παρακαταθήκες μπαρουταποθήκες

   Νομίζω ότι ήταν ένα από εκείνα τα βράδια χθες. Αναμφισβήτητα δηλαδή, ήταν ένα από εκείνα τα βράδια χθες. Ότι μου έλεγε εκείνη ξεσήκωνε μέσα μου θύελλες. Εκείνη δεν είχε στην αρχή την παραμικρή επίγνωση. Κρατούσα τις αντιδράσεις εγκλωβισμένες και με το κορμί μου έστηνα αντιπερισπασμούς. Όμως δυο φορές πετάχτηκα σαν ελατήριο από την καρέκλα χωρίς προφανή αφορμή. Εκείνη , όπως έκανε πάντα, τινάχτηκε και με ακολούθησε απευθύνοντάς μου καταιγιστικές ερωτήσεις. Η ανασφάλειά της είχε πυροδοτηθεί. Άρα δεν ήμουν και πολύ καλός ηθοποιός. Όσα ήταν να ειπωθούν, αν λέγονταν χθες, εκείνη την ώρα, θα λέγονταν με ανάρμοστη ένταση και με υπερβολική κατηγορηματικότητα. Στην τελική, οι ετυμηγορίες μου δεν είναι κομμάτια από μπετόν. Γι αυτό όταν τις ξεστομίζω αναγνωρίζω κατόπιν μονάχα ένα μικρό κλάσμα τους. Ένα σοβαρό κομμάτι τους μετασχηματίζεται σε άστοχο λόγο, το να επιλέγεις τις λέξεις φορτισμένος είναι ένα παιχνίδι για δυνατούς  λύτες. Το υπόλοιπο μέρος τους είναι ο πολλαπλασιαστής της στιγμής. Ύστερα αντιλαμβάνομαι ότι έτσι εκφρασμένες, οι ενστάσεις μου χάνουν την αληθοφάνειά τους κι εγώ την σοβαρότητά μου στα μάτια της. Το παιχνίδι είναι ασφαλώς χαμένο, διδάσκεσαι να μη ξεκινάς τη ρήξη, αν δεν είναι η αφορμή αντάξια. Σπάνια εκ των υστέρων η αφορμή δικαιολογεί το σύνολο των γεγονότων. Δε σου συμβαίνει αυτό; Ε, λοιπόν, τις περισσότερες φορές που σωπαίνω, είναι γιατί προβλέπω τούτη την πανωλεθρία.

     Τις περισσότερες φορές που σωπαίνω, φυσικά εκείνο που μέσα μου υποβόσκει θεριεύει. Ο πολλαπλασιαστής που λέγαμε, δουλεύει όσο κυλάει αίμα στις μισοφαγωμένες αρτηρίες. Και δίνει στις εκκρεμότητες έναν αβάσταχτο όγκο. Τα ψυχοσωματικά μου συμπτώματα κάνουν τότε πάρτι. Καταφεύγω σε μια σειρά από αστεία καταπραϋντικά, κάνω ένα άκακο επεισόδιο με ένα αθώο τετράδιο, καπνίζω ένα βαρύ στη ζούλα με ταχύτητα και τελικά ψαχουλεύω εκείνο το συρτάρι με τα κρυμμένα χάπια. Τίποτε δεν αναστέλλει την τρικυμία. Απλώς μετά από αυτή την οδυνηρή διαδικασία θεωρώ ότι το επόμενο όπλο μου δεν είναι της ώρας να τραβηχτεί. Κι έτσι το κύκνειο διάβημα αναβάλλεται, αναβάλλεται με εκείνο το συναίσθημα ήττας που έχει ο άλτης βουτώντας κάτω από τον πήχη γιατί η σειρά με τα βήματά του ήταν λάθος μετρημένη.  Μια φορά, όλα τα υπόλοιπα μπορείς να παραστήσεις ότι δε συνέβησαν. Οι επιπτώσεις τους θα παραμείνουν μέσα σου και έντεχνα θα σβηστούν. Ενώ αν πηδήξεις ;

