κλείσε να σε πάρω !

     Τράβηξε από το πακέτο το τελευταίο τσιγάρο της και το άναψε. Με σπίρτο. Άφησε το σπίρτο να της τσουρουφλίσει το δάχτυλο. Τον σκεφτόταν πολύ έντονα. Ο χρόνος λειτουργούσε σαν πολλαπλασιαστής του πόθου. Η απουσία του εκθέτης. Είχε παραμερίσει όλες τις ατέλειές του και τον έφερνε στο μυαλό της ολόφωτο. Δεν άντεχε άλλο να παριστάνει τη δυνατή. Ήθελε να ακούσει τη χροιά της φωνής του καθώς εκείνος θα απαντούσε με το λατρεμένο της: - έλα μωρό μου ! Αυτό ήθελε να ακούσει.
     Τον είχε διαολοστείλλει άσχημα. Σκεφτόταν μήπως τελικά το αδίκησε το πράμα. Θα καταλάβαινε. Αν τον άκουγε μια φορά θα καταλάβαινε αν η κρίση της ήταν ρεαλιστική. Εκείνος δεν έπαιρνε. Ή άντεχε περισσότερο, ή ήταν πράγματι τομάρι. 
     Χίλια στοιχήματα είχε βάλει ότι δε θα σήκωνε πια τηλέφωνο. Όχι πάλι εκείνη. Να τον κάνει να διαλυθεί από τη σιωπή της. Όμως καιγόταν, γαμώτο. Έπρεπε να υπάρχει ένα φάρμακο της λήθης. Τράβηξε δυό τζούρες μαζεμένες. Το χέρι της πήγε στην τσάντα, σα χέρι μαριονέτας που την όριζε ξένη βούληση. Έκανε να το τραβήξει έξω, ήταν χίλια κιλά. Τι ελαφρύτερο και μαλακίες, τούτο το κινητό ζύγιζε ένα τόνο. Έσιαξε νευρικά τα μαλλιά της και περπάτησε τις πλάκες προς τη θάλασσα. Ο κόσμος έμοιαζε γκρί. Δάκρυσε. Φύσαγε αφού...
      Άρπαξε το τηλέφωνο και πάτησε τις επαφές. Κωνσταντίνος => κλήση. Κοκκίνισσε ολάκερη. Μια κάψα απλώθηκε στα μάγουλά της και τα μηνίγγια της χτύπησαν επίθεση. Το χέρι που κρατούσε το τηλέφωνο έτρεμε τώρα σα σκυλί που το έχουν μαλώσει και κουρνιάζει ταπεινωμένο. Ακούστηκε ο βόμβος. Αισθάνθηκε τα πόδια της μουδιασμένα.
     Μετά εκείνος απάντησε :

    - Κλείσε να σε πάρω . Έχω εταιρικό .
   Η Αμαλία έσβησε το τηλέφωνο. Το πέταξε στη θάλασσα και κάθισε στον πρώτο κάβο που βρέθηκε εμπρός της. Κοίταξε στο νότο, πορτοκαλί φθορές και κόκκινες φλέβες χάραζαν τον ουρανό της. Λύθηκε στα κλάματα.
   Εκείνος, το τομάρι, πήρε πίσω κι άκουσε τα νέα :
   - Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν απενεργοποιημένη την καρδιά του.