτω.
Έσφιξε ένα κομμάτι χαρτομάντηλο και το εχωσε στο ρουθούνι. Κατάπινε αίμα. Αλλά δε πειράζει. Αυτό το αίμα, από αυτά τα χτυπήματα, έχει την ανίερη επίγευση της θείας κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;