Είναι όλα γύρω μου. Τα τελευταία πεύκα που βρέχουν κι αλατίζουν τα πόδια τους, το κοντράστ του πράσινου νερού με τον ουρανό, τα λαλάρια με το σιγοψυθίρισμά τους, ένας γλάρος που σκούζει με ταλέντο, κρυστάλλινη θάλασσα, κοπάδια από σπαράκια στα πόδια μου και ένα θρόϊσμα που κάνει το δέρμα μου να αναρριγάει σα να το ακουμπάει πρώτη φορά μια γυναίκα. Κλείνω τα μάτια. Είμαι πολύ πολύ ευτυχισμένος, αυτή είναι η αλήθεια μου της στιγμής. Κάνω μερικές ήσυχες τούμπες και προκαλώ εκείνη τη βροχή από φυσσαλίδες που φουσκώνει το μαγιώ μου. Θέλω να το βγάλω. Ρίχνω μια ματιά γύρω στον παράδεισο...Τον βλέπω.
Ένας άνθρωπος κήτος πλησιάζει με αυτοπεποίθηση την ακρογιαλιά. Κολυμπάω στα 100 μέτρα απόσταση. Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Τον καρφώνω λοιπόν ...με τρόπο. Τα στήθια του είναι τεράστια και κρέμονται σαν σακούλες. Το μαγιό του πρέπει να είναι δυό τετραγωνικά ύφασμα. Περπατάει με αστάθεια, αργά, σαν τον πρώτο αστροναύτη στη σελήνη. Και μετά σιγά σιγά μπαίνει στο νερό. Μου προξενεί μια αποστροφή. Γυρίζω το σώμα και κάνω μερικές απλωτές. Δεν πατώνω πλέον οπότε με αργές κινήσεις επιστρέφω προς τα ρηχά. Η θάλασσα δεν είναι πια η ίδια. Θαρρείς και μια δυσάρεστη αύρα απλώνεται παντού. Ξέρω καλά από που προέρχεται. Παλεύω να το αγνοήσω. Όμως να, μου μιλάει. Μια φωνή που παράγεται από ένα κολοσιαίο τρομπόνι απευθύνεται σε μένα προσωπικά. Είναι αρκετή για να μου διαλύσει τον παράδεισό μου. Είναι το τέλος...
- Ωραίο το νερό σήμερα.
- Καλημέρα, λέω με κόπο. Νεύω θετικά. Μετά κάνω ένα μακροβούτι. Ύστερα ξαπλώνω ανάσκελα και αφήνω τα αυτιά μου μέσα στο νερό. Δε κουβαλήθηκα σε αυτό τον παράδεισο για να κάνω μπάνιο με έναν ελέφαντα. Τα πευκάκια έχουν χαθεί. Το σουέλ έχει σιωπήσει. Όλος μου ο πρωϊνός σχεδιασμός έχει γίνει ερείπια. Πατώνω, κλωτσάω τον πυθμένα. Σηκώνομαι να φύγω...
Εκείνος χαμογελαστός βυθίζεται ολοένα και περισσότερο ώσπου το κεφάλι του είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω. Δεν είμαι ο μόνος μέσα στη θάλασσα. Όμως είμαι ο μόνος που εκείνος ζυγώνει. Μια μικρή τρικυμία συμβαίνει στο κεφάλι μου. Είναι μεγάλη η ανορθογραφία, είναι τόσο έκδηλλη που με κάνει να σκέφτομαι κακίες, μεγάλες κακίες στη σειρά !
- Δεν είστε ντόπιος ! Τουρίστας ;
- Νεύω πάλι θετικά. Αν δε μου είχε ξεφύγει η καλημέρα θα μπορούσα να κάνω τον Ισπανό γμτ.
- Πρώτη φορά στο βαθύ γυαλό ;
- Πρώτη. Μας είπανε ότι είναι ερημικά και καθαρά.
Μια κυρία εκατόν πενήντα κιλών ήδη κατευθύνεται προς τα πάνω μας ! Κάνει γειά. Το κήτος της νεύει πίσω.
- Η γυναίκα μου, μου κάνει...
Εγώ ήδη κολυμπάω προς τα έξω, και μάλιστα πλαγίως. Μια γενική ταχυπαλμία με κυριεύει και δε μπορώ πλέον να ελέγξω τη δυσφορία μου. Θέλω να γλυτώσω. Η θάλασσα πλέον είναι γεμάτη από χοντροκομμένη και ζωώδη ασχήμια. Παλεύω να σβήσω τούτες τις σκέψεις από τον πίνακά μου, είναι σα να προσπαθώ με τον σπόγγο της κιμωλίας να σβήσω ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Αποσύρομαι !
- Καλά να περνάτε , ψελίζω ...
- Καλή συνέχεια , απαντάει.
Σηκώνομαι όρθιος και περπατάω τα τελευταία βήματα προς την αμμουδιά. Μέσα μου βρίζω αλλά έξω μου κανονικά, τα σφιγμένα δόντια μου σχηματίζουν ένα σχετικώς ήρεμο προσωπείο. Έκανα πάνω από εξακόσια χιλιόμετρα για να κολυμπήσω σε τούτον τον παράδεισο. Καλά να πάθω.
Βγαίνω από τη θάλασσα. Είμαι ένα κήτος σε καλίγραμμο κορμί. Η θάλασσα γίνεται καλύτερη χωρίς εμένα. Οι άνθρωποι μπορούν να κοπλυμπήσουν πλέον χωρίς το αναθεματισμένο μου κόμπλεξ. Ότι ασχήμια είχε το μέρος, ότι ανορθογραφία, ότι ζωώδες και ανάγωγο, ότι χοντροκομμένο, έχει πλέον βγεί από το νερό. Ήμουν εγώ. Ήμουν εγώ. Και ο αναθεματισμένος ρατσισμός μου.
Θα μπορούσα να χτυπήσω το κεφάλι μου με έναν βράχο. Ο βράχος δύσκολα θα την έβγαζε καθαρή. Πολλές φορές το κεφάλι σου, είναι το σκληρότερο σκεύος στον κόσμο. Και το πιό επικίνδυνο.
Αισθάνομαι κήτος. Αισθάνομαι ανάγωγος. Αισθάνομαι ένα ζωώδες υποκείμενο. Χαζεύω τους χαρούμενους ανθρώπους που πλατσουρίζουν τα κιλά τους μέσα στο βαθύ γιαλό. Πολύ θα ήθελα να είμαι τόσο αλαφρύς. Σαν εκείνους. Σαν εκείνο τα ζευγαράκι. Εγώ ο αναθεματισμένος.
Ο ελέφαντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
εντυπώσεις ;