    Νομίζω ότι ήταν ένα από εκείνα τα βράδια χθες. Με τα μικρά και άναρχα σε κατάσταση αναμονής γύρω μου. Μια πρίζα που δεν είχε που να μπει, ένας ακαταχώριστος φορτιστής, ένα άδειο κουτί από τις εξαφανισμένες νυχτερινές ωτοασπίδες, το άδειο κρεβάτι με το ανεπαρκώς τσαλακωμένο σεντόνι, δύο παντόφλες που δεν μου κάνουν πια. Ένα μπουκάλι με μισή δόση, ούτε να το πετάξεις ούτε να πιείς. Ένα στεγνό μπουρνούζι δίπλα σε ένα νοτισμένο. Εισπνοές που δεν είναι αρκετά βαθιές. Θόρυβοι από το περιβάλλον που κατατάσσονται σε αποκρουστικές ακολουθίες. Ένας καυγάς που πάλι αναβλήθηκε, μια εκκρεμότητα που επιμένει. Κατά βάθος εκείνο που με διαφοροποιεί από έναν νευρασθενή είναι ότι διαχειρίζομαι τις κρίσεις μου με την αποδεκτή κοινωνική επίγνωση. Μέσα μου οι τρικυμίες είναι το ίδιο έντονες και φυσικά το ίδιο καταστροφικές. Ας είναι… Είμαι ένας νευρασθενής που ο πυροκροτητής του είναι σε ένα σφραγισμένο αλουμινόχαρτο. Αυτό είναι όλο, και δεν τιμάει κανέναν αυτή η συνθήκη, πόσο μάλλον εμένανε τον ίδιο…

     Τις περισσότερες φορές που σωπαίνω, ο χώρος που αφήνω καλύπτεται από εκείνη που επιλέγει να μιλήσει. Εδώ το πράγμα αποκτάει μια άγρια ομορφιά. Είμαστε σαν ένα ντουέτο αγρίμια στη σκιά, το ένα πεινασμένο προτιμάει να κοιμηθεί και το άλλο πεινασμένο σκίζει ένα λαγό στα δυό, αργά, έτσι που εκείνος σκούζει ατελείωτα και με όλη του την δύναμη. Η κατάσταση είναι ένα βήμα πριν τη σύρραξη. Αν τραβήξεις τη φωτογραφία,  στο national θα βάλουν λεζάντα οικογένεια λιονταριών σε αγαστή συμβίωση. Σε μερικούς αναγνώστες θα λειτουργήσει μάλιστα ως κίνητρο για να επιδιώξουν μια… οικογένεια θέλω να πω… ως τον ενδεδειγμένο τρόπο να πάνε τη ζωή τους ένα σκαλί επάνω. Το επάνω και το κάτω κανέναν δεν απασχολεί εξάλλου τη στιγμή που οραματίζονται ένα ωραίο μαρμάρινο σκαλί. Τους απασχολεί η βαρετή εικόνα του ενιαίου επιπέδου. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ηλίθιοι. Και μικροί για τις περιστάσεις. Δε ξέρω το κίνητρο εκείνου που έφτιαξε τον κόσμο, αλλά το να σπάζεις πλάκα παρατηρώντας τις περιστάσεις είναι στα μάτια μου από μόνο του επαρκές.

     Νομίζω ότι ήταν ένα από εκείνα τα βράδια χθες. Άρδην δομημένο. Η εξέλιξή του τούτη τη φορά δεν ήταν ενδιαφέρουσα, από πλευράς ιστορικής καταγραφής. Ωστόσο άφησε μια ακόμη παρακαταθήκη. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, ε ; Θα έλθει σύντομα ένα ενδιαφέρον βράδυ, όπως θα έλθει σίγουρα η επόμενη πανσέληνος, όπως θα έλθει σίγουρα η επόμενη ήττα της αγαπημένης μας ομάδας. Του εαυτού μας. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